หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 78

แต่มันสายไปแล้ว

ขณะที่ธีภพตะโกนก้อง มีดของชายคนนั้น ก็แทงตรงเข้าแขนของสาริศาแล้ว

“อ๊ะ......”

ความเจ็บปวดที่แทงเข้ามา ทำให้สาริศาตัวสั่นเทา ยืนไม่มั่นคง จนล้มลงไปกับพื้น

ในขณะเดียวกัน ในที่สุดธีภพก็พุ่งเข้าหาชายคนนั้น โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการเหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่ทันที!

ท่านประเสริฐเติบโตในกองทัพ ดังนั้นกับลูกหลานของตัวเอง ก็จะมีการเข้มงวดเสมอมา ธีภพได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานและคาราเต้ตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อครู่เขาแค่ตกใจกลัวจนซื่อบื้อไป เวลานี้เมื่อออกมือจึงเฉียบคม ชายคนนั้นถูกต้อนจนล้มไปกองกับพื้น

“ริศา!” แต่ธีภพไม่มีอารมณ์จะไปมองชายที่อยู่บนพื้น เพียงวิ่งเข้าไปหาสาริศาที่ล้มอยู่ที่พื้น และประคองเธอขึ้น

มองดูเธอที่สีหน้าซีดเซียว กับเสื้อเชิ้ตผ้าไหมย้อมสีแดง ธีภพก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเอง เหมือนถูกทุบด้วยบางสิ่งอย่างแรง!

วินาทีถัดมา เขารีบมองไปรอบๆ ยังผู้คนที่หวาดกลัวจนโง่เขลา แล้วตะคอกว่า “พวกคุณยังยืนโง่อยู่ทำไมอีก! รีบเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน ตัวสั่นงันงกรีบโทรเรียกรถพยาบาล

ธีภพกอดสาริศาแน่น สาริศารู้สึกไม่สบายใจกับความใกล้ชิดอย่างกะทันหันของเขา จึงพูดเสียงต่ำ “คุณไม่ต้องเครียดขนาดนั้น แค่บาดเจ็บที่แขนเท่านั้นเอง ปล่อยฉัน ทุกคนกำลังมองอยู่”

แต่ธีภพเหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูด แค่ใช้มือกดบาดแผลห้ามเลือดให้เธอแน่น ทั้งตัวสั่นทั้งตะโกนด้วยความโกรธ “สาริศา! คุณปัญญาอ่อนหรือไง! คุณไม่รู้เหรอว่าสถานการณ์เมื่อครู่มันอันตรายแค่ไหน! ทำไมคุณยังพุ่งเข้ามาอีก!”

ธีภพในตอนนี้เหมือนจะลืมไปแล้วว่าโดยรอบยังมีคนในสำนักพิมพ์แมกกาซีนมองอยู่ และก็ลืมไปแล้วว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนตัวเองยังเกลียดสาริศาอยู่เลย แถมยังลืมว่าเมื่อสองปีก่อนสาริศาเคยทรยศตัวเองด้วย

เวลานี้ตอนนี้ ในสายตาของเขามีเพียงสีหน้าซีดเซียวกับเลือดสีแดงฉานของสาริศา

ยังมี

คำพูดนั้นของสาริศาเมื่อครู่ “ภพ ระวัง!”

สาริศามองธีภพที่อยู่ตรงหน้า เกิดอาการนิ่งงันไปชั่วขณะ

ขณะนี้ จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่า ธีภพที่อยู่ตรงหน้า เปลี่ยนกลับไปเป็นธีภพคนนั้นที่เธอเคยรู้จักอีกครั้ง

ไม่ใช่ชุดสูทกับกางเกงสแล็คแบบนี้ เป็นธีภพที่มักจะมองเธอด้วยสายตาเย็นชาเยาะเย้ยถากถาง แต่เป็นคนนั้นที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ เป็นธีภพที่ยิ้มโง่ๆ ขณะที่เธอขี่จักรยานในมหาวิทยาลัย

ธีภพเหมือนจะไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสายตาของสาริศา ยังตำหนิเธออย่างโกรธจัด “สาริศา คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นผู้หญิง! เป็นผู้หญิงมาทำตัวเป็นฮีโร่ทำไม!”

สาริศาชะงักไปทันที หลังจากนั้นจู่ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

เป็นรอยยิ้มที่ค่อนข้างขมขื่น

เธอยังจำได้ เมื่อก่อนตอนที่เรียนด้วยกัน ธีภพก็ชอบพูดแบบนี้กับเธอ

ทุกครั้งที่เธออยู่ดึกเพื่อทุนการศึกษา ทุกครั้งที่เธอยืนหยัดเพื่อเพื่อนผู้หญิงร่วมคลาสของเธอ ทุกครั้งที่เธอมีประจำเดือนแต่ก็ยังไปร่วมวิ่งทางไกลในการแข่งขันกีฬา......

เขาจะกอดเธอด้วยความโมโห และพูดทั้งเจ็บปวดทั้งโมโหว่า “สาริศา คุณยังจำได้ไหมว่าตัวคุณเป็นผู้หญิง!”

เวลานี้ ข้างนอกมีเสียงรถพยาบาลดังมา ธีภพไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มสาริศาขึ้นทันที ไม่แคร์เสียงกรีดร้องและสายตาตกตะลึงของคนรอบข้าง อุ้มเธอตรงออกไปอย่างรวดเร็ว

อยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของธีภพ สาริศาค่อนข้างเสียสมาธิอีกครั้ง

โดยทันที เธอรู้สึกราวกับตัวเองกลับไปในฤดูร้อนเมื่อสามปีก่อน เธอมาวิ่งแข่งขันกีฬา 800 เมตรในตอนที่มีประจำเดือน แต่แล้วก็เจ็บปวดจนเป็นลมในตอนท้าย ธีภพรีบลงมาจากอัฒจันทร์ อุ้มเธอขึ้นวิ่งไปห้องพยาบาล......

สาริศาค่อนข้างไม่กล้าคิดต่อไป