หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 96

“เอ่อ...ตอนที่เจอผ้าเช็ดหน้า ผมได้ลองติดต่อไปหาคุณชายวินแล้วครับ แต่ตอนนี้เขากำลังเข้าร่วมงานการออกแบบที่ต่างประเทศงานหนึ่งอยู่ครับ โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง ด้วยเหตุนี้ตอนนี้จึงติดต่อไม่ได้เลยครับ”

“งั้นก็ไปคิดหาวิธีติดต่อมาให้ฉัน!” ธนพัตตะคอกเสียงต่ำออกไป “หลังจากที่ติดต่อได้แล้ว ให้เขารีบกลับมาเจอฉันทันที!”

ชรัณตกใจจนใบหน้าขาวซีดไป “ครับ คุณชาย”

ธนพัตในตอนนี้ไหนเลยจะมีอารมณ์มาดูแบบตัวอย่างในคอมพิวเตอร์อีก ไถรถเข็นไปด้านนอกด้วยความรวดเร็ว

ชรัณรีบตามไป ได้ยินเขาถามเสียงเย็นออกมา “สาริศากลับบ้านมาแล้วหรือยัง?”

“ป้าแหวนเพิ่งโทรมาบอกว่าคุณนายน้อยถึงบ้านเรียบร้อยแล้วครับ”

สีหน้าเยือกเย็นของธนพัตจึงได้ผ่อนคลายลงไปเล็กน้อย แต่ในทันใดนั้นเองก็ตระหนักได้ถึงผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นที่ยังกำอยู่ในมือตัวเองอยู่ จึงทิ้งให้ชรัณด้วยความรังเกียจไปทันที “เอาไอ้นี่ไปโยนทิ้งให้ฉัน แล้วก็ทำซื้อกิจการโรงงานที่ทำผ้าเช็ดหน้านี้แล้วปิดกิจการไปเสีย ฉันไม่อยากเห็นผ้าเช็ดหน้านี้ปรากฏอยู่ที่มุมหนึ่งมุมใดของโลกอีก”

ชรัณเผยสีหน้าลำบากใจออกมา “แต่ว่าทางคุณชายวิน...”

“ทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวนี้!”

ตอนที่ธนพัตมาถึงบ้าน สาริศาได้นอนหลับไปแล้ว

หลัก ๆ แล้วก็คือเมื่อคืนเธอนอนเบียดกับธนพัตอยู่บนเตียงเดียวกัน นอนหลับได้ไม่ดีเลย วันนี้จึงเหนื่อยมากเกินไป กินข้าวเสร็จ จึงอาบน้ำนอนไปทันที

ธนพัตพอเข้าประตูไป ก็เห็นเธอนอนขดตัวอยู่บนเตียง สวมชุดนอนผ้าไหมแท้สายเดี่ยวที่ป้าแหวนซื้อใหม่ให้เธอ กอดผ้านวมอยู่ ไหล่บางกับแผ่นหลังที่บอบบาง ได้เปิดเผยออกมาหมด

ธนพัตอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย

สาริศานอนหลับมักจะมีความเคยชินที่จะม้วนผ้าห่ม ชอบกอดผ้านวมแทนที่จะห่มไปให้ดี ๆ บางครั้งเขาตื่นขึ้นมาตอนกลางคืน มักจะห่มผ้าให้เธอ กลัวว่าเธอจะป่วยเอา

แต่เรื่องนี้ป้าแหวนใช้ไม่ได้เลย ทำไมยังซื้อชุดนอนบาง ๆ อย่างนี้มาให้เธออีก นี่ไม่ใช่ว่าจะยิ่งป่วยได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมอีกหรือไง

ธนพัตปิดประตูให้เรียบร้อย แล้วลุกขึ้นยืนจากบนรถเข็น เดินไปที่ข้างเตียงนอน เพื่อช่วยสาริศาห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย แต่ไม่คิดว่าทันทีที่เขาเดินไปยืนอยู่ที่ข้างเตียง สาริศาได้พลิกตัวไปทีนึงพอดี ผ้านวมได้หลุดออกจากร่างไปโดยสมบูรณ์

ในนาทีนั้นเอง ลำคอของธนพัตได้บีบรัดแน่น มือเองก็ลืมการกระทำต่อจากนั้นไปด้วย

เขาจึงเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมป้าแหวนถึงได้ตั้งใจเตรียมชุดนอนตัวนี้มาให้สาริศาโดยเฉพาะ

เพียงแค่เห็นชุดนอนตัวนี้สีดำล้วน ลวดลายที่ละเอียดซับซ้อนสวยงามเป็นอย่างมากฝังอยู่ตรงขอบ แนบเข้ากับผิวที่ขาวดั่งหิมะของสาริศาแน่น ดูน่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น

การตัดเย็บของตัวชุดนอนเองก็รัดรูปอยู่เล็กน้อยเหมือนกัน เผยเค้าโครงรูปร่างที่งดงามของสาริศาออกมา ควบคู่กับท่านอนตามอำเภอใจของเธอด้วยแล้ว มันก็แทบจะ...

ดวงตาดำของธนพัตได้มืดครึ้มออกมามากขึ้นกว่าเดิม

ในเวลานี้ สาริศาขยี้ตางัวเงียออกมา ตื่นนอนขึ้นมาแล้ว

“ธนพัต?” เห็นผู้ชายยืนอยู่ที่ข้าง ๆ เตียงนอน เธอก็ตกตะลึงขึ้นมาก่อน แต่เพียงไม่นานก็ตื่นนอนขึ้นมาทันที “คุณกลับมาแล้ว?”

ตอนที่เธอกลับมาถึงบ้าน เหนื่อยมากเลย ด้วยเหตุนี้เองจึงสะลึมสะลือแล้วนอนหลับไป แต่ว่าตอนนี้เห็นธนพัต เธอก็นึกถึงเรื่องที่พี่จ๊าจ๋าบอกตนเมื่อตอนกลางวันขึ้นมา ความรู้สึกง่วงนอนได้หายไปทันที

แต่ธนพัตก็ไม่ได้ตอบคำพูดของสาริศาออกมาทันที เพียงแค่หยิบผ้านวมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว คลุมร่างของสาริศาเอาไว้ ความร้อนแรงในดวงตาจึงได้สงบลงไปบ้าง พลางพูดเสียงเบาออกมา “หลังจากนี้เวลานอนก็สวมเสื้อผ้าเยอะ ๆ หน่อย จะได้ไม่เป็นหวัดเอา”

สาริศาตกตะลึงไปแป๊บนึง แล้วก็ได้ก้มหน้าสังเกตเห็นชุดนอนใหม่ตัวนี้ที่อยู่บนร่างของตัวเอง หน้าอดไม่ได้ที่จะแดงออกมา “ฉันไม่อยู่บ้านวันนึง นึกไม่ถึงว่าพอกลับมาป้าแหวนจะโยนชุดนอนพวกนั้นของฉันทิ้งไปแล้ว เหลือเพียงแค่แบบนี้แล้ว”

ตอนนี้สาริศารู้สึกเสียใจภายหลังกับการกลับบ้านไปเมื่อวานนี้ของตัวเองมากจริง ๆ ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดเดียว แต่กลับถูกป้าแหวนฉวยโอกาสจากช่องโหว่นี้ไปแทน

อย่างที่คิดเธอสู้คนที่ช่ำชองโลกที่อยู่ในครอบครัวเศรษฐีมาจนชินเหล่านี้ไม่ได้เลย

“จริงสิ บาดแผลของคุณล่ะ?” จู่ ๆ ธนพัตก็นึกอะไรขึ้นมาได้ มือข้างหนึ่งได้กุมข้อมือของสาริศาเอาไว้ ดึงผ้าห่มออก เห็นสำลีด้านบนบิดเบี้ยวออกมา จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมา “ยังไม่เปลี่ยนผ้าพันแผลอีก? สาริศา คุณปล่อยให้คนอื่นเขาหมดห่วงสักหน่อยไม่ได้เลย?”

สาริศาหดคอไปเล็กน้อยด้วยความกลัว “ฉันจะเปลี่ยนผ้าพันแผลเดี๋ยวนี้เลย”

สาริศาตกตะลึงไปหลายวิ กว่าจะได้สติกลับมา ธนพัตพูดมาก็คือเขารู้สึกผิดต่อพชิรา?

หัวใจเธอสั่นรัวขึ้นมา

หรือว่า...เมื่อสิบปีก่อนเขาทิ้งพชิราไปไม่สนใจจริง ๆ ถึงได้รู้สึกผิดกับเธอขึ้นมา?

ไม่

เป็นไปไม่ได้

เธอส่ายหัวออกมาเล็กน้อย ไม่กล้าจะถามออกไปต่อเช่นกัน ประเด็นนี้ก็ได้สิ้นสุดลงไปอย่างนี้

……

ทางอีกด้านนึง

ณ คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลกีรติเมธานนท์

ท่านประเสริฐถึงยังไงก็อายุมากแล้ว นอนหลับไปตั้งนานแล้ว

แต่บุรินทร์ยังคงอยู่ในห้องทำงานอยู่ ตรงหน้ามีเงาร่างค่อมเล็กน้อยร่างหนึ่งยืนอยู่ ใบหน้าฝังอยู่ในเงามืด มองเห็นได้ไม่ชัด

“นายพูดจริง?” สีหน้าของบุรินทร์ในตอนนี้ได้มืดครึ้มเป็นอย่างมาก แทบจะสามารถหยดหมึกสีดำออกมาได้เลย “ธนพัตไอ้พิการนั่น ทำเรื่องอย่างนั้นกับเมียใหม่ที่มันเพิ่งจะแต่งมาคนนั้นไปแล้วจริง ๆ ?”

“จริงอย่างแน่นอนครับ” คนที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะหนังสือ ตอบกลับไปอย่างจริงจัง “ท่านประเสริฐกังวลเรื่องนี้มากมาโดยตลอด ผมได้จับตาดูอย่างละเอียดแล้วเหมือนกัน คงจะไม่ผิด”

“สมควรตาย!” บุรินทร์ทุบโต๊ะไปทีนึง ในดวงตาเผยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟออกมา “ก็จะพูดได้ว่า ถ้ามันเป็นไปอย่างราบรื่นแล้วล่ะก็ ผู้หญิงที่ชื่อสาริศาคนนั้น ยังมีความเป็นไปได้ที่จะท้องลูกของไอ้พิการธนพัตคนนั้นได้?”