ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 20

ความเย็นยะเยือกจากเหนือศีรษะลงมาถึงฝ่าเท้า มรุเดชอึ้งอยู่ที่เดิม ดวงตาหด……ทีละนิ้ว หัวใจเหมือนโดนอะไรบางอย่างดึงไป

มรุเดชเบ้าตาแดงก่ำ สายตาแข็งทื่อหยุดที่ “เลือด” ในถัง นั่นคือสิ่งตกค้างในกระเพาะเบญญา? เคี้ยวกระดาษทิชชูที่ไม่ย่อย? กระดาษทิชชูที่เปื้อนเลือดเธอเต็มไปหมด?

“ทำไมเธอกินของแบบนี้……”

ครรชิตมองเขาอย่างเฉยชา แต่หางตามีน้ำตา “ฉันอยากถามนายว่าทำอะไรกับเธอกันแน่? เธอถึงได้กินกระดาษทิชชูให้อิ่มท้อง!”

เพราะเขาล็อกเธอไว้ในห้องนอนสี่วัน สี่วันไม่กินข้าวเธอถึงกินกระดาษทิชชู มรุเดชเป็นโรคกระเพาะนิดหน่อย เขารู้ว่าโรคกระเพาะกำเริบมันรู้สึกทรมานมากแค่ไหน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเบญญาที่เป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย

มรุเดชเหมือนคนจมน้ำดิ้นรน เขายื่นมือไปจับถังพลาสติกไว้ เพราะใช้แรงมากเกินไป ข้อต่อกระดูกจึงเป็นสีขาว เส้นเลือดหลังมือก็นูนออกมา

“ฉัน……ฉันไม่รู้……ว่าเธอเป็นโรคกระเพาะ……ไม่รู้ว่าจะสาหัสแบบนี้……” ถ้าเขารู้ เขาไม่มีทางขังเธอไว้ในห้องนอนให้หิวสี่วันไม่กินข้าวหรอก

มรุเดชก้มหน้ามองเลือดในถัง กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นกระโจนเข้าใส่ เหมือนมีน้ำไหลออกมาจากเบ้าตาเขา เลือดในถังกระเซ็นเป็นระลอกคลื่นเล็กน้อยไม่นานก็สงบอีกครั้ง

ในอากาศเหลือเพียงเสียงหายใจของมรุเดช มันหนักหน่วงและกดดัน ครรชิตไม่เห็นใจเขา เขากลับรังเกียจด้วยซ้ำ เพราะเขาทำร้ายเบญญา ทำให้เบญญาที่เคยแข็งแรงมีความสุขฟกช้ำดำเขียวไปหมด!

ดวงตาครรชิตเหมือนมีด มรุเดชไม่กล้ามองตรงๆ เห็นเลือดตรงหน้า สมองเขาก็ปรากฏภาพเบญญายัดกระดาษเข้าปากแล้วกลืนอย่างช่วยไม่ได้ อาเจียนเป็นเลือดขณะที่กลืนลงท้องไปด้วย

เขาไม่กล้าจินตนาการเลยว่าสี่วันนั้นเบญญาทนได้ยังไง เขารู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เกลียดความทุกข์เกลียดความเจ็บ