หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4

เมื่อเสิ่นชูตื่นขึ้นอีกครั้งก็เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าของอีกวัน เธอหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน เมื่อตื่นขึ้นเธอรู้สึกราวกับว่ามีใครดึงเอากระดูกและกล้ามเนื้อของเธอออกไป เธอรู้สึกอ่อนแอมาก

เฉินเสี่ยวเพิ่งกลับมาพร้อมอาหารเช้า เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาถามว่า "เธอเป็นยังไงบ้าง ยังรู้สึกไม่สบายอยู่ไหม"

เสิ่นชูส่ายหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว"

"ฉันซื้อซาลาเปาของโปรดเธอมาให้ ไปล้างหน้าแปรงฟันซะก่อน หลังอาหารเช้า เราจะออกจากโรงพยาบาล ที่มอริเชียสอากาศดีมาก ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งที่วางแผนจะไปสนุกที่นั่น เราจะร่วมทริปไปด้วย เธอต้องการมาตลอดที่จะ ... "

“เธอเอาโทรศัพท์ให้ฉันได้ไหม”

เสิ่นชูมองหาโทรศัพท์ของเธอตั้งแต่ตอนที่เธอตื่น แต่หาไม่เจอ เธอรู้ว่าเฉินเสี่ยวคงเก็บไว้ให้เธอ

เฉินเสี่ยวไม่ได้ให้โทรศัพท์เธอในทันที แต่ถามว่า "เธอจะเอาโทรศัพท์ไปทำอะไร"

เสิ่นชูเหลือบสายตามองเธอและพูดว่า "ข่าวในเน็ตคงว่อนไปหมดใช่ไหม"

เธอรู้จักเฉินเสี่ยวดีเกินไป เธอออกจากบ้านตระกูลป๋อเมื่อคืนก่อน หลังจากตื่นขึ้นมา เฉินเสียวไม่ได้ดุเธอหรือพูดถึงตระกูลป๋อแม้แต่น้อย เสิ่นชูไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้ได้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนอาจแพร่ไปทั่วอินเทอร์เน็ต

เฉินเสี่ยวรู้สึกผิดเมื่อเสิ่นชูมองเธอ “เธอจะดูไปทำไม ชาวเน็ตโง่ ๆ ก็แค่ตามกระแสเพื่อระบายความโกรธ!”

เสิ่นชูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นจะห่วงอะไรล่ะ”

ขณะที่เสิ่นชูพูด เธอหยุดครู่หนึ่ง “อีกอย่าง หลายปีมานี่ ฉันไม่ได้โดนด่าว่ามามากแล้วในตระกูลป๋อเหรอ”

เมื่อหวนนึกถึงสามปีที่ผ่านมา เฉินเสี่ยวโกรธมากจนหน้าซีด เธอเม้มปากแล้วพูดว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงด่าพวกคนโง่ในตระกูลป๋อไปแล้ว!"

เสิ่นชูไม่ตอบ เธอกำลังก้มลงดูโทรศัพท์ของเธอ อันดับหนึ่งในการค้นหายอดนิยมคือเธอผลักหลินเซียงหยาลงไปในสระว่ายน้ำเมื่อคืนก่อน

ความคิดเห็นส่วนใหญ่เห็นอกเห็นใจหลินเซียงหยา พวกเขาตำหนิเสิ่นชู นอกจากถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่แต่งงานกับคนร่ำรวยมีอำนาจ ตอนนี้เธอยังถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงเลวทราม

ดีจริงนะ เธอได้รับบางสิ่งบางอย่างเหมือนกันหลังจากแต่งงานกับป๋อมู่เหนียนมาเป็นเวลาสามปี

เสิ่นชูยิ้ม "ฉันจะไปอาบน้ำหน่อย"

เฉินเสี่ยวมองที่เธอและถามอย่างลังเล "เสิ่นชู เธอไม่เป็นไรนะ"

"แบบนี้ไงเราถึงต้องแต่งงานกับคนที่ฐานะเหมาะสมกัน นายหญิงรองของตระกูลป๋อเป็นสามัญชน เห็นได้ชัดว่าเธอเนื้อเต้นเมื่อแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย เธอเทียบหลินเซียงหยาไม่ได้เลยสักนิด ไม่รู้ว่าสมองของเธอเป็นอะไรไป ทำไมถึงทนกระทั่งหลานชายที่ยังไม่เกิดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจเกินไปแล้ว...”

"เสิ่นชู อย่าห้ามฉัน คนพวกนี้ไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง แต่กลับพูดราวกับว่ารู้เห็นทุกอย่าง! พวกเขากำลังลือเรื่องมั่ว ๆ ไปทั่ว!"

เสิ่นชูมองไปที่ทางเดินและพูดว่า "่ช่างเขาเถอะ"

"เธอ! นี่เธอกลายเป็นคนดื้อแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่"

เสิ่นชูเม้มปาก "ฉันมีแผนสำรอง"

“แผนสำรองอะไร แผนสำรองอะไรจะช่วย...”

เสิ่นชูกระซิบที่หูของเธอ เฉินเสี่ยวตะลึงไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเมื่อได้สติ เธอเดาะลิ้นและพูดว่า "นี่สิ เสิ่นชูที่ฉันรู้จัก!"

เสิ่นชูยิ้ม “ช่วยฉันทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลหน่อย ฉันต้องไปหย่า”