หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 79

สาริศาใจกระตุก

ธีภพคนนี้ จงใจใช่ไหม ทำไมต้องพูดละเอียดขนาดนั้น ไม่กลัวว่าธนพัตฟังแล้วจะเข้าใจผิดเลยหรือไง

สาริศามองธนพัตอย่างตึงเครียด อยากดูปฏิกิริยาของเขาออก แต่ดวงตาสีดำเข้มของธนพัตนั้นเหมือนจะลึกราวกับสระน้ำเย็นยะเยือก เธอไม่สามารถมองทะลุได้เลย

ริศาทำเพื่อปกป้องผม

ลมหายใจของธนพัตค่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ

คำพูดประโยคนี้ของธีภพ เหมือนเป็นการแสดงอำนาจข่มกัน ธนพัตแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยสนใจคำพูดประเภทนี้ แต่ครั้งนี้เขาไม่ยอมรับไม่ได้ ว่าธีภพประสบความสำเร็จ

บาดแผลบนแขนของสาริศาในเวลานี้มันยิ่งกระแทกตา เขาสูดลมหายใจเข้าลึกเงียบๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธที่ปะทุในใจ

“งั้นเหรอ” เมื่อเปิดปากพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเขายังคงไม่ช้าไม่เร็ว “ยังไงริศาก็เป็นอาสะใภ้ จะดูแลหลานก็เป็นเรื่องปกติ”

เป็นประโยคคำพูดนิ่งๆ ที่ทำให้ธีภพหน้าซีดโดยฉับพลัน

“แต่” ธนพัตค่อยๆ พูดอีกครั้ง สายตากวาดมองไปยังสาริศาที่มีสีหน้าท่าทางตึงเครียดบนเตียง “ฉันหวังว่า ต่อไปเธอจะไม่หุนหันพลันแล่นอีก”

สาริศาที่ถูกเขามองรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล จึงไม่ได้ไตร่ตรองความหมายในคำพูดของธนพัตเลย แค่พยักหน้าไปเรื่อยเปื่อย

ธีภพที่อยู่อีกด้านสีหน้าแย่มาก

“เอาล่ะ” เมื่ออีกสองคนไม่พูดอะไร ธนพัตจึงพูดอีกครั้งว่า “เจ้าภพ แกมีความกรุณาช่วยพาริศามาส่งโรงพยาบาล พวกค่ารักษา ฉันจะให้ชรัณส่งคืนให้แก”

ธีภพกัดฟัน จนในที่สุดก็เปิดปากพูดว่า “คุณอาเล็ก เงินแค่นี้ไม่ต้องหรอก”

“ได้ยังไง” ธนพัตสีหน้าบางเบา “ริศาของฉันแต่ไหนแต่ไรมาไม่ชอบการติดหนี้คนนอก”

ริศาของฉัน

คนนอก

ธีภพรู้สึกว่า สัตว์ร้ายตัวนั้นในอกตน คำรามขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เมื่อมองดูสาริศาที่นอนอ่อนแออยู่บนเตียง เขายังคงอดกลั้นไว้

ทางด้านสาริศา เมื่อได้ยินคำพูดของธนพัต ก็พลันโล่งใจ

อันที่จริงเมื่อครู่ที่ธีภพไปจ่ายเงิน เธอปวดหัวมาก เธอสามารถติดหนี้ใครก็ได้ แต่เธอไม่อยากติดหนี้ธีภพ

เทียบกันแล้ว เธอยอมให้ธนพัตมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลดีกว่า อย่างไรเธอก็ติดหนี้ธนพัตมามากแล้ว จะอีกสักครั้งมันก็ไม่ได้แย่อะไร

“ได้ครับ” ธีภพสูดหายใจเข้าลึก พูดน้ำเสียงเย็นชา “งั้นผมไม่รบกวนคุณอาเล็กกับคุณอาสะใภ้แล้ว ผมขอตัวกลับก่อน”

เห็นได้ชัดมากว่าธนพัตพอใจกับการ “เรียนรู้” ของธีภพ เขาพยักหน้า และมองตามหลังจนธีภพออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

เห็นธีภพออกไปแล้ว สาริศาก็ถอนหายใจโล่งอกก่อนใครเพื่อน

แต่เธอถอนหายใจยังไม่ทันจบ ก็เห็นธนพัตค่อยๆ เข็นรถเข็นเข้ามาหาเธอ สีหน้าบนใบหน้าค่อนข้างเย็นยะเยือก พูดเสียงต่ำ “สาริศา คุณมีอะไรอยากอธิบายกับผมไหม”

เส้นขนบนแผ่นหลังของสาริศาตั้งชูชัน

“ฉัน......ฉันปวดแขน......” สาริศาไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับธนพัตที่น่ากลัวมากขนาดนี้เลยจริงๆ ได้แต่พยายามเปลี่ยนเรื่องอย่างไม่เนียนเลยสักนิด และยังแสร้งทำให้น่าสงสารด้วย

เดิมทีสาริศาคิดว่า การแสดงของตัวเองนั้นแย่มาก ธนพัตต้องจับผิดตนได้แน่นอน แต่ไม่คิดว่า คิ้วสวยของเขากลับขมวดแน่น เลื่อนรถเข็นเข้ามาใกล้อีกเล็กน้อย วางมือจับบนผ้าพันแผลที่แขนของเธอ และพูดเสียงต่ำว่า “เจ็บแผลเหรอ มันติดเชื้อหรือเปล่า เรียกหมอมาเปิดดูหน่อยไหม”

น้ำเสียงของธนพัตยังคงลุ่มลึกและเย็นชา แต่ค่อยๆ เผยความกังวลออกมาทีละนิด