ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 17

บทที่ 17 การสอบใหญ่ชั้นเรียน

แม้ว่าจะเป็นการสอบใหญ่ชั้นเรียน แต่ว่าในความเป็นจริงแล้วสอบเพียงวิชาอื่นที่นอกเหนือจะภาษาและคณิตศาสตร์ อีกทั้งข้อสอบที่โรงเรียนออกมานั้น เธอใช้เวลาทำเพียงแค่ช่วงครึ่งเช้าก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

ในตอนกลางวัน กู้จิ่วฉือนอนพลุบอยู่ที่โต๊ะอย่างซมซานเพื่อพักผ่อน แต่ไม่ได้เป็นเพราะเธอใช้สมองมากเกินไป แต่กลับเป็นเพราะเธอเขียนจนเมื่อยมือต่างหาก ……

เธอทีเธอต้องการที่จะใช้ช่วงกลางวันนี้ในการพักผ่อน แต่ว่าคนบางคนมารบกวนเธอ

“อาฉือ！”

โค้วยู่นเอ๋อกลับตามมาละลานเธอที่ห้องเรียน เมื่อเห็นเธอนอนพลุบอยู่ที่โต๊ะ จึงรีบเผยแววตาเป็นห่วงออกมาอย่างรวดเร็ว

“เธอเป็นอะไรไปเหรอ？มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า？เมื่อวานนี้ปีศาจใหญ่จะต้องทำร้ายเธอแน่ ๆ！อาฉือ มีเรื่องอะไรก็ระบายออกมาเถอะอย่าเก็บไว้ จะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง”

สีหน้าของ โค้วยู่นเอ๋อ ที่แสดงออกมาดูเห็นอกเห็นใจ แต่ในใจกลับกลับรู้สึกได้ใจ ดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้กู้จิ่วฉือจะถูกฮั่วหมิงเช่อทำร้ายไม่เบาเลย！เธออยากรู้จนแทบจะทนรอไม่ไหวแล้วว่าเมื่อคืนวานนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในใจของกู้จิ่วฉือมองดูหล่อนด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม：“เธอคิดมากไปแล้วล่ะ เมื่อวานไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็ได้บอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แต่ว่าทำไมตอนนี้เธอถึงดูเหนื่อยจัง……”

โค้วยู่นเอ๋อพูดจาอ้อมแอ้ม แกล้งพูดเพื่อให้กู้จิ่วฉือพูดต่อ

“การสอบเมื่อเช้าทำให้รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ฉันอยากจะพักผ่อน”

“สอบ？？？คุณ？？”

โค้วยู่นเอ๋อไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของตนได้ในช่วงขณะหนึ่ง จึงพูดขึ้นด้วยเสียงสูง พลางมองไปที่กู้จิ่วฉือด้วยความประหลาดใจ

“ทำไมเหรอ แค่ฉันสอบเองมันน่าแปลกใจตรงไหนเหรอ？ดูเหมือนว่าเธอไม่อยากจะให้ฉันสอบเลย？”

กู้จิ่วฉือมองไปยังโค้วยู่นเอ๋ออย่างมีชีวิตชีวา ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก

“ไม่ ……ไม่ได้แปลกใจเลยแม้แต่น้อย”

สีหน้าของโค้วยู่นเอ๋อฉายแววความโกลาหลออกมา แต่ว่าไม่นานก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติพลางอธิบายอย่างราบเรียบ

“แต่ว่าสมัยก่อนไม่เห็นเธอเคยสนใจเรื่องการสอบเลย ฉันก็แค่รู้สึกประหลาดใจก็แค่นั้น”

“เฮ้อ……ใกล้จะถูกไล่ออกแล้ว ฉันก็คงจะไม่ส่งกระดาษเปล่าหรอกใช่ไหม”

กู้จิ่วฉือแกล้งทำเป็นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้โค้วยู่นเอ๋อรู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นกังวลกับเรื่องของเงินค่าขนมจริงๆ

“โธ่เอ่ย เธอไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก เธอเป็นลูกสามแท้ๆของลุงเขย ท่านจะทิ้งเธอไม่สนใจเธอได้ยังไง”

โค้วยู่นเอ๋อ พูดสอดรับคำพูดของกู้จิ่วฉือ แบบขอไปที ในใจรู้สึกสงสัย

“ใช่แล้ว ถึงยังไงฉันก็เป็นคุณหนูของตระกูลกู้ที่แท้จริง ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลกับเรื่องนี้”

กู้จิ่วฉือแกล้งทำเป็นพูดคล้อยตามโค้วยู่นเอ๋อ

โค้วยู่นเอ๋อขมวดคิ้ว ประโยคนี้แทงเข้าไปในใจของเธออย่างแรง

ทำไมคนที่มีผลการเรียนดีอย่างเธอจะต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แต่กู้จิ่วฉือผู้หญิงที่โง่เง้าคนนี้ได้เกิดในครอบครัวฐานะดี ไม่ว่าจะทำตัวเหลวแหลกยังไงก็ยังมีชีวิตที่ดีได้？！

มุมปากของกู้จิ่วฉือเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา ต่อไปก็คงจะให้มีเรื่องให้เธอต้องอิจฉาอีกมาก！

ทันใดนั้นเธอก็เกิดความคิดขึ้นมาอย่างเฉียบไว แกล้งแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา และพูดขึ้นอย่างมีความสุขว่า

“แต่ว่าครั้งนี้ฉันก็ได้ลองพยายามอีกสักตั้ง หลังจากการสอบครั้งนี้เสร็จสิ้นลง ฉันจะต้องทำให้คนตะลึงอย่างแน่นอน อีกทั้งได้ย้ายเข้ามาอยู่ในห้องA ห้องเดียวกับเธอ！”

“อยู่ห้องเดียวกับฉัน？！！เธอ？？”

โค้วยู่นเอ๋ออ้าปากค้างด้วยความตกใจกู้จิ่วฉือกำลังพูดเรื่องตลกอะไรอยู่ จากนักเรียนที่มีผลการเรียนอยู่ลำดับสุดท้ายของสายชั้น แล้วจะมาอยู่ห้องAได้ยังไง？นอกเสียจาก……ทุจริต？！！

กู้จิ่วฉือไม่พลาดที่จะจับจ้องสีหน้าที่มหัศจรรย์นี้ของโค้วยู่นเอ๋อ ในใจลึกๆยิ้มอย่างเย็นชา แต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าทำทีไม่รู้สึกอะไรพลางถามขึ้นอย่างสงสัย

“เธอไม่อยากให้ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอเหรอ？”

“อยากสิ！แต่นอนว่าอยาก ฉันจะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาเพื่อตามหาเธอ แต่ว่าฉันคิดว่าการสอบใหญ่ชั้นเรียน ในครั้งนี้มันยากมากๆเลยเธอไม่รู้สึกเหรอ？”

โค้วยู่นเอ๋อรีบกดทับความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองไว้ แล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง ทำทีเป็นแกล้งถาม

“ก็ไม่นะ~ฉันหน่ะเหรอ……เดี๋ยวถึงเวลานั้นเธอก็จะรู้เอง！”