ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 33

มรุเดชกุมมือที่เย็นของเบญญาเอาไว้ ทายาให้กับเธอเบาๆ ตลอดชั่วชีวิตที่ผ่านมานี่เป็นครั้งแรกที่ปฏิบัติกับคนอื่นอย่างระมัดระวังขนาดนี้ถ้าเกิดถูกคนที่รู้จักมาเห็นภาพแบบนี้เข้าจะต้องรู้สึกช็อกตกใจอย่างแน่นอน มรุเดชเป็นถึงใคร? เวลาพูดถึงเขาต่างก็จะคิดถึงความเย่อหยิ่งทะนงตัว คนแบบนี้ ไม่คิดว่าจะมีวันที่มาคุกเข่าทายาให้กับผู้หญิง แถมคนคนนี้ก็ยังเป็นคนที่เขาเกลียดมากที่สุดอีกด้วยมรุเดชแทบจะไม่สังเกตเห็นถึงการกระทำของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เบญญาเองก็จิตใจล่องลอยไปแล้วเช่นกัน มีเพียงแค่นางพยาบาลเท่านั้นที่สังเกตเห็น คนหนึ่งนั่งอยู่ส่วนอีกคนคุกเข่าข้างเดียว คนสองคนที่เพิ่งจะตั้งท่าเตรียมสู้กันเมื่อตะกี้ ตอนนี้กับกลมเกลียวกันขนาดนี้แล้ว ราวกับว่าใครหน้าไหนก็สอดแทรกเข้าไปไม่ได้ในอินเทอร์เน็ตบอกว่าความสัมพันธ์ที่มีแค่ในนามของทั้งสองคนเริ่มมีรอยแตกร้าวแล้ว แต่ดูแล้วไม่เหมือนกับที่บอกเอาไว้เลยสักนิดเป็นอย่างที่คิดเอาไว้...ข่าวลือในอินเทอร์เน็ตมันเชื่อถือไม่ได้เลยจริง ๆมรุเดชไม่เคยปรนนิบัติดูแลใครมาก่อน แล้วก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการพันแผล ทายา เอาผ้าก๊อซปิดแผลอย่างพิถีพิถันแบบนี้เลยด้วยกลัวว่าเบญญาจะล้มคว่ำลงไปเหมือนเมื่อตะกี้อีก หลังจากที่มรุเดชรัดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอแล้วก็เดินไปที่รถเข็นข้างหลังหลังจากที่นางพยาบาลยืนลังเลอยู่ข้างหลังสักพัก ก็ก้าวตรงไปข้างหน้าสองก้าวมองดูเงาหลังของพวกเขา จนกระทั่งมองไม่เห็นเงาคนแล้วเธอถึงได้หันตัวไปหาครรชิตขับรถมาประมาณครึ่งชั่วโมง สำหรับเบญญาแล้วมันยาวนานอย่างถึงที่สุด มีภาพมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอชั่วขณะ เธอกับสาวินมีปากเสียงกัน ทั้งสองคนทะเลาะวิวาทกัน ในรูปภาพที่ผ่านมาเนิ่นนานแล้วสาวินกอดเธอด้วยมุมปากที่ยิ้มแย้ม...ความทรงจำเหล่านี้มันก็บอบบาง เหมือนกับฟองสบู่ที่แค่จิ้มก็แตกแล้ว เบียดเสียด แย่งชิง ปิดใบหน้าที่เปื้อนเลือดจนเห็นไม่ชัดของสาวินบนหน้าจอให้กับเธอเบญญาขดตัวอยู่บนเก้าอี้ที่นั่งข้างคนขับ เธอเอนตัวพิงไปทางขวา ขนตาที่เรียวยาวลดต่ำลง ผมยาวสลวยพาดบนพนักพิงเก้าอี้เบญญาในเวลานี้ก็ท่าทางอ่อนแออยู่แบบนั้น เหมือนกับตุ๊กตาคริสทัล ที่แค่สะกิดก็แตกแล้ว ทั้งตัวหัวจรดเท้าดูบอบบางแตกหักง่าย ราวกับถ้าสะกิดแล้วคนทั้งคนก็จะแตะละเอียดไม่สามารถประกอบกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วมรุเดชโทรศัพท์ไปหาพิรัชย์ ศพของสาวินถูกทางตำรวจเคลื่อนย้ายไปที่สถานีตำรวจแล้วขับตามGPSนำทาง มรุเดชมาจอดรถอยู่ข้างนอก เบญญาก็ดูเหมือนกับวิญญาณหลุดลอยไปแล้ว ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว แต่เบญญาที่เป็นแบบนี้กลับทำให้มรุเดชยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นมรุเดชก้มลงอุ้มเบญญาขึ้นมาเบาๆ ผู้หญิงในอ้อมกอดเหมือนกับแมวที่ได้รับบาดเจ็บทั้งเชื่อฟังแล้วก็น่าสงสารเช่นกัน เขาวางเธอไว้บนรถเข็น พิรัชย์รออยู่ตรงประตูทางเข้า หลังจากที่เห็นมรุเดชเข็นเบญญามาแล้ว ก็รีบวิ่งเหยาะๆตรงเข้าไป คิดที่จะรับเธอมาเข็นให้แทน"คุณเดช เดี๋ยวผมทำเองครับ"มรุเดชหลบออก ไม่ได้พูดอะไร แค่หันมองพิรัชย์ด้วยสายตาเยือกเย็นเท่านั้นพิรัชย์หยุดการกระทำลงทันที ยืนมองมรุเดชเข็นเบญญาเข้าไปอยู่ข้างๆอย่างแข็งชะงักเขามีปฏิกิริยาตอบกลับมาภายหลัง ลูบท้ายทอยด้วยความรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย แอบครุ่นคิด ปากบอกว่าไม่สนใจเบญญา แต่ร่างกายที่แสดงความเป็นเจ้าของนั้นมันกลับซื่อตรงอยู่ไม่น้อยพิรัชย์เข้าไปนำทางให้กับพวกเขา สภาพศพกระโดดตึกฆ่าตัวตายของสาวินน่าสยดสยองอยู่ไม่น้อย เป็นกังวลว่าจะทำให้คนตกใจก็เลยเอาไปไว้ในห้องที่ปกติแล้วจะไม่มีคนเข้าไปข้างนอกห้องมีตำรวจคอยเฝ้าเอาไว้อยู่ เบญญาเห็นประตูห้องที่ปิดสนิทตรงหน้า แววตาก็ดูคลุมเครือขึ้นมา หันมองไปหาตำรวจที่อยู่ข้างๆด้วยความขี้ขลาดก่อนจะพูดถามขึ้นอย่างสั่นเทา"พ่อของฉันอยู่ข้างในนี้เหรอ? ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บสาหัสไหม?"ตำรวจก้มหน้ามองเบญญา ริมฝีปากกระตุก ส่วนลึกในลำคอเหมือนกับถูกก้อนสำลีมาอุดเอาไว้เบญญาแววตาสับสนงุนงง เหมือนกับไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่พูดอะไร"พ่อของฉันคือสาวิน เขาอยู่ข้างในใช่ไหม? วันนี้เขาต้องไปพิจารณาคดีใหม่อีกครั้งที่ศาล"ใช่แล้ว วันนี้สาวินต้องไปพิจารณาที่ศาลอีกครั้ง มีหลักฐานที่เพียงพอในการพิสูจน์ว่าเขาบริสุทธิ์ เขาไม่ต้องถูกยิงเป้าแล้วศาลจะไม่ตัดสินโทษประหารชีวิตแล้ว แล้วเขาจะปลงไม่ตกถึงขั้นไปกระโดดตึกฆ่าตัวตายได้ยังไงล่ะ?ผู้ชายคนนั้นก็แค่กำลังโกรธ โกรธที่ว่าพอเธอเกิดมาก็พรากชีวิตคนรักของเขาไป เกลียดตนเองที่แย่งพุ่มเทียนไป เกลียดตนเองที่สี่วันนั้นไม่ได้แยแสสนใจเขาเลย ดังนั้นก็เลยจงใจจัดฉากนี้ขึ้นมาหลอกเธอเวลาที่คนคนหนึ่งได้ถูกโจมตีอย่างหนักจนตกอยู่ในความหวาดกลัว ร่างกายก็จะกระตุ้นกลไกการป้องกันอัตโนมัติ คนทั้งคนก็จะเหมือนกับเต่าที่หลบอยู่ในกระดอง หัวสมองว่างเปล่า จะเริ่มสงสัยในความเป็นจริงที่เกิดขึ้น นึกว่าตัวเองกำลังประสบพบเจออยู่กับภาพหลอน ขอแค่มีคนมาปลุกให้ตื่นขึ้นมา ฝันร้ายก็จะหายไปแล้ว