หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 84

สาริศาเห็นสร้อยคอเส้นนี้หลายครั้งแล้ว ทุกๆ ครั้ง ธนพัตจะถือเอาไว้ในมือแบบนี้อย่างทะนุถนอมเป็นสมบัติล้ำค่า ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณ จ้องมองสร้อยคอดั่งตกอยู่ในภวังค์

สาริศากลืนคำพูดลงไปทันใด แค่มองไปยังธนพัตเงียบๆ

ภายใต้แสงจันทร์ สีหน้าของธนพัตในเวลานี้ เขาสงบนิ่ง ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

มีการแสดงออกทางอารมณ์ที่หลากหลายทั้งความคิดคำนึงถึงบางอย่าง ผสมปนเปไปกับความรู้สึกคล้ายเสียใจและหมดหนทาง

สาริศานั้นไม่รู้ว่าเหตุใด เหมือนมีพวกเม่นตัวเล็กๆ มาเกลือกกลิ้งบนหน้าอก รู้สึกค่อนข้างชาหนึบ

ขณะนั้นเอง ธนพัตเหมือนจะสังเกตเห็นแล้วว่าสาริศาเข้ามาใกล้ จึงหันหน้าไป

“คุณอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” เขากะพริบตา สีหน้ากลับคืนสู่ความเย็นชาเช่นปกติ และสร้อยคอก็กลับเข้าไปอยู่ในฝ่ามือของเขา

“อืม” สาริศาใช้ความเร็วที่สุดให้ตัวเองสงบลง “คุณไปอาบน้ำเถอะ”

“ได้”

ธนพัตตอบตกลงแล้วเดินกลับเข้าห้อง

เขาไม่ได้รีบเข้าห้องน้ำ แต่เดินไปยังโต๊ะหนังสือซึ่งอยู่ข้างๆ นำสร้อยคอในมือใส่เข้าไปในลิ้นชักก่อนอย่างระมัดระวัง แล้วถึงจะหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

เหลือสาริศาอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงก่อกแก่กจากในห้องน้ำ สายตาอดไม่ได้ที่จะไปตกอยู่ตรงโต๊ะหนังสือ

เธอค่อนข้างเกิดความสงสัยอย่างช่วยไม่ได้

สร้อยคอนั่น มีที่มาอย่างไรกันแน่ ทำไมทุกครั้งเมื่อธนพัตมองสร้อยคอเส้นนั้น ถึงได้ดูเศร้าขนาดนั้น

สาริศาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ใช่คนที่ชอบสอดรู้สอดเห็น แต่เวลานี้ตอนนี้ กลับเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกำลังผลักหลังเธอ ทำให้เธอก้าวเดินไปยังโต๊ะหนังสืออย่างช่วยไม่ได้

แค่ดูเฉยๆ เท่านั้น......

คงจะ......ไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง

หลังจากสาริศาแน่ใจว่าธนพัตยังคงอาบน้ำอยู่ข้างใน จึงกลั้นใจเปิดลิ้นชักของธนพัตอย่างแผ่วเบา

เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แค่รู้สึกว่าสร้อยเส้นนั้น เหมือนหนามแหลมทิ่มแทงจิตใจ ทำให้เธอสนใจมันเป็นอย่างมาก

แม้ตอนที่เริ่มอยู่ด้วยกันกับธนพัตในระยะแรก เธอจะไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ก็ตาม

ลิ้นชักไม่ได้ล็อก ไม่นานก็ดึงออกได้ สาริศาเห็นเอกสารหลายใบอยู่ภายใน บนเอกสารมีรูปเล็กน้อย และก็มีสร้อยคอเส้นนั้น

สาริศาหยิบเอาสร้อยคอออกมาก่อนเป็นอันดับแรก วางมันลงบนฝ่ามืออย่างระมัดระวัง

มันเป็นสร้อยคอที่งดงามมาก วัสดุเป็นคริสทัล แม้ไม่งดงามเท่าเพชร แต่ให้ความรู้สึกสดใสและบริสุทธิ์ จากความปราณีตก็มองออกได้ ว่าน่าจะไม่ใช่ของราคาถูก

สาริศาพลิกสร้อยคอดู เมื่อเห็นด้านหลัง พลันชะงักไปทันใด

ด้านหน้าของสร้อยคอ แกะสลักเป็นรูปหัวใจ แต่ด้านหลัง แกะสลักเป็นตัวอักษร

แต่การแกะสลักสร้อยคอนั้นมีความละเอียดแตกต่างกัน เห็นได้ชัดว่าตัวอักษรถูกแกะสลักโดยผู้ที่ไม่เชี่ยวชาญ มันจึงดูค่อนข้างแปลก แต่ก็ยังมองออกได้ง่าย ว่าเป็นคำว่า “พชิรา”

พชิรา……

ในโสตประสาทของสาริศา ทันใดนั้นก็พลันได้ยินเสียงของท่านประเสริฐเมื่อครั้งมาหาตนก่อนหน้านี้ พูดว่า——

“สิบปีเต็มแล้ว ตั้งแต่พชิราตาย ฉันคิดว่าเจ้าเด็กน้อยธนพัตจะไม่มีวันชอบผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว”

หรือว่า สร้อยคอเส้นนี้ เป็นของผู้หญิงที่ชื่อพชิรา?

แล้วเธอเป็นใครกันแน่ เป็นแฟนเก่าของธนพัตเหรอ แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

ด้วยแรงผลักดันความอยากรู้อยากเห็น สาริศาอดไม่ได้ที่จะหยิบเอารูปในลิ้นชักออกมา