หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4

เมื่อเสิ่นชูตื่นขึ้นอีกครั้งก็เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าของอีกวัน เธอหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน เมื่อตื่นขึ้นเธอรู้สึกราวกับว่ามีใครดึงเอากระดูกและกล้ามเนื้อของเธอออกไป เธอรู้สึกอ่อนแอมาก

เฉินเสี่ยวเพิ่งกลับมาพร้อมอาหารเช้า เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาถามว่า "เธอเป็นยังไงบ้าง ยังรู้สึกไม่สบายอยู่ไหม"

เสิ่นชูส่ายหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว"

"ฉันซื้อซาลาเปาของโปรดเธอมาให้ ไปล้างหน้าแปรงฟันซะก่อน หลังอาหารเช้า เราจะออกจากโรงพยาบาล ที่มอริเชียสอากาศดีมาก ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งที่วางแผนจะไปสนุกที่นั่น เราจะร่วมทริปไปด้วย เธอต้องการมาตลอดที่จะ ... "

“เธอเอาโทรศัพท์ให้ฉันได้ไหม”

เสิ่นชูมองหาโทรศัพท์ของเธอตั้งแต่ตอนที่เธอตื่น แต่หาไม่เจอ เธอรู้ว่าเฉินเสี่ยวคงเก็บไว้ให้เธอ

เฉินเสี่ยวไม่ได้ให้โทรศัพท์เธอในทันที แต่ถามว่า "เธอจะเอาโทรศัพท์ไปทำอะไร"

เสิ่นชูเหลือบสายตามองเธอและพูดว่า "ข่าวในเน็ตคงว่อนไปหมดใช่ไหม"

เธอรู้จักเฉินเสี่ยวดีเกินไป เธอออกจากบ้านตระกูลป๋อเมื่อคืนก่อน หลังจากตื่นขึ้นมา เฉินเสียวไม่ได้ดุเธอหรือพูดถึงตระกูลป๋อแม้แต่น้อย เสิ่นชูไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้ได้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนอาจแพร่ไปทั่วอินเทอร์เน็ต

เฉินเสี่ยวรู้สึกผิดเมื่อเสิ่นชูมองเธอ “เธอจะดูไปทำไม ชาวเน็ตโง่ ๆ ก็แค่ตามกระแสเพื่อระบายความโกรธ!”

เสิ่นชูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นจะห่วงอะไรล่ะ”

ขณะที่เสิ่นชูพูด เธอหยุดครู่หนึ่ง “อีกอย่าง หลายปีมานี่ ฉันไม่ได้โดนด่าว่ามามากแล้วในตระกูลป๋อเหรอ”

เมื่อหวนนึกถึงสามปีที่ผ่านมา เฉินเสี่ยวโกรธมากจนหน้าซีด เธอเม้มปากแล้วพูดว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงด่าพวกคนโง่ในตระกูลป๋อไปแล้ว!"

เสิ่นชูไม่ตอบ เธอกำลังก้มลงดูโทรศัพท์ของเธอ อันดับหนึ่งในการค้นหายอดนิยมคือเธอผลักหลินเซียงหยาลงไปในสระว่ายน้ำเมื่อคืนก่อน

ความคิดเห็นส่วนใหญ่เห็นอกเห็นใจหลินเซียงหยา พวกเขาตำหนิเสิ่นชู นอกจากถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่แต่งงานกับคนร่ำรวยมีอำนาจ ตอนนี้เธอยังถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงเลวทราม

ดีจริงนะ เธอได้รับบางสิ่งบางอย่างเหมือนกันหลังจากแต่งงานกับป๋อมู่เหนียนมาเป็นเวลาสามปี

เสิ่นชูยิ้ม "ฉันจะไปอาบน้ำหน่อย"

เฉินเสี่ยวมองที่เธอและถามอย่างลังเล "เสิ่นชู เธอไม่เป็นไรนะ"