หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 85

สาริศารู้ว่าเหตุผลของตัวเองเลวร้ายแค่ไหน เธอแอบหยิบสิ่งของของคนอื่น พฤติกรรมแย่ๆ แบบนี้ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะทำมันออกมาได้

ธนพัตมองสาริศาที่สีหน้าซีดเผือดอยู่ตรงหน้า พลันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองปวดหนึบ

ให้ตายเถอะ

น้ำเสียงของตนเมื่อครู่ มันรุนแรงเกินไป ทำให้เธอกลัวหรือเปล่า

ธนพัตไม่อยากใส่อารมณ์กับเธอ แต่เมื่อครู่สร้อยคอมันเกือบจะตกแตกแล้ว ดูเหมือนมันยังอยู่ในสายตาเขา ทำให้จิตใจของเขาอดไม่ได้ที่จะเกิดโทษะ

สร้อยคอเส้นนี้ สำหรับเขาแล้ว เป็นตัวแทนที่สำคัญมาก ถ้าเมื่อครู่แตกไปจริงๆ......

แค่คิดเขายังไม่กล้าแม้แต่จะคิด

เขารู้ว่าหากตอนนี้ตัวเองอยู่กับสาริศา เกรงว่าจะทำตัวไม่ค่อยดีนัก เขาจึงหันตัวเดินไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตออกมามาสวมใส่ “ที่บริษัทผมยังมีเรื่องนิดหน่อย ผมจะออกไปก่อน คุณพักผ่อนก่อนเลย”

ขนตาของสาริศาสั่นเล็กน้อย

ธนพัต คือไม่อยากเห็นหน้าเธอใช่ไหม

แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ แค่กัดริมฝีปาก และพยักหน้า

ธนพัตรีบร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้า ขนาดที่ว่าผมยังไม่ทันแห้งดี ก็นั่งบนรถเข็นแล้วออกจากห้องไปเลย

ระหว่างทางลงไปชั้นล่าง ป้าแหวนกำลังจัดห้อง เมื่อเห็นธนพัต จึงอดไม่ได้ที่จะชะงักไปครู่หนึ่ง

“คุณชาย เวลานี้แล้วคุณจะไปไหนคะ” เธอรีบวิ่งเข้ามา “และผมของคุณอีก ทำไมถึงเปียก รีบเป่าให้แห้งเถอะค่ะ”

ธนพัตจึงหยุดรถเข็น สีหน้ายังคงเย็นชาเล็กน้อย แต่ยังคงพูดอย่างสงบ “ป้าแหวน ผมมีธุระที่บริษัท คุณอย่าลืมเตือนให้ริศาเปลี่ยนยานะครับ”

“ฉันรู้แล้วค่ะ แต่ว่า......”

คำพูดของป้าแหวนยังไม่ทันจบ รถเข็นของธนพัตก็ออกไปแล้ว ไม่หันกลับมาอีก

ในห้อง

สาริศาทรุดนั่งลงบนเตียงดั่งคนสูญสิ้นจิตวิญญาณ

ความเจ็บปวดหนักหน่วงบนแขนประดังเข้ามา เธอเปิดผ้าพันแผลออกเล็กน้อยดูอย่างระมัดระวัง เห็นว่าแผลฉีกเปิดอย่างที่คาด

เธอรู้เลยว่าจะต้องจัดการกับแผลอีกครั้ง จึงรีบหยิบเอาสำลีก้านมาเพื่อจะจัดการกับมัน แต่มือซ้ายของเธอดันไม่ถนัด จิ้มไปหลายครั้ง มีแต่จะจิ้มไปจนเลือดออกเพิ่ม

น้ำตาของเธอร่วงหล่น ตัวเธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวด หรือเพราะการตำหนิของธนพัตเมื่อครู่

ดูเหมือนว่า สร้อยคอเส้นนั้น สำหรับธนพัตแล้ว มันมีความหมายพิเศษจริงๆ

ตนแค่หยิบมาดูนิดหน่อย ก็ทำให้ธนพัตโมโหรุนแรง

แต่......

เขาโหดร้ายจริงๆ เธอซึ่งเป็นคนที่มีชีวิต กลับเทียบสร้อยคอเส้นนั้นไม่ติด ดูเหมือนว่าสำหรับในใจธนพัตแล้ว เธอมันก็แค่นี้เองสินะ

เมื่อความคิดอิจฉาเช่นนี้ผุดขึ้นในจิตใจ ทำให้ตัวสาริศาอดไม่ได้ที่จะอึ้ง

แต่ในวินาทีต่อมา เธอก็ยิ้มขมขื่นอย่างช่วยไม่ได้

สาริศานะสาริศา ทำไมธนพัตต้องคิดว่าเธอสำคัญกว่าสร้อยคอเส้นนั้นด้วยล่ะ

ต้องรู้นะว่าสร้อยคอเส้นนั้นน่ะ คาดว่าน่าจะเป็นของแฟนเก่า ผู้หญิงที่ชื่อพชิราคนนั้นมอบให้เขา ผู้หญิงที่สวยมากขนาดนั้น เส้นผมทุกเส้นสวยงดงามกว่าเธอ สร้อยแค่เส้นนั้นแน่นอนว่าสามารถเหวี่ยงเธอไปได้เป็นหนึ่งแสนแปดพันไมล์

แต่ตัวเธอในตอนนี้อิ่มเอมใจเกินไปหรือเปล่า แค่เพราะธนพัตอ่อนโยนต่อเธอขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองมีน้ำหนักในความสำคัญเท่าไร กล้าดียังไงไปแตะต้องสิ่งของของเขา

สำคัญตัวมากเกินไปแล้วมั้ง

ทั้งทั้งที่เธอควรรู้ ในโลกใบนี้ นอกจากคุณแม่ ไม่มีใครหรอกที่จะสนใจตัวเองจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นสุวิทย์พ่อแท้ๆ ของตัวเอง หรือคนที่บอกว่าจะอยู่เคียงข้างตัวเองไปตลอดชีวิตอย่างธีภพ ใครก็ตาม สำหรับเธอแล้ว ก็แค่คนที่ผ่านมาในชีวิตเท่านั้น