ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 15

บทที่ 15 ฮั่วหมิงเช่อเป็นทรราช

โค้วยู่นเอ๋อยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หวงจวี กำลังถูกรปภ.ขวางไว้ไม่ให้เข้าไป เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น และโกรธจนต้องกัดฟัน！

คนโง่อย่างกู้จิ่วฉือทำไมถึงได้ดวงดีนัก！

เมื่อวานตนเองเห็นฮั่วหมิงเช่อโกรธจนต้องรีบมาจับตัวหล่อนที่โรงเรียนกับตาตัวเอง！

แล้วทำไมหนึ่งคืนผ่านไป กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ？

มีส่วนไหนกันแน่ที่เธอวางแผนผิดพลาด？

“คุณ ไปๆๆ อย่ายืนขวางอยู่ตรงนี้ ถ้าคุณยังไม่ไปอีกอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจนะ！”

ในเวลานี้ บอดี้การ์ดที่อยู่ในชุดสีดำที่อยู่ให้ห้องของรปภ.ก็ออกมาไล่เธอ

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหระ”

โค้วยู่นเอ๋อรีบเขย่งปลายเท้าขึ้น และมองไปยังด้านในของคฤหาสน์หวงจวี

บรรยากาศที่โอ่อ่าตระการตาทำให้สายตาของเธอพร่ามัว เธอกำหมัดแน่นแล้วหันกลับมา สาบานด้วยเสียงเบาว่า

รอดูก็แล้วกัน ไม่ช้าก็เร็วฉันจะกลายเป็นคุณผู้หญิงของที่นี่ให้ได้！

ภายในห้องนอนหลัก

หลังจากที่วางสายของโค้วยู่นเอ๋อเรียบร้อยแล้วกู้จิ่วฉือก็รู้สึกดีไม่น้อย

เธอยืดเอวแล้วลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็มองไปรอบๆห้องนอน

ห้องทั้งห้องมีเพียงสามสีเท่านั้นคือสีดำ สีขาวและสีเทา ห้องตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา

สายตาของเธอรับรู้ได้ถึงความเย็นชาที่อยู่บริเวณรอบๆ แสดงให้เห็นถึงลักษณะนิสัยของชายผู้เป็นเจ้าของ แต่ว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่สไตล์ของเธอเลยแม้แต่น้อย

“ต้องหาเวลาปรับเปลี่ยนที่นี่สักหน่อยแล้ว”

กู้จิ่วฉือบ่นพึมพำอยู่สักพัก เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“แย่แล้ว！จะสายแล้ว！”

กู้จิ่วฉือร้องขึ้นเสียงแหลม รีบเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ เสื้อผ้าของเมื่อวานนี้ก็ถูกฉีดขาดจนหมดแล้ว แต่ว่าในห้องเก็บเสื้อผ้ามักจะมีเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่เก็บไว้เสมอ

กู้จิ่วฉือเปิดตู้ออกมาก็พบว่าเหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิด แม้แต่เสื้อในกางเกงในก็ถูกจัดเตรียมไปอย่างครบคัน

แต่ว่า……ฮั่วหมิงเช่อรู้ ไซส์ของเธอได้ยังไง？

“ไม่มีเวลาคิดแล้ว！”

เธอรีบสวมชุดกระโปรงสีขาว จากนั้นก็ลงมาด้านล่างตึก

ให้ห้องทานข้าว ชายหนุ่มนั่งพิงเก้าอี้อยู่ จากเดิมทีที่จ้องมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก เมื่อได้ยินเสียงของกู้จิ่วฉือก็รีบมองไปที่เธอ สีหน้าที่เย็นชาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

“รอฉันทานข้าวเช้าอยู่เหรอคะ？”

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเมื่อคืนนี้เธอสามารถนอนอยู่ข้างๆของปีศาจใหญ่ได้อย่างสงบสุขกู้จิ่วฉือก็เลยไม่ได้เกรงกลัวเขาเหมือนชาติที่แล้ว แต่กลับทักทายเขาพลางเดินเข้าไป

“นั่งสิ”

ฮั่วหมิงเช่อดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเขาออกมา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยากจะอธิบาย

“ได้สิ~”

กู้จิ่วฉือนั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้จ้านยิงที่นั่งอยู่ข้างๆต้องเบิกตากว้าง

ทั้งสองเคยมีช่วงเวลาที่สงบสุขด้วยเหรอ？กู้จิ่วฉือกับเจ้านายก็เหมือนขมิ้นกับปูนเจ้านายบอกให้เธอไปซ้าย เธอก็จะไปขวาไม่ใช่เหรอ？แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เชื่อฟังนักล่ะ？

เข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ เมื่อวานนี้กู้จิ่วฉือทำความผิดอย่างร้ายแรง ที่สวมเขาให้กับเจ้านาย แต่ทำไมเจ้านายถึงไม่โกรธและยังทานอาหารเช้ากับเธออย่างราบเรียบ？

อยู่ต่อหน้ากู้จิ่วฉือ เจ้านายก็ราวกับเป็นทรราช！

กู้จิ่วฉือ ทำคุณไสยอะไรใส่เจ้านายกันแน่？

จ้านยิงมองดูกู้จิ่วฉือด้วยสีหน้าระแวดระวัง ยังไม่ทันถึงหนึ่งนาทีกู้จิ่วฉือก็หาเรื่องตายแท้ๆ！

“ดื่มนี่เถอะ มีประโยชน์ต่อร่างกาย พี่ใหญ่ให้ฉันดื่มทุกเช้าเลย”

กู้จิ่วฉือยิ้มพลางใช้แก้วของตนเองรินนมสดให้กับเขา แล้วเคลื่อนมันไว้ตรงหน้าของฮั่วหมิงเช่อ

จ้านยิงและพ่อบ้าน น้าสาวหมิงที่อยู่ข้างๆขนลุกไปตามๆกัน

กู้จิ่วฉือตายแน่ๆ เธอจำไม่ได้เหรอว่าเจ้านายเป็นคนที่รักความสะอาดมาก？