หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 580

“ปะป๊าหม่าม๊ารีบกลับมานะครับ ธีร์จะคิดถึงพวกคุณ” ธีร์จับมือมิลิน พร้อมกับมองสาริศาและธนพัตอย่างอาลัยอาวรณ์

แม้ว่าIQของธีร์จะสูงมาก แต่อันที่จริงEQยังเป็นเพียงระดับของเด็กเท่านั้น เวลานี้ไม่อยากแยกจากทั้งสองคนก็สมเหตุสมผล

“ตกลง ปะป๊ากับหม่าม๊าจะรีบกลับมาหาธีร์นะ” นี่เป็นคำพูดของธนพัต น้อยครั้งที่เขาปลอบธีร์แบบนี้

ครั้งนี้เพราะอาลัยอาวรณ์จริงๆ

“ครับ โอเค” ธีร์พยักหน้า หลังจากมิลินบอกลาธนพัตกับสาริศา ทั้งสองก็ขึ้นแท็กซี่มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ

ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงครึ่ง แต่ที่สถานีรถไฟยังมีผู้คนอยู่มากมาย

เดิมทีครั้งนี้ธนพัตต้องการไปเที่ยวโดยนั่งเครื่องบิน แต่สาริศาอยากนั่งรถไฟแบบดั้งเดิม ซึ่งธนพัตก็เห็นด้วย

จะนั่งอะไรมันก็คือการนั่งไม่ใช่เหรอ ตราบใดที่สาริศามีความสุข มันก็ดีกว่าอะไรทั้งสิ้น

“ธนพัต คุณว่าพี่วาลของฉันจะโกรธแล้วโทรหาฉันจนสายไหม้ไหม” สาริศามองโทรศัพท์ในมืออย่างไม่สบายใจเล็กน้อย

แม้ว่าชัชวาลจะดีต่อตัวเองเสมอมา แต่คราวนี้กลับไปตัดสินใจเรื่องของเขา

สาริศาไม่กล้ารับประกันอะไร

“ไม่รู้สิ พี่วาลเป็นคนแบบไหนล่ะ” ที่จริงธนพัตกับชัชวาลแค่มีความสัมพันธ์เพียงผิวเผิน ดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้จักนิสัยของชัชวาลมากนัก

“อื้อ งั้นฉันจะบล็อกพี่ชาย กลับถึงบ้านค่อยอธิบายแล้วกัน” หลังจากสาริศาทำตาวิบวับครุ่นคิดแล้วจึงคิดได้ถึงวิธีนี้

ที่จริงนี่เป็นวิธีที่ดี แต่สิ่งที่สาริศาไม่รู้ก็คือ ตั้งแต่ต้นจนจบชัชวาลไม่ได้โทรหาเธอเลย

มิลินพาธีร์ขึ้นรถ เมื่อเห็นธีร์นั่งอยู่ในรถอย่างเชื่อฟังโดยไม่พูดอะไร ยิ่งรู้สึกว่าธีร์นั้นคล้ายกับธนพัตมาก

ทั้งคู่ไม่ชอบพูดและดูจริงจัง แต่มีความสามารถมาก

“ธีร์จ๊ะ เราไปบ้านเพื่อนคนไหนเหรอ”

เมื่อครู่ตอนที่มิลินอยากถามสาริศาว่าเพื่อนคนไหน เห็นว่าธนพัตอยู่ข้างเธอ จึงไม่ถามอะไรมาก

แต่ตอนนี้ความอยากรู้ผลักดันให้มิลินตัดสินใจถามธีร์ก่อน

“ธีร์ก็ไม่ทราบครับ”

ธีร์รู้ว่าการโกหกคนอื่นเป็นเรื่องไม่ดี แต่ตนไม่ทำแบบนี้ไม่ได้

ยังจำได้ที่เมื่อครู่สาริศากระซิบข้างหูว่า “อย่าให้คุณน้ารู้ว่าไปบ้านคุณลุงนะลูก”

ธีร์ก็อยากบอกมิลินว่าไปบ้านคุณลุง แต่ก็จนปัญญา ไม่สามารถลืมการกำชับของหม่าม๊าได้

“โอเคจ้ะ งั้นธีร์พักผ่อนไปก่อนนะ เรายังมีเวลา” มิลินเหลือบมองที่อยู่ในมือ

ดูเหมือนจะเป็นตระกูลใหญ่ มิลินไม่รู้ว่าคนๆ นั้นจะรังเกียจตนหรือไม่ คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ นานา...

ส่วนทางฝั่งสาริศากับธนพัตได้นั่งไปถึงสถานีที่สี่แล้ว อีกสถานีเดียวก็จะลง

สาริศารู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่รู้ว่าสถานีต่อไปเป็นสถานที่อะไร

ดูเหมือนว่าจะไม่มีการทำเครื่องหมายบนรถไฟ และสาริศาก็ขึ้นรถไฟเป็นครั้งแรก จึงไม่รู้แน่ชัด

ยิ่งธนพัตยิ่งไม่ต้องถาม

“ธนพัต คุณหวังว่าสถานที่ต่อไปเป็นที่ไหน” สาริศามองธนพัตที่สงบนิ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นถามด้วยหน้าตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง

ธนพัตจุ๊บลงไปบนปากสาริศาอย่างแผ่วเบา และพูดอย่างเสน่หา “ทุกสิ่งที่คุณคาดหวังคือทุกสิ่งที่ผมต้องการ”

ฟังประโยคนี้จบ สาริศาก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

“เอาล่ะ เราลงจากรถกัน”

เมื่อมองดูทิวทัศน์รกร้างภายนอก ใจสาริศามีความรู้สึกไม่ดี เห็นว่าที่นี่มีเพียงธนพัตและเธอเท่านั้นที่ลง ในใจก็ยิ่งงุนงงเข้าไปอีก

ทำไมไม่มีใครลงที่นี่กันเลย หรือว่าที่นี่มีเรื่องอะไรไม่ดี

สาริศามองไปรอบๆ พบว่าสถานที่นี้เธอเคยมา

สาริศากับธนพัตวางแผนจะไปยังที่ที่มีผู้คน แล้วไปถามใครสักคน แต่ตอนนี้มีสองเส้นทาง มาดูกันว่าพวกเขาจะเลือกเส้นทางไหน