ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 27

บทที่ 27กู้จิ่วฉือตบหน้าทุกคนในเหตุการณ์

กู้จิ่วฉือหรี่ตาลงเล็กน้อย และไม่ได้รีบตอบตกลง

ทุกคนคิดว่ากู้จิ่วฉือ รู้สึกผิด เพื่อนนักเรียนชายหยูกู้ที่ส่งเสียงออกมาเมื่อกี้จึงหัวเราะเสียงดังและพูดว่า

“กู้จิ่วฉือ คุณได้คะแนนเต็มวิชาคณิตศาสตร์ไม่ใช่หรือไง ทำไมให้คุณขึ้นมาอธิบาย คุณกลับไม่กล้าละ? โกงใช่ไหม จริงๆแล้วทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ก็เลยรู้สึกผิดสินะ?”

“โกงข้อสอบเข้ามาห้องA พวกเราไม่มีทางยอมรับคุณ!”

เพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ เยาะเย้ย โค้วยู่นเอ๋อเงียบและไม่คิดจะขัดขวางอะไร เพราะในใจเธอก็รับความจริงที่ว่ากู้จิ่วฉือเป็นนักเรียนระดับเทพไม่ได้เหมือนกัน

เธอรู้สึกสงสัยมาตลอด เพื่อรักษาหน้าของตระกูลฮั่วและตระกูลกู้ไว้ เมื่อวานฮั่วหมิงเช่อกับคุณลุงจึงร่วมมือกันแสดงละคร

ตอนนี้เธอยิ่งคิดยิ่งเป็นไปได้ ตอนนี้สามารถยืนยันความคิดของตัวเองได้พอดีเลย!

“พอแล้ว พอแล้ว เธอทำไม่ได้ ทุกคนก็อย่าทำให้เธอลำบากใจเลย เอาเป็นว่าฉันทำเอง...”

ตู้ฟางจ้านดูเรื่องน่าตลกพอแล้ว โบกมือไปมา จะพลิกสถานการณ์กลับในฐานะอาจารย์ ตอนนั้นเองกู้จิ่วฉือค่อยๆ เอ่ยปากขึ้นมา

“คำถามง่ายๆ อย่างนี้ และมีคนทำผิดมากขนาดนั้น ห้องA ก็แค่นี้เองไม่ใช่หรือไง!”

“คุณ!”

ทุกคนมองมาที่กู้จิ่วฉืออย่างเกรี้ยวโกรธ โดยเฉพาะหยูกู้ เพราะเขาเป็นตัวแทนวิชาคณิตศาสตร์ของห้องA คำถามนี้เขาเองก็ทำผิด

กู้จิ่วฉือลุกขึ้นยืนอย่างขี้เกียจ ลู่เสี่ยวซานหลีกทางให้อย่างรู้หน้าที่ เพื่อให้เธอเดินออกมาอย่างสะดวก

ในแววตาที่ตื่นตกใจของทุกคนกู้จิ่วฉือเดินขึ้นบนแท่นบรรยายอย่างมั่นใจ

“เธอบ้าไปแล้วหรือไง? ยังจะกล้าขึ้นมาอีก?”

“ต่อจากนี้เป็นช่วงเวลาที่จะได้ดูเรื่องตลกขบขันสินะ รีบเอาโทรศัพท์ฉันออกมา!”

“ใช่ ใช่ ใช่ บันทึกหลักฐานไว้ เอาไปบอกผู้อำนวยการ ให้เธอไสหัวไป!”

นักเรียนห้องAกลุ่มนั้นเอาโทรศัพท์ออกมาอย่างสนอกสนใจ หนึ่งนั้นก็มีลู่เสี่ยวซานด้วย

เธอหยิบโทรศัพท์สมาร์ตโฟนรุ่นเก่าที่ไม่สามารถจะเก่าไปกว่าได้อีกแล้วของตัวเองออกมา เปิด apptiktok

กู้จิ่วฉือยิ้มเย็นชา หยิบชอล์กขึ้นมา เขียนอธิบายลงบนกระดานอย่างมีพลังและกระฉับกระเฉง

ตัวอักษรที่เธอเขียนไม่อ่อนโยนเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไป แต่กลับไปด้วยพลังและความมั่นใจ เหมือนกับตัวเธอเอง

ตัวอักษรอย่างนี้ ไม่ได้รับการฝึกมาอย่างหนักถึง5-6ปี ไม่มีทางเขียนออกมาได้

เพื่อนนักเรียนทั้งห้องA จ้องกระดานดำ ตื่นตะลึงไปชั่วขณะ

จากนั้นเรื่องที่ทำให้พวกเขาตื่นตกใจมากยิ่งขึ้น เมื่อกู้จิ่วฉืออธิบายคำถามนี้อย่างมีหลักการ

“อย่างแรก อ่านคำถามก่อนหนึ่งรอบ คำถามนี้ประกอบด้วยคำถามย่อยสามคำถาม แบ่งทดสอบเป็นสามอย่าง ฟังก์ชัน การคิดวิเคราะห์และลำดับ ฉันจะแยกรายละเอียดที่เกี่ยวข้องให้พวกคุณก่อนครั้งหนึ่ง...”

ครั้งนี้นอกจากลู่เสี่ยวซานที่ตื่นตกใจ เพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ ของห้องAก็อ้าปากค้างกันหมด รวมถึงหยูกู้ที่หัวเราะได้ร้ายกาจที่สุดเมื่อกี้ด้วย

กู้จิ่วฉือทำได้จริง? เป็นอย่างนี้ได้ยังไง?

โค้วยู่นเอ๋อตาโตมากยิ่งขึ้น จ้องแท่นบรรยายตาเขม็ง กระดาษข้อสอบในมือโดนเธอขยำแน่นจนแทบจะแหลกคามือ!

หยูกู้ไม่อยากยอมรับวิธีการอธิบายโค้วยู่นเอ๋อ เข้าใจได้ง่ายกว่าของตู้ฟางจ้านเสียอีก

ตู้ฟางจ้านตกใจจนลูบปากแห้งๆ ของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก วิธีการอธิบายของเด็กคนนี้เข้าใจได้ชัดเจนยิ่งกว่าวิธีของเขาเสียอีก!

“อย่างนี้ คำถามย่อยข้อแรกก็แก้ไขได้แล้ว”

ระยะเวลาไม่ถึงสิบนาทีกู้จิ่วฉือสามารถอธิบายวิธีการแก้ไขปัญหาข้อที่หนึ่งได้เสร็จแล้ว

เธอเหลือบมองนักเรียนที่ตื่นตระหนกอยู่ด้านล่างเวที และยกมือขึ้นเคาะกระดานอย่างโหดๆ สองครั้ง พูดเสียงเย็นชาว่า

“มองฉันทำไม! บนหน้าฉันมีคำตอบหรือไง? มองกระดาน!”

ประโยคนี้มีอารมณ์ความน่ากลัวของอาจารย์ประจำชั้นอยู่ นักเรียนห้องAเหล่านั้น ดึงสติกลับมาได้ทันที กลัวโดยสัญชาตญาณ หยิบปากกาก้มหน้าจดด้วยความเคยชิน ทุกคนต่างลืมการยั่วยุก่อนหน้าไปหมด ตั้งใจจดบันทึกกันอย่างจริงจัง

เวลายี่สิบนาทีกู้จิ่วฉือสามารถอธิบายและวิเคราะห์คำถามข้อใหญ่ที่ยากขนาดนี้ได้ชัดเจน