หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2

มีรอยรองเท้าส้นสูงของป๋อมู่ฉิงประทับที่หลังหัวเข่าของเสิ่นชู มีคราบเลือดและรอยฟกช้ำเช่นเดียวกับหัวใจที่แตกสลายของเธอ

เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ถ้าเธอนั่งลง เธอจะคุกเข่าบนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษกระเบื้องแตก

ป๋อมู่ฉิงยืนอยู่กอดอกอยู่ข้าง ๆ มองดูท่าทางที่น่าสังเวชของเสิ่นชู มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และเธอค่อย ๆ ถอยหลังไปสองสามก้าวเพื่อชมการแสดง

ป๋อมู่เหนียนมองสีหน้าที่เจ็บปวดของเสิ่นชู เขารู้สึกว่าเธอจะยอมรับความผิดของเธอในวินาทีนั้น

ขณะที่ของเธอกำลังจะสัมผัสเศษกระเบื้องแตก เสิ่นชูยืดหลังขึ้นตรงอย่างช้า ๆ ดวงตาเรียวยาวของเธอไม่อาจปิดบังสภาพอิดโรยไว้ได้ เธอเม้มริมฝีปากอย่างดื้อรั้น

"ช่างไร้สำนึกเสียจริง หล่อนไม่สมควรคุกเข่าในห้องโถงบรรพชนของตระกูลป๋อ พาหล่อนออกไปและให้คุกเข่าด้านนอก ฉันต้องการให้หล่อนคุกเข่าจนกว่าจะรู้ถึงความผิดของตนเอง"

นายท่านป๋อชำเลืองมองป๋อมู่เหนียน "หาคนมาจับตาดูหล่อน อย่าปล่อยให้หล่อนลุกขึ้นถ้าหล่อนไม่ยอมรับผิด"

เสิ่นชูอ้าปากจะโต้แย้ง ป๋อมู่เหนียนซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ยกมือขึ้นวางบนไหล่ของเธอ "คุกเข่าลง"

เธอเงยหน้าขึ้นมองป๋อมูเนียนที่อยู่ข้าง ๆ ภายใต้คิ้วหนาของเขาเสิ่นชู สามารถมองเห็นความโหดเหี้ยมเย็นชาในดวงตาของเขา ริมฝีปากที่เม้มแน่นของเขาเหมือนมีดคมบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเสิ่นชู

“เมื่อคืนฉันไม่ได้ผลักหลินเซียงหยาตกน้ำ เธอกระโดดลงไปเอง”

ขณะที่พูด เสิ่นชูยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบากและเงยหน้าขึ้นมองป๋อมู่เหนียน “แต่ฉันรู้ว่าคุณไม่เชื่อฉัน ดังนั้น—”

“หย่ากันเถอะ ป๋อมู่เหนียน”