หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 68

ขณะที่พูด รถเข็นของธนพัตกำลังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ค่อย ๆ เคลื่อนไหวช้า ๆ ตามจังหวะเพลง 

ส่วนสาริศานั้นซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา พาดผ่านแสงไฟอันเจิดจ้าไปพร้อมกับเขา พร้อมกับสายตาตกตะลึงที่อยู่รอบข้าง 

สาริศาในเวลานี้ตัวแข็งทื่อ

เธอมองใบหน้ารูปหล่อของธนพัตที่อยู่ตรงหน้า ทุกอณูบนใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบไม่มีตำหนิแม้แต่น้อย แววตายามปกติที่เย็นชา เวลานี้กลับอ่อนโยนลงไม่น้อย และถูกย้อมด้วยรอยยิ้ม ทำให้ใบหน้าของเขาราวกับเพชรที่สว่างไสวระยิบระยับ

ผู้ชายที่งดงามแบบนี้……

ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสามีของเธอ……

รถเข็นของธนพัตค่อย ๆ เคลื่อนไหว คนรอบข้างต่างมองอย่างตะลึง แม้แต่ไรยาที่อยู่กลางฟลอร์เต้นรำเพลิดเพลินกับสายตาเชยชมจากทุกคน เวลานี้ก็อดไม่ได้หยุดชะงักขึ้น

“เต้นรำบนรถเข็น?” เธอประหลาดใจอย่างมาก แต่เพียงชั่วครู่ ในแววตาก็ประกายความริษยาและความแดกดันขึ้น “พิการก็คือพิการ น่าสงสารจริง ๆ”

ไรยาอยากจะหัวเราะเยาะธนพัตกับสาริศา แต่เมื่อเห็นใบหน้ารูปงามที่ไม่มีใครเทียบได้ของธนพัต และท่วงท่าที่สง่างามบนฟลอร์เต้นรำ ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองหมดแรงที่จะกระทำการเยาะเย้ยนั้น

ไม่เพียงแต่เธอ ผู้ชมที่อยู่รอบ ๆ ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนจากความช็อกตกใจในครั้งแรก มาเป็นความชื่นชม

“พระเจ้า เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้ว่าการนั่งอยู่บนรถเข็นก็สามารถมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้”

“น่าอิจฉาคนที่ชื่อสาริศาจังเลย ที่มีสามีรักตัวเองขนาดนี้ ยังเเป็นคนโรแมนติกและสง่างามอีก”

“สมกับที่เป็นคุณชายรองแห่งตระกูลกีรติเมธานนท์จริง ๆ” มีคนที่อายุมากหน่อยในนั้น หวนคิดถึงเรื่องราวในครั้งนั้น ในน้ำเสียงจึงมีการทอดถอนใจขึ้นเล็กน้อย “ชายหนุ่มที่สะกดสายตาในตอนนั้น ถ้าหากว่าไม่มีการลักพาตัวในครั้งนั้นเกิดขึ้น เฮ้อ…”

สาริศาที่นั่งอยู่บนตักของธนพัต ได้ยินเสียงสนทนาราง ๆ จากคนรอบข้าง แต่ฟังได้ไม่ชัดเจนว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร จึงอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมอง

แต่คิดไม่ถึงว่าธนพัตจะยกมือขึ้นกะทันหัน เชยคางของเธอขึ้น หยุดการกระทำของเธอ

“ใส่ใจคำพูดของพวกเขาไหม” เห็นได้ชัดว่าในใจของธนพัตอ่านความคิดของสาริศาออก

สาริศายิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ 

“ไม่ต้องไปใส่ใจ” ธนพัตกล่าวเสียงเบา ๆ คลายมือที่จับอยู่ที่คางของเธอออก แล้วเปลี่ยนเป็นสัมผัสที่อ่อนโยนขึ้น “สิ่งที่คุณต้องทำคือ เพลิดเพลินกับความสุขในเวลานี้ก็พอ”

น้ำเสียงของธนพัตยังเคร่งขรึมกว่ายามปกติ ราวกับมีพลังเวทมนตร์ ทำให้สาริศาทั้งตัวประหนึ่งต้องมนตร์สะกดก็ไม่ปาน ทำการพยักหน้า แล้วยื่นมือไปคล้องอยู่ที่คอของเขา เคลื่อนไหวตามเขาอยู่บนฟลอร์เต้นรำ

เห็นความร่วมมือขของสาริศา มุมปากของธนพัตก็ค่อย ๆ ยกขึ้นอย่างช้า ๆ

อีกฝั่งหนึ่ง บนบันไดชั้นสอง

ท่านประเสริฐที่ยืนตัวตรงได้มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่างบนฟลอร์เต้นรำด้านล่าง

มองดูสาริศาและธนพัตที่เคลื่อนไหวอยู่บนฟลอร์เต้นรำ รอยยิ้มงดงามบนใบหน้าของสาริศา ยังมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของธนพัต  ดวงตาของเขาขยับเล็กน้อย

นานแค่ไหนแล้ว……ที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้

“ท่านครับ” เวลานี้มีพ่อบ้านได้เดินเข้ามา “ใกล้จะถึงเวลาแล้วครับ พวกเราควรจะเชิญแขกกลับและจัดเตรียมบรรดาคุณชายกับคุณนายน้อยเข้าพักผ่อนได้หรือยังครับ”

“อืม ใกล้แล้ว” ท่านประเสริฐถึงได้รู้สึกตัว แล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว คุณช่วยไปเรียกคนที่ชื่อสาริศาไปที่ห้องหนังสือหน่อยนะ”

เมื่อพูดจบ ท่านประเสริฐก็หันหลังแล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ

ไม่นานการเต้นรำจบลงอย่างรวดเร็ว คนที่โดดเด่นที่สุดไม่ใช่ไรยาที่เป็นตัวเอก แต่เป็นสาริศาที่นั่งอยู่บนตักของธนพัต