ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 2

ขึ้นไปชั้นบนด้วยความเหน็ดเหนื่อยสุดจะทน เบญญาคลำหากุญแจออกมาเลี้ยวซ้ายได้ครึ่งทางแล้วประตูก็เปิดขึ้น หลังจากสมองทึ่มก็รู้สึกได้ว่าภายในห้องมีบรรยากาศที่แตกต่างออกไปก็ได้สติทันที

เมื่อฟังผ่านบานประตู ด้านในก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

มรุเดชกลับมาแล้ว

เธอต้องบอกเรื่องที่เธอเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารไหม? บอกแล้วเขาจะเป็นห่วงตนไหม?

เบญญาถามตัวเองซ้ำๆ ขณะที่สมองกำลังคิดอยู่ประตูก็ถูกเธอเปิดออก จากนั้นเธอก็เห็นมรุเดชตรงดิ่งมาขณะมองเธอด้วยสีหน้าถมึงทึง

“ไปเถลไถลที่ไหนมา? เธอดูสิว่าฉันโทรหาเธอกี่สาย!”

เถลไถล? ถ้าไปโรงพยาบาลตรวจเลือดส่องกล้องตรวจกระเพาะเรียกว่าเถลไถลล่ะก็คงจริงแหละ ยังไงเธอในตอนนี้ก็ก้าวสู่ประตูผีอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

คิดๆ อยู่เบ้าตาก็แสบร้อนอีกครั้ง มรุเดชไม่สังเกตเห็นเบ้าตาแดงก่ำของเบญญาเลย แค่ใช้แววตาตำหนิเธอว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์เขา

เบญญาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแกว่งหน้าจอดำ แล้วพูดขึ้น “ไม่มีแบตแล้ว”

เธอมีโทรศัพท์ทั้งหมดสองเครื่อง เครื่องหนึ่งไว้สำหรับทำงาน อีกเครื่องเพื่อติดต่อมรุเดชโดยเฉพาะ สองวันนี้เธอโดนกระเพาะอาหารทรมานจนน่าเวทนา ลืมชาร์จแบตไปชั่วขณะ เลยทำให้ระหว่างทางกลับมาไม่ได้รับสายเขา

“มีเรื่องด่วนอะไร?” คนที่ทำให้มรุเดชร้อนรนใจจนโทรหาเธอหลายสาย ไม่ต้องคิดเลยว่าเพราะใคร

เธอเพิ่งคิดเสร็จมรุเดชก็คว้ามือเธอดึงออกไปข้างนอก “นลินได้รับบาดเจ็บ เสียเลือดเยอะเกิน เธอไปโรงพยาบาลกับฉันหน่อย”

อย่างที่คิดไว้เลย ความเครียดของเขาเกิดจากนันท์นลินทั้งนั้น

หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแท้จริง

นันท์นลินเป็นผู้ป่วยที่บกพร่องการแข็งตัวของเลือดอย่างรุนแรง กรุปเลือดหายาก ผู้ที่กรุปเลือดเข้ากันกับเธอคือเบญญา

เบญญาเปียกฝนไปทั้งตัว ผมยาวเปียกชุ่มแผ่นหลังเหมือนสาหร่ายทะเล ริมฝีปากเขียวซีด สองมือเหมือนแช่แข็ง สิ่งเหล่านี้มรุเดชไม่ได้สังเกตเลย โรงพยาบาลที่นันท์นลินพักอยู่ละแวกนี้ เดินไปสิบนาทีก็ถึง แต่ในใจมรุเดชร้อนรน ลากเบญญาบังคับเธอโยนใส่เบาะหลังรถ

ดวงตามรุเดชที่ขับรถอยู่จ้องไปข้างหน้า สายตาเหลือบมองกระจกมองหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของเบญญานั้น

เขาก็ขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ “ทำไมหน้าซีดเหมือนผีเลย”

……ที่แท้ก็เพิ่งสังเกตเห็นสินะ

เบญญายกมุมปากเหน็บแนม ลำคอเหมือนมีหวงเหลียนติดอยู่ เธอเปิดกระจกรถมองดูฝนข้างนอกที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายหนาวแข็งจนกลายเป็นก้อน อากาศที่พ่นออกมาก็กลายเป็นไอเย็น ขนตาสั่นเบาๆ

มรุเดชมองเธออย่างเยือกเย็น เห็นเธอไม่พูด ในใจก็หงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

เขารู้สึกว่าเบญญาในวันนี้เหมือนมีบางอย่างแปลกไป

แต่พอคิดสักพัก เกิดอะไรขึ้นกับเบญญามันเกี่ยวอะไรกับเขา ตอนนี้สิ่งที่เขาควรเป็นห่วงมากที่สุดคือสุขภาพของนันท์นลิน พอคิดเช่นนี้เท้าขวาก็เหยียบคันเร่ง ความเร็วรถก็เพิ่มขึ้น

มาถึงโรงพยาบาล มรุเดชคว้ามือเบญญาออกมาจากรถ เบญญายังไม่ทันยืนนิ่ง ก็ถูกมรุเดชลากไปจนฝีเท้าโซเซอย่างยากลำบากอยู่ด้านหลังเขา