หวางเฟยอัปลักษณ์พลิกชีวิต นิยาย บท 42

วันต่อมา ซ่งหวานหว่านกำลังนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะ ถือปากกาขนไก่ที่ทำอย่างง่ายๆ ขีดๆ เขียนๆ ลงบนกระดาษขาวใบหนึ่ง เฉาเย่าเดินเข้ามาจากด้านนอกพลางพูดว่า “นายหญิง พ่อบ้านมาเจ้าค่ะ”

“ให้เขาเข้ามา” ซ่งหวานหว่านกล่าวโดยไม่เงยหน้า ในมือยังวาดบางอย่างอยู่ไม่หยุด

เฉาเย่าเชิญพ่อบ้านเข้ามาในห้อง พ่อบ้านคุกเข่าคารวะ “บ่าวถวายบังคมพระนางหวางเฟยพ่ะย่ะค่ะ”

“ตามสบาย พ่อบ้าน ต่อไปไม่ต้องคุกเข่ายามอยู่ต่อหน้าข้าแล้ว ข้าไม่ชอบแบบนี้ แล้วเจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด”

“ขอบพระทัยหวางเฟย ท่านอ๋องให้มาเชิญท่านเสด็จไปห้องหนังสือพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปกันเถิด” ซ่งหวานหว่านวางปากกาลง เอ่ยพลางลุกขึ้นยืน

พ่อบ้านเหลือบมองภาพวาดบนกระดาษแวบหนึ่ง ก่อนถามขึ้นอย่างแปลกใจ “หวางเฟยพ่ะย่ะค่ะ ภาพวาดนี้ของท่านคืออะไรหรือ”

“นี่คือแบบภาพของเตาปิ้งย่างและหม้อไฟ รอหลังจากข้าวาดเสร็จก็จะนำไปให้ช่างฝีมือทำออกมา จากนั้นก็สามารถเปิดร้านหม้อไฟปิ้งย่างได้แล้ว”

“จริงสิ ที่โรงหมอนำเข้าสมุนไพรไปถึงไหนแล้ว” 

“ทูลหวางเฟย ใกล้จะเสร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ บ่าวกำลังคิดจะรายงานเรื่องนี้กับท่านพอดี แต่ท่านอ๋องตรัสไว้ว่าวันนี้ค่อยคุยกัน”

“คืออย่างนี้ เจ้าติดใบประกาศให้ข้าก่อน รับสมัครผู้มีความสามารถด้านวิชาแพทย์สักสองสามคน”

“ได้พ่ะย่ะค่ะ หวางเฟย ท่านมีสิ่งใดต้องการจะสั่งอีกหรือไม่”

ซ่งหวานหว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เจ้ารับสมัครคนเพิ่มอีกสักสองสามคนก่อน ข้าจะเป็นคนสอบสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง แล้วค่อยคัดเลือกจากในนั้น”

“พ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะเจียดเวลาไปจัดการ”

“ไปเถิด ไปหาท่านอ๋องกัน”

“เชิญหวางเฟย”

ซ่งหวานหว่านตามพ่อบ้านไปยังห้องหนังสือของเจียงอู๋วั่ง “ถวายบังคมท่านอ๋อง”

“ตามสบาย เจ้ามาดูหน่อยว่าหญ้าเยว่หานเหล่านี้เพียงพอแล้วหรือยัง”

ซ่งหวานหว่านเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะหนังสือ จึงเห็นว่าบนโต๊ะมีลำต้นของต้นหนิวจางที่ถูกตัดมาสองสามท่อนวางอยู่โดยมีหญ้าเยว่หานงอกอยู่บนนั้น สีของมันเป็นสีทองและมีสีแดงปนอยู่เล็กน้อย แถมมีจำนวนไม่น้อยเลย

“พอแล้ว สุดยอด! ใครกันที่ฉลาดขนาดนี้ ตัดลำต้นของต้นหนิวจางลงมาแล้วนำกลับมาพร้อมกัน”

“องครักษ์เงาเป็นคนนำกลับมา ลำต้นของต้นหนิวจางนี้มีประโยชน์อย่างไร?”

“อ๋อ หญ้าเยว่หานนี้จะขึ้นแต่เฉพาะบนต้นหนิวจางเท่านั้น หากปลูกที่อื่นคงไม่รอด ลำต้นที่นำกลับมาข้าจะลองดูว่ามันปลูกได้หรือไม่”

“ตอนนี้ตัวยาสมุนไพรครบแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะแก้พิษให้เปิ่นหวัง”

“เริ่มวันนี้เลย ท่านส่งคนไปเชิญท่านหมอจูเก่อมาช่วยเป็นลูกมือข้าที่นี่ที หาห้องที่กว้างกว่านี้สักห้อง ให้คนเตรียมอ่างอาบน้ำและหม้อใบใหญ่มาสักใบ”

“เจียงเทา เจ้าไปจัดการ”

“ขอรับ นายท่าน” เจียงเทาหมุนกายออกไปจากห้อง

หลังเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ท่านหมอจูเก่อก็รุดมาอย่างเร่งรีบ ซ่งหวานหว่านพาท่านหมอจูเก่อตามเจียงอู๋วั่งไปยังห้องที่เจียงเทาเตรียมไว้

เมื่อมาถึงในห้อง ซ่งหวานหว่านก็ให้ท่านหมอจูเก่อตั้งหม้อต้มน้ำเพื่อต้มยา นางหยิบเข็มเงินออกมาฆ่าเชื้อ แล้วชี้ไปที่เตียงพลางกล่าวกับเจียงอู๋วั่งว่า “ท่านอ๋อง ท่านถอดอาภรณ์ออกให้หมดแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง”

พริบตาใบหน้าของเจียงอู๋วั่งพลันดำทะมึน ถามขึ้นเสียงขรึมว่า “เจ้าว่าอะไรนะ” 

“ถอดอาภรณ์ออกให้หมด แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง ข้าจะฝังเข็มให้ท่าน”

เจียงอู๋วั่ง “...”

สตรีผู้นี้เป็นคนเช่นไรกัน นางไม่รู้สึกอายสักนิดเลยหรือ ถึงอย่างไรก็เป็นหญิงสาวบริสุทธิ์คนหนึ่ง แม้คนทั้งสองจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ปากเล็กๆ นั่นเขายังไม่เคยได้จูบเลยด้วยซ้ำ!

ใบหน้าของเจียงอู๋วั่งเข้มขึ้น