ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 19

บทที่ 19 ผมเลี้ยงไหว

กู้จิ่วฉือนอนราบลงไปบนโซฟา จู่ๆ ก็ส่งเสียงทอดถอนใจด้วยความพึงพอใจออกมา ความสุขของโลกมนุษย์~

ฮั่วหมิงเช่อค่อยๆเอียงตัวมองไปยังกู้จิ่วฉือ สาวน้อยนั่งพิงโซฟาอยู่ข้างๆเขาอย่างเป็นธรรมชาติ แววตาเผยประกายความมีชีวิตชีวาออกมา

ภาพที่อยู่ตรงหน้าราวกับไม่ใช่ความจริง เหมือนภาพที่เขากำลังหลับฝันอยู่ ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ

กู้จิ่วฉือหลับตาลงพร้อมกับเสื้อสูทก็ปกคลุมอยู่บนร่างกายของเธอทันที น้ำเสียงที่ไพเราะของชายหนุ่มดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ

“นอนพักสักพักเถอะ”

“เพิ่งทานอิ่มก็ให้นอนเลยเหรอ？ถ้าฉันอ้วนจนกลายเป็นหมูแล้วจะทำยังไง？”

ทันใดนั้นกู้จิ่วฉือก็พริบตามองไปที่เขา อยากจะฟังว่าเขาจะตอบว่าอะไร

“ผมเลี้ยงไหว”

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มอ่อน แม้จะเป็นเพียงรอยยิ้มช่วงสั้นๆราวกับฝนดาวตก แต่ว่าแม้จะเป็นช่วงสั้นๆก็ทำให้คนยากที่จะลืม

กู้จิ่วฉือมองฮั่วหมิงเช่ออย่างตื่นตะลึง บรรยากาศกำลังดี ชายหนุ่มยื่นมือออกมาด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน แต่ขณะที่กำลังจะสัมผัสตัวเธอ ราวกับเขานึกอะไรขึ้นมาได้สีหน้าจึงครึมลง รีบลุกจากโซฟา หันหลังแล้วกลับไปยังโต๊ะทำงาน

บรรยากาศหนาวเหน็บ ราวกับความฝันกำลังจะพังทลายลงกลับมาสู่ความจริงที่เย็นยะเยือก

ท่าทีของชายหนุ่มทำให้กู้จิ่วฉือนึกถึงความทรงจำช่วงหนึ่งที่ไม่ดี

ชาติที่แล้วเดิมทีฮั่วหมิงเช่อไม่ใช่ ปีศาจใหญ่ที่ขี้หวาดระแวง

หลังจากที่เธอเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ฮั่วหมิงเช่อได้ออกจากเมืองตี้จิงเป็นระยะที่ยาวนานช่วงหนึ่ง เมื่อมาเจอกันอีกครั้งก็เป็นช่วงที่เธอรู้ข่าวว่าเธอต้องหมั่นกับฮั่วหมิงเช่อ

ในเวลานั้นฮั่วหมิงเช่อก็อยากที่จะใกล้ชิดกับเธอลูบศีรษะเธอ แต่เธอก็ต่อต้านอย่างรุนแรง ทั้งยังพูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของเขาไปเป็นจำนวนมาก

ประโยคหนึ่งในนั้นที่กู้จิ่วฉือจำได้อย่างแม่นยำก็คือ

“ฮั่วหมิงเช่อ ต่อให้เจี้ยยู่ถังตายไปแล้ว ฉันก็จะไม่ยอมแต่งงานกับคุณเด็ดขาด！”

เมื่อสักครู่นี้ปีศาจใหญ่คงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้อยู่หรอกนะ？

สองมือของกู้จิ่วฉือประสานกัน ลุกขึ้นพลางพูดขึ้นอย่างกระอักกระอ่วนใจ

“อืม……ใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อน ……”

คำพูดประโยคนี้ของกู้จิ่วฉือยังไม่ทันพูดจบ บรรยากาศภายในห้องก็ราวกับถูกลดอุณหภูมิลง！ทำให้เธอตกใจจนแทบจะสติหลุด

“แต่ว่าตอนบ่ายเป็นชั่วโมงโฮมรูม ไม่ได้เรียนวิชาอะไร ฉันคิดว่าจะอยู่เล่นที่นี่สักพักแล้วค่อยกลับ ก็ได้？？”

กู้จิ่วฉือรีบกลับคำพูดทันที กระทั่งร่างกายของเธอที่ได้ลุกขึ้นนั้นนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดเข้มข้นขึ้น

ชายหนุ่มไม่ได้รับคำของเธอ แต่บรรยากาศของห้องก็อบอุ่นลงราวกับฤดูใบไม้ผลิ เขาโทรออกโดยใช้ภายใน

“เอาผ้าห่มเข้ามาให้คุณผู้หญิงหน่อย”

น้ำเสียงของปีศาจใหญ่อ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้กู้จิ่วฉือผ่อนคลายลง พนันได้ถูกต้อง！

ในใจของกู้จิ่วฉือแอบบ่นพึมพำ เช่อ~ในเมื่ออยากจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อ ทำไมถึงไม่พูดตรงๆล่ะ ไม่เห็นจะต้องขู่เธอเลย~

ช้าก่อน แล้วทำไมเธอจะต้องเป็นคนเอ่ยปากเพื่ออยู่ที่นี่ต่อด้วย？

กู้จิ่วฉือเบิกตากว้าง พลางมองไปที่ฮั่วหมิงเช่อด้วยความสงสัย คงไม่ได้เป็นกลอุบายของเขาหรอกนะ？

คนบางคนกำลังจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ราวกับ“ตนซื่อสัตย์สุจริต”ไม่รู้จักกลอุบาย~

ไม่นาน จ้านยิงก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามาแล้วยื่นผ้าห่มสีเทาให้กับเธอ ซึ่งล้วนเป็นสไตล์ของฮั่วหมิงเช่อทั้งสิ้น

“ขอบคุณค่ะ”

กู้จิ่วฉือรับมาและห่มไว้ลำตัวของตนเอง พร้อมกับทำปากจู๋เล็กน้อย

หลังจากที่จ้านยิงส่งผ้าห่มให้กับกู้จิ่วฉือแล้ว ก็ไม่ได้ออกไปจากห้องทำงานแต่กลับลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“เจ้านายผู้บริหารของแต่ละแผนกกำลังรอที่จะรายงานอยู่นะครับ ไม่สามารถยื้อต่อไปได้แล้วครับ……”