เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 662

บทที่ 661 ด้วยการจูบประทับริมฝีปาก

อีกทั้งเขายังได้ซื้อของขวัญเสร็จแล้ว และรอตัวเองอยู่ทางด้านนั้น เธอที่อยู่ทางด้านนี้กลับ......

คิดถึงฉากนี้ ในใจของหานมู่จื่อก็เริ่มรู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมา เธอได้คิดและกัดริมฝีปากไว้ ใจลอยไปถึงตอนที่ได้พบกับเย่โม่เซิน เอาเรื่องจริงบอกกับเขาไปก็ได้แล้วดีไหม

แต่ว่า......หลังจากพูดล่ะ?

อ้างอิงจากอารมณ์ของเขาแล้ว เขาจะโกรธอย่างกะทันหันไหม หลังจากนั้นก็ไม่สนใจตัวเองแล้ว?

หานมู่จื่อปวดหัว จากนั้นก็ได้ยื่นมือออกมาบีบแล้วบีบอีกไปยังหัวคิ้วของตัวเอง และได้ถอยอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจนปัญญา

“เป็นแฟนหนุ่มโทรศัพท์ให้เธอใช่ไหม?” คุณอาได้มองเธอแล้วทีหนึ่ง และตัดสินใจคุยเล่นกับเธอไปกี่ประโยค

หานมู่จื่อไม่มีชีวิตชีวาอะไร และได้พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกด้วยความหดหู่ไม่มีชีวิตชีวา

ถ้าเช่นนั้นแฟนของเธอก็สนใจเธอดีนี่ เพียงแต่ว่าที่รถติดนี้ก็คือไร้หนทาง

“อืม”

เพราะว่าหานมู่จื่อไม่มีจิตใจที่จะพูดกับเขาจริงๆ ดังนั้นคุณอาก็ไม่ได้ทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมทำให้ตัวเองอับอายอีกแล้ว รถได้เคลื่อนย้ายไปทางด้านหน้าทีละครั้งทีละครั้ง หานมู่จื่อรอจนหงุดหงิดแล้ว ทำได้เพียงพิงหลับตาพักผ่อนอยู่ตรงนั้น

ก็ไม่รู้ว่าตอนไหน นึกไม่ถึงว่าเธอได้หลับไปแล้ว และได้ยินเสียงคุณอาเรียกเธอเสียงหนึ่ง เธอถึงได้ตื่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“ใกล้ถึงแล้ว”

หานมู่จื่อมองไปทางด้านนอกแล้วทีหนึ่ง และได้พบว่าสิ่งปลูกสร้างบริเวณรอบไปเปลี่ยนไปจนคุ้นเคยขึ้นมา จากนั้นก็ได้ขยี้ตาไปมา และได้พบว่าทุกทิศทางก็ได้มืดลงมาแล้ว รถไปราบรื่นไปทางด้านหน้า และได้ค่อยๆเข้าใกล้ชุมชน

ที่ไกลออกไป หานมู่จื่อได้เห็นถึงเงาของคนหนึ่งที่สง่าสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงประตูชุมชน รูปร่างที่สูงและตรงได้ดึงดูดสายตาของคนที่ได้จับจ้องไปเข้ามาไม่น้อย

เพราะว่าได้เข้าสู่ช่วงกลางคืนแล้ว ดังนั้นไฟทางของประตูชุมชนก็ได้สว่างแล้ว เงานั้นก็ได้ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงประตู เงาที่อยู่ไกลออกไปถูกไฟทางได้ลากจนยาวมากยาวมาก แสงไฟสีเหลืองสลัวได้ตกไปอยู่บนตัวของเขาราวกับว่าให้คนนี้มีรัศมีมากหนึ่งชั้น ทำให้ลายเส้นของเย่โม่เซินก็ได้ดูเหมือนอ่อนโยนขึ้นมา

หานมู่จื่อมองฉากนี้ไว้ ทันใดนั้นจมูกก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีความตื้นตันใจอยู่หน่อย

เธอได้เม้มริมฝีปากแล้วเม้มอีก หลังจากที่รอรถจอดก็ได้เปิดประตูรถเดินเข้าไปทางเย่โม่เซิน

ได้ยินเสียงดังขึ้น หน้าด้านข้างของผู้ชายที่สง่าก็ได้ขยับแล้วขยับอีก หลังจากนั้นก็ได้มองเข้ามาทางเธอ

เดิมทีลูกตาดำที่ดำมืดหลังจากที่ได้เห็นถึงเธอแล้ว ในสายตาก็ได้มีสีสันสว่างเพิ่มมากขึ้นแล้ว ไม่ได้รอให้หานมู่จื่อเดินเข้าไปเย่โม่เซินก็ได้เดินก้าวเท้ายาวๆมาถึงตรงหน้าเธอแล้ว หลังจากนั้นก็ได้กุมมือเล็กๆเย็นๆของเธอเอาไว้

“เย่……”

เพิ่งจะเรียกหานมู่จื่อแค่คำเดียว ก็ได้ถูกเย่โม่เซินลากเดินเข้าไปทางด้านในของชุมชน เธอไม่ทันได้มีท่าทีโต้ตอบ ก็ได้ประมาณว่าเป็นเพราะว่าใจอ่อน ดังนั้นจึงทำได้เพียงเดินตามอยู่ทางด้านหลังของเขาไว้ ม่านตาได้ห้อยลงมองฝีเท้ากับเงาของคนทั้งสองด้านล่างไว้ด้วยสติปัญญาเดี๋ยวหลุดเดี๋ยวโผล่

จนกระทั่งได้เข้าไปในลิฟต์แล้ว เย่โม่เซินยังคงไม่ได้พูดอะไรกับเธอแม้แต่ประโยคเดียว และได้มีจิตใจเคร่งขรึมในการยืนอยู่ตรงนั้น หานมู่จื่อสามารถรู้สึกได้ถึงไอเย็นที่เบาบางที่ได้บุ่มบ่ามออกมาจากบนตัวของเขา ยังมี......ความโกรธ

เธอได้กัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ ปล่อยให้มือของตัวเองได้ถูกเขาจับไว้แน่น แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

จนถึงตอนออกจากลิฟต์ หานมู่จื่อได้ถูกเขาลากไว้เดินออกไปด้วยกันแล้ว หานมู่จื่ออดไม่ได้แล้ว จากนั้นก็ได้เงยหัวขึ้น: “เย่โม่เซิน ฉัน......”

คำพูดยังพูดไม่จบ คนนั้นตรงด้านหน้าก็ได้หมุนตัวเข้ามาอย่างกะทันหัน นำเธอกดอยู่บนกำแพงทางด้านหลัง หลังจากนั้นก็ได้กดเข้ามาแล้ว

“วู”

ตรงหน้าได้ดำลง ริมฝีปากของหานมู่จื่อได้ถูกปิดไว้แล้ว

จูบของเย่โม่เซินก็แทบจะตกลงมาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ริมฝีปากที่ร้อนแผดเผาได้พลิกไปพลิกมาทีละรอบอยู่ที่เธอ มือใหญ่ๆข้างหนึ่งได้กลัดอยู่บนเอวที่เล็กๆบางๆ มืออีกข้างหนึ่งก็ได้คลึงอยู่ด้านบนคางของเธอ งัดริมฝีปากและกัดของเธอให้เปิดออก

หานมู่จื่อได้มีท่าทีโต้ตอบเข้ามา และได้กระซิกๆคิดที่จะผลักเขาออก ไม่ขยับก็ยังดี เมื่อขยับก็เหมือนกับคือเป็นสัมผัสกับการกลับหัวของท่อนนั้นของเย่โม่เซินแล้ว ร่างกายที่หนักของเขาได้กดเข้ามา หานมู่จื่อรู้สึกว่าหลังของตัวเองได้ถูกกดบีบแน่นไว้ เดิมทีเสื้อเชิ้ตบางๆก็ขวางความเยือกเย็นของกำแพงไว้ไม่ได้

ความเยือกเย็นของหลังกับความร้อนทางด้านหน้าล้วนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง จูบของผู้ชายทั้งโหดทั้งเหี้ยม นำเธอโจมตีจนไม่มีที่ที่จะหลบได้