หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3

‘หย่ากันเถอะ ป๋อมู่เหนียน’

ป๋อมู่เหนียนคิดว่าเขาจะได้รับคำขอโทษจากเสิ่นชูในเช้าวันนั้นแต่เปล่าเลย เธอกลับขอหย่าแทน

เสิ่นชูหันหลังกลับและเดินจากไป เธอเดินอย่างเชื่องช้าเพราะเธอนั่งคุกเข่ามาทั้งคืน เข่าของเธอบวมและปวด สายฝนที่โปรยปรายทำให้เธอไข้ขึ้น ทุกย่างก้าวของเธอนั้นยากยิ่งนัก แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังยืดหลังให้ตรง

ในไม่ช้าเสิ่นชูมาถึงห้องของเธอ เธอกัดฟันส่งข้อความถึงเฉินเสี่ยว และรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทาง

ขณะที่เธอกำลังลากกระเป๋าเดินทางลงมาชั้นล่าง เธอก็ชนเข้ากับป๋อมู่เหนียน เสิ่นชูไม่แม้แต่จะมองเขาก่อนที่จะลากกระเป๋าเดินทางของเธอออกไป

เสิ่นชูสภาพร่างกายย่ำแย่ หลังจากบังคับตัวเองให้ออกมาจากบ้านของตระกูลป๋อสายตาของเธอก็พร่ามัว โชคดีที่เฉินเสี่ยวมาถึงก่อนที่เธอจะเป็นลม

เมื่อเห็นเสิ่นชูเดินโงนเงนอยู่บนถนนพร้อมกระเป๋าเดินทาง เฉินเสี่ยวแทบระเบิดออกมา

“ป๋อมูเนียนตายแล้วหรือยังไง”

เธอรีบลงจากรถและวางกระเป๋าเดินทางของเสิ่นชูไว้ในท้ายรถ ทันทีที่หันกลับมา เธอก็พบเสิ่นชูเป็นลม

“เสิ่นชู”

เกรงว่าเฉินเซียวจะตื่นเธอกัดฟันเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้เสียงดัง ในห้องที่มืด น้ำตาของเธอไหลลงมาไม่ขาดสาย

เธอคิดผิด เธอไม่ควรคิดว่าเธอจะทำให้ป๋อมู่เหนียนตกหลุมรักเธอได้ ตั้งแต่เริ่มแรกหัวใจของเขาอยู่ที่หลินเซียงหยาเท่านั้น เธอเป็นตัวตลกตลอดสามปีที่ผ่านมา

ไม่แปลกที่หลินเซียงหยาบอกว่าเธอโง่ เมื่อมาคิดดู เสิ่นชูไม่เพียงโง่แต่ยังเขลาอีกด้วย

คงไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกโง่เง่าอย่างเธออีกแล้ว