ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 21

สภาพจิตใจของมรุเดชได้ค่อย ๆ ดีขึ้น เขามองครรชิตสักพัก จากนั้นได้หันตัวเดินไปทางห้องICU

ในห้องได้เต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ มรุเดชก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเดินไปที่เตียงเบญญาทีละก้าวมองใบหน้าที่ขาวซีดจนแทบไม่มีชีวิตชีวา

ในห้องเงียบมาก ความเงียบได้แผ่กระจายออก ความรู้สึกที่ว่างเปล่านั้นได้ต่างจากที่บ้าน ไอกลิ่นของความตายทำให้คนที่อยู่นานไปรู้สึกหงุดหงิด มรุเดชนั่งลง เงยหน้าไปมองสายน้ำเกลือที่กำลังหยดลง เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความกลัว

กลัวอะไรละ?

กลัวว่าเบญญาจะนอนอยู่แบบนี้ไปตลอด จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก

จมูกของมรุเดชเริ่มตัน เพราะปวดใจเกินไป ขนาดน้ำตาก็ได้ไหลออกมา เขาได้กุมไปที่มืออันเล็กของเบญญาด้วยความสั่น

เสื้อคนไข้นั้นเป็นไซซ์ที่เล็กที่สุดแล้วแต่พอเบญญาสวมมันก็ใหญ่อยู่ดี ยกมือขึ้นเล็กน้อย แขนเสื้อก็ได้ถกลงไป เห็นลอยเข็มหลายรอยบนแขนที่ขาวนั้น วงที่ม่วงแดงกับยาสีเหลืองที่แห้งแล้วรอบรอยเข็ม

“เบญญาฉันไม่รู้ว่าเธอป่วย แล้วยังป่วยหนักขนาดนี้”

อยู่ๆ เขาก็นึกถึงวันที่เขาได้พาเบญญาไปขังไว้ที่ห้องนอนในคืนนั้น เบญญาได้เคาะประตูตะโกนออกมาว่าเธอใกล้จะตายแล้ว

ตอนนั้นเขาก็แค่ขำในลำคอ ไม่สนใจ คิดว่านี้เป็นแผนกลของเธอ

เขาไม่เคยเห็นเบญญาป่วยมาก่อน แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่มีทางป่วยและก็ตาย

ตอนนั้นทำไมเขาไม่ตั้งใจฟังที่เธอพูดให้จบ แล้วปล่อยเธอออกมา?

“เบญญา... เบญญา...” น้ำตาก็ได้บดบังการมองเห็นของเขา เขาได้กุมมือของเบญญาแล้วยื่นหน้าเข้าไป เรียกชื่อของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า หมายที่จะปลุกเธอให้ฟื้น

...

เวลาก็ได้ผ่านไปทีละนิด ระหว่างนั้นครรชิตได้เข้ามาเช็คร่างกายเบญญา ชีพจรบนร่างกายของเธอนั้นค่อนข้างที่จะคงตัว ต้องดูแล้วว่าในสี่สิบบแปดชั่วโมงนี้จะสามารถฟื้นขึ้นมาไหม