หวนคืนก่อนวิวาห์ ข้าไม่ขอเป็นภรรยาท่านอีก นิยาย บท 4

จงซื่อสวมอาภรณ์แพรไหมสีดำสนิท สันจมูกโด่งรับกับใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เสริมให้เขาดูสูงศักดิ์เย็นชา

สายตาของเขาเหลือบมองมาทางโต๊ะของฝั่งสตรีเป็นครั้งครา หากสังเกตดี ๆ จะพบว่า เขาจับจองเพียงนางผู้นั้น ราวกับบนโลกใบนี้มีนางอยู่เพียงคนเดียว

ชาติที่แล้ว ณ เวลานี้ หนิงฝูไม่รู้ว่าจงซื่อมีใจให้เซี่ยหรูอี๋ นางนั่งอยู่ด้านหลังของอีกฝ่าย จึงเข้าใจผิดมาตลอดว่าเขากำลังมองตนเอง

ยามนี้หนิงฝูรู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง นางยังไม่อาจถอนตัวเองออกจากบทบาทภรรยาของจงซื่อได้อย่างสมบูรณ์ ตอนนี้นางรู้สึกเพียงว่า สามีของตนกำลังปันใจให้หญิงอื่น

ภาพในคืนเข้าห้องหอผุดขึ้นมาในสมองของนางอีกครั้ง คืนนั้นจงซื่อมิได้ร่วมหลับนอนกับนาง จนกระทั่งแต่งงานได้สามเดือน เขาจึงยอมเหยียบย่างเข้าสู่เรือนนอนของนาง หลังเสร็จกิจกรรม นางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า 'ท่านพี่' เขาก็หาได้ตอบรับในทันทีไม่

"จงซื่อกำลังมองเจ้าหรือเปล่าน่ะ" เว่ยจื่ออีพลันเอ่ยถาม

หนิงฝูเหมือนถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่กลางใจ ความขื่นข่มในชาติก่อน ถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย ทำให้นางรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งใจ แต่กระนั้นนางก็ยังฝืนยิ้ม ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "พี่หญิงเว่ย สตรีที่อยากแต่งเข้าจวนอ๋องเซวียนนั้นมีมากนัก แต่ข้าไม่มีทางเป็นหนึ่งในนั้น ท่านอย่าได้เอาเรื่องนี้มาล้อข้าเล่นอีกเลย"

นางไม่อยากทนความขมขื่นเช่นนั้นอีกต่อไป

ชาตินี้ นางจะไม่ลดตัวไปไขว่คว้าขอความรักจากใครอีก

บุรุษในโลกนี้มีอยู่ถมไป

เมื่อถึงคราวเล่นดื่มสุราต่อบทกลอน หนิงฝูก็มิได้ทำตัวเฉิดฉายอย่างในอดีต

ตอนนั้นนางเพียงต้องเรียกร้องสายตาของใครบางคน แต่บัดนี้ มันไม่จำเป็นอีกต่อไป

ผู้ที่ชนะในครั้งนี้ คือคุณหนูตระกูลหลิน

เซี่ยหรูอี๋ไม่ชอบชิงดีชิงเด่นแต่ไหนแต่ไหร่ ครั้งนี้เองก็เช่นกัน นางเพียงแย้มยิ้มบางเบาแล้วกล่าว "น้องหญิงหลินช่างมีสำนวนโวหารงดงามนัก"

"ต้องขอบคุณที่พี่หญิงช่วยออมมือให้ข้า" คุณหนูตระกูลหลินกล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"น้องหญิงหลินอย่าได้ยกยอข้าเกินไปเลย ว่าแต่อาฝู วันนี้เจ้าดูเงียบไปนัก หรือว่าจะยังไม่หายดี" เซี่ยหรูอี๋ถามนางด้วยความเป็นห่วง

หนิงฝูกับเซี่ยหรูอี๋มิได้สนิทชิดเชื้อกันนัก เมื่อถูกแสดงความห่วงใย จึงทำให้นางประหลาดใจอยู่บ้าง "คงจะใช่เจ้าค่ะ ยังรู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง แต่ไม่เป็นอะไรมาก พี่หญิงเซี่ยอย่าได้กังวลเลย"

นางเป็นเจ้าภาพ และปกติหนิงฝูก็ใจกว้างอยู่แล้ว ของรางวัลที่เตรียมไว้สำหรับผู้ชนะในครั้งนี้ เป็นภาพวาดต้นฉบับของท่านตงกุย จิตรกรผู้มีชื่อเสียงในราชวงศ์ก่อน คุณหนูหลินผู้ได้รับภาพวาดไปครองรู้สึกปลาบปลื้มยิ่งนัก นางกล่าวคำขอบคุณไม่หยุดปาก

"ได้ยินว่าฝีมือการเขียนพู่กันและวาดภาพของพี่หญิงก็โดดเด่นยิ่งนัก ภาพนี้ตกอยู่ในมือท่าน ก็นับว่าไม่เสียของ" หนิงฝูโบกมือเบา ๆ ก่อนเดินไปหาฮูหยินเฒ่า แล้วนั่งลงที่ข้างกายของนางอย่างเงียบ ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน