หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 66

ทุกคนถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกรีดร้องนี้ จึงหันหน้าไปมอง ก็พบว่าตรงหน้านั้นมีหน้าจอขนาดใหญ่ที่สว่างขึ้นในบัดดล

เพราะว่าห้องจัดเลี้ยงนี้มักจะใช้ทำประโยชน์อย่างอื่นหลายอย่างเป็นประจำ ดังนั้นตรงกลางจึงมีหน้าจอขนาดใหญ่ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ไม่ได้ใช้หน้าจอนี้ หน้าจอเดิมจึงเป็นสีดำ

แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ที่จู่ ๆ หน้าจอนั้นกลับสว่างขึ้นฉับพลัน

ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือสิ่งที่กะพริบอยู่บนหน้าจอ 

เป็นรูปภาพหลายรูปที่กำลังสไลด์โชว์

เมื่อเห็นรูปภาพเหล่านั้น สาริศาเหมือนถูกสายฟ้าฟาด มือเท้าเย็นไปหมด

นั่นเป็นรูปภาพของเธอ

เห็นเธอที่อยู่ในภาพ ที่สภาพใบหน้าแดงก่ำ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมเผ้ารุงรัง นอนอยู่ระหว่างผ้าปูที่นอนด้วยท่าทางที่ชวนให้คิด

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เผยให้เห็นถึงส่วนที่ไม่ควรเผย แต่ใบหน้าที่แดงก่ำนั้น คนฉลาดมองแวบแรกก็รู้แล้วว่ากำลังทำอะไร

รูปภาพเหล่านี้ ต่อให้กลายเป็นผุยผง สาริศาก็สามารถจำได้ 

เป็นภาพเมื่อสองปีก่อน ภาพที่ธีภพหยิบออกมาถามตัวเองในตอนนั้น 

เธอหันหน้าไปอย่างรวดเร็ว สายตาจ้องไปที่ตัวของธีภพ ไม่ได้เป็นความตกใจแล้ว แต่เป็นความเกลียด เกลียดอย่างมากที่สุด!

เธอรู้ดีว่าธีภพเกลียดตัวเอง เพราะเขาเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองทรยศเขา ดังนั้นเขาถึงได้ใช้งานเลี้ยงที่บ้านในวันนี้พูดเรื่องของตัวเองออกมา เพราะเขาต้องการอยากจะแก้แค้นเธอ

แต่เธอคิดไม่ถึงว่า ธีภพจะนำภาพเหล่านี้มาปล่อยออกมาทุกคนดู!

เขาต้องการจะทำลายตัวเองจริงเหรอ

ต่อให้เธอในปีนั้นจะทรยศเขาจริง ๆ เขาจำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ! 

อีกฝั่งอย่างธีภพ เมื่อเห็นรูปถ่ายนั้น อันที่จริงก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าสาริศา

เขาต้องการที่จะทำให้สาริศาอับอายขายขี้หน้าก็จริง แต่เขาไม่เคยมีความคิดที่จะใช้วิธีแบบนี้

วิธีต่ำ ๆ และน่ารังเกียจแบบนี้!

ดังนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมภาพเหล่านี้ถึงจู่ ๆ ถูกปล่อยออกมา

ในความลนลาน ปฏิกิริยาแรกของเขาคือต้องการจะอธิบายให้กับสาริศา แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อหันหน้าไป เขาก็ประจันหน้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยเกลียดแค้นของสาริศา

ทันใดนั้น เขาราวกับว่าร่างทั้งตัวได้ตกลงไปสู่ยังโรงน้ำแข็ง

เขาไม่เคยที่จะคิดว่าผู้หญิงที่ตัวเองเคยรักมากนั้น วันหนึ่งจะใช้สายตาแบบนี้มองตัวเอง สายตาแห่งความเกลียดชังอย่างแรงกล้า

ความช็อกนั้นยังแผ่กระจายไปถึงแขกเหรื่อที่อยู่ในงาน

มีคนจำนวนมากในงานเลี้ยงครั้งนี้ นอกจากสมาชิกคนในครอบครัวของตระกูลกีรติเมธานนท์แล้ว ยังมีญาติ ๆ และหุ้นส่วนที่ทำธุรกิจด้วยกัน ดังนั้นบนที่นั่งจึงเต็มไปด้วยผู้คน

ทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นภาพนี้

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนชนชั้นสูงที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี แต่ว่ามนุษย์นั้นชอบการซุบซิบนินทา เวลานี้พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกดเสียงต่ำ และซุบซิบด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

“พระเจ้า นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น งานเลี้ยงของตระกูลกีรติเมธานนท์ทำไมถึงเปิดภาพแบบนี้ขึ้นมาได้”

“คุณโง่หรือไง หรือคุณดูไม่ออกว่าภาพเหล่านี้เป็นภาพของภรรยาใหม่ของคุณชายธนพัต”

“หา! ดูเหมือนว่าจะใช่ ภาพเหล่านี้ถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คงไม่น่าจะใช่ถ่ายกับธนพัต หรือว่าถ่ายกับผู้ชายคนอื่น”

“ธนพัต!” เห็นธนพัตไม่ตอบตัวเอง ใบหน้าของท่านประเสริฐจึงปรากฏความโกรธขึ้นในที่สุด  และกระแทกไม้เท้าในมือแรง ๆ หนึ่งครั้ง “ฉันกำลังถามแกอยู่นะ!”

ธนพัตจึงได้ค่อย ๆ หันหน้ามา สีหน้ายังคงเย็นชา “ถ้าผมบอกว่าไม่ใช่เรื่องจริง คุณปู่จะเชื่อไหมครับ”

ถึงอย่างไรก็เป็นคุณปู่ของตัวเอง ธนพัตยังคงให้ความเคารพท่านประเสริฐ

ท่านประเสริฐโมโหจนริ้วรอยเด่นชัดขึ้น “ธนพัต แกอย่าบอกนะว่าผู้หญิงที่ไม่มีศีลธรรมแบบนี้ จะสามารถเข้ามาในบ้านตระกูลกีรติเมธานนท์ได้!”

ประโยคเดียวของท่านประเสริฐ ทำให้ผู้คนในงานเกิดความปั่นป่วนขึ้น

คำพูดของท่านประเสริฐนี้ชัดเจนในตัวอยู่แล้ว ก็คือไม่ยอมรับให้สาริศารับตำแหน่งสะใภ้ของตระกูลกีรติเมธานนท์นั่นเอง

สาริศาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเมื่อได้ยินคำพูดของท่านประเสริฐ ในใจนั้นรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก

ทั้ง ๆ ที่ตัวเองแต่งงานก็เพื่อทะเบียนบ้านของเมืองSเท่านั้น วันนี้ก็ได้แล้ว ต่อให้สูญเสียการแต่งงานครั้งนี้ ก็ไม่มีผลอะไรกับเธอไม่ใช่เหรอ

แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อนึกถึงการหย่ากับธนพัต นึกถึงว่าจากนี้ไปไม่สามารถกลับไปที่หลังคฤหาสน์อีกแล้ว นึกถึงว่าจากนี้ตัวเองกับธนพัตจะกลายเป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น ในใจของเธอกลับก็เคว้งคว้างว่างเปล่าทันที

สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของสาริศา ธนพัตรู้สึกแต่เพียงว่าหัวใจของตัวเองนั้นเจ็บจี๊ด

เขาแทบจะไม่ต้องคิด ทำการคว้ามือของสาริศาที่อยู่ใต้โต๊ะมากุมไว้แน่น

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ เผชิญกับความโกรธของท่านประเสริฐ ต่างพากันกลัวจนไม่กล้าพูดอะไร แต่มีเพียงคนเดียวที่พยายามก้มหน้า เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นอาการดีใจของเธอ

คนคนนั้นก็คือไรยา