หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 95

สาริศาได้ยินก็รู้สึกกลัวจนหัวใจเต้นรัวไปหมด “งั้นพชิราก็คือถูกเผาตาย? มีเพียงแค่ธนพัตที่หนีรอดออกมาได้?”

“ประมาณนั้น” สีหน้าของพี่จ๊าจ๋า ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ย่ำแย่ขึ้นกว่าเดิม “แต่อิงจากการลงบันทึกที่เมื่อตอนนั้นพี่ได้ไปเจอมาที่สถานีตำรวจ โจรลักพาตัวเหมือนกับว่าจะจับธนพัตกับพชิรามัดเอาไว้ แต่ธนพัตไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไร แกะเชือกออก ลากขาที่ได้รับบาดเจ็บ ออกมาจากโกดังที่ไฟไหม้ไปได้ แต่ตอนที่พบศพของพชิรา ยังถูกมัดอยู่ตรงที่เดิมอยู่เลย”

สีหน้าของสาริศาขาวซีดออกมาเล็กน้อย “ความหมายของพี่คือ...”

“ไม่ผิด” พี่จ๊าจ๋าพูดเสียงต่ำออกมา “พูดให้เคลียร์แล้วก็คือธนพัตเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่ได้สนใจแฟนสาวที่ถูกมัดเอาไว้เหมือนกันเลย”

“ไม่” สาริศาแทบจะโพล่งออกไปโดยไม่ต้องคิด “ไม่มีทาง ธนพัตไม่มีทางเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างนั้น”

ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันกับธนพัตจะไม่ได้ยาวนาน แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกธนพัตดูเหมือนจะเย็นชา อันที่จริงก็มีจิตใจที่อ่อนโยนอบอุ่นมากเลย

ดังนั้นแล้วเธอก็เลยไม่เชื่อว่า ธนพัตจะทำเรื่องที่ทิ้งแฟนสาวเอาไว้ไม่สนใจอย่างนั้นออกมาได้

ราวกับว่าจะคาดเดาได้อยู่แล้วว่าสาริศาจะพูดมาอย่างนี้ พี่จ๊าจ๋ามองเธอมาแวบนึง แล้วถอนหายใจออกมาอีกที “สาริศา คนรวยที่ใช้ชีวิตอยู่ดีกินดีอย่างพวกเขา ต่างก็กลัวตายกันทั้งนั้น กลัวตายมากกว่าคนธรรมดาอย่างพวกเราเยอะ ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่า ธนพัตเมื่อตอนนั้น จริง ๆ ก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง แล้วยังบาดเจ็บด้วย เขายอมแพ้ที่จะช่วยแฟนสาวของตัวเอง มันก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์”

สาริศากัดริมฝีปากออกมา ไม่ได้พูดอะไร

“นี่ก็คือสิ่งที่พี่รู้มา รายละเอียด พี่ยังไม่ได้ตรวจสอบเข้าไป ตระกูลกีรติเมธานนท์ได้ปิดข่าวไปเรียบร้อยแล้ว” พี่จ๊าจ๋าพูดต่อว่า “เดิมทีพี่ก็ไม่อยากจะบอกเรื่องพวกนี้กับเธอหรอก เพราะถึงยังไงเธอกับธนพัตก็ได้แต่งงานกันแล้ว เพียงแต่ว่า บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าพี่ค่อนข้างจะมีความคิดสุดขั้วไปหน่อยล่ะมั้ง พี่มักจะคิดว่าผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าอยู่ในตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน ไม่แม้แต่จะลองพยายามที่จะช่วยแฟนสาวของตัวเองเลย มันไม่คู่ควรให้มอบชีวิตทั้งชีวิตให้เลย”

พูดไปแล้ว พี่จ๊าจ๋าก็ได้กุมมือของสาริศาไปอย่างเป็นห่วงเป็นกังวลอย่างมาก “เธอเป็นเด็กดีคนหนึ่ง พี่ก็หวังว่าเธอจะตาสว่าง ไม่ต้องไปโอบอุ้มภาพลวงตาที่ไม่มีความเป็นจริงอะไรเลยต่อธนพัต ผู้หญิงมีเพียงแค่ต้องพึ่งตัวเอง ถึงจะสามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างงดงามได้”

แน่นอนว่าสาริศารู้อยู่แล้วว่าพี่จ๊าจ๋าพูดเรื่องพวกนี้กับเธอ เพราะหวังดีกับเธอ แต่เธอก็ยังกัดริมฝีปาก ฉีกยิ้มออกมา “พี่จ๊าจ๋า ขอบคุณพี่นะคะ แต่ฉันไม่เชื่อว่าธนพัตจะทำเรื่องอย่างนี้ออกมาได้”

เห็นสาริศา “ดึงดันจะจมอยู่ในสิ่งผิด ๆ อยู่เหมือนเดิม” อย่างนี้แล้ว พี่จ๊าจ๋าร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อย “ริศา เด็กคนนี้นี่ คงไม่ได้ถูกธนพัตทำของใส่ไปแล้วหรอกใช่มั้ย? เธอฟังพี่สักหน่อย คนมีเงินอย่างพวกเขา มีนิสัยไม่แยแสอะไรติดตัวมาตั้งแต่เกิด เธอจะไปคาดหวังกับคนพวกนี้ไม่ได้!”

สาริศายิ้มออกมา ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก

ความช็อกตกใจในตอนแรกสุดได้หายไปแล้ว ตอนนี้เธอค่อย ๆ ทำความเข้าใจกับข้อมูลที่พี่จ๊าจ๋ากับธีภพได้บอกตนมาไปอย่างช้า ๆ

ในที่สุดเธอก็ได้รู้ว่าตัวตนของเด็กสาวที่ทำให้เธออิจฉาคนนั้น ที่แท้เธอก็เป็นรักแรกของธนพัตนั่นเอง

ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังตายไปแล้วด้วย ไม่ว่าความจริงมันจะเป็นยังไง เธอก็ได้ตายไปเพราะธนพัต ตรงจุดนี้ไม่อาจเปลี่ยนแปลงไปได้

ดังนั้นแล้วสุดท้ายเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมทุกครั้งที่ธนพัตถือสร้อยคริสตัวเส้นนั้น สีหน้าที่แสดงออกมาจึงดูโศกเศร้าอย่างนั้น

ผู้หญิงที่เคยรักมาก ศพฝังอยู่ในกองเพลิงเนื่องด้วยสาเหตุมาจากตัวเอง ตายไปในวัยที่งดงามที่สุด เขารักเธอมากที่สุด มันจะมีสักกี่คนที่สามารถปล่อยวางไปได้จริง ๆ ?

สาริศาไม่กล้าจะจินตนาการเลยว่า ภายในใจของธนพัตมันจะเป็นความรู้สึกยังไง

เมื่อเทียบกับการบาดเจ็บสาหัสที่ขาแล้ว เกรงว่าการสูญเสียคนที่รักไป มันจะเป็นบาดแผลที่ใหญ่ที่สุดที่การลักพาตัวครั้งนั้นได้เหลือทิ้งไว้ให้ธนพัตเลยล่ะมั้ง?

ส่วนที่ธีภพพวกเขาได้พูดมา ธนพัตได้ทอดทิ้งพชิราไม่สนใจ เอาชีวิตรอดไปเองคนเดียว สาริศานั้นไม่เชื่อ

ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนี้จริง ๆ เธอเองก็เชื่อธนพัตว่าเขาก็มีความโศกเศร้าเสียใจของตัวเองอยู่เหมือนกัน