หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6

เสิ่นชูใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีเข้าไปที่ห้องทำงานของป๋อมู่เหนียนและจากไป ป๋อมู่เหนียนมองดูเธอจากไป แววตาของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเข้มขึ้น

เขาเอื้อมมือไปหยิบข้อตกลงการหย่าร้างบนโต๊ะ เสิ่นชูได้เซ็นชื่อไว้แล้วและช่องว่างข้างลายเซ็นของเธอเป็นของเขา

ข้อตกลงมีเพียงสั้น ๆ มันมีแค่กระดาษแผ่นเดียว ข้อบังคับเขียนไว้ชัดเจนมาก เสิ่นชูไม่ต้องการสมบัติใด ๆ ของเขา เธอไม่ต้องการเงินจากเขาแม้แต่บาทเดียว

หลังจากอ่านข้อตกลงการหย่าร้าง ป๋อมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ไม่สักบาทเหรอ”

"เสิ่นชู เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหน"

ก็ดี!

เขาก็อยากดูว่าเธอจะหย่ากับเขาจริง ๆ อย่างนั้นหรือ!

แววตาของป๋อมู่เหนียนเข้มขึ้นในขณะที่เขาฉีกข้อตกลงการหย่าร้างในมือของเขา

เมื่อหลินเจ้าหยางเข้ามา เขาเห็นป๋อมู่เหนียน ยืนอยู่ที่หน้าต่างคาบบุหรี่ไว้ที่มุมปาก ร่างในชุดสูทแบบเป็นทางการสีดำแผ่รังสีเย็นชาออกมา เมื่อสังเกตเห็นเช่นนั้นหลินเจ้าหยางแทบไม่กล้าเปิดปากพูด

แต่การประชุมที่กำลังจะมาถึงเป็นการประชุมที่สำคัญ หลินเจ้าหยางจึงทำได้เพียงบังคับตัวเองให้พูดว่า "คุณป๋อ การประชุมเริ่มแล้วครับ"

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ป๋อมู่เหนียนก็หันกลับมา ดวงตาสีเข้มของเขาเย็นชาราวกับถ้ำน้ำแข็ง เพียงแวบเดียวหลินเจ้าหยางก็เย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง

"เข้าใจแล้ว"

ป๋อมู่เหนียนขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่เขาหักบุหรี่แล้วโยนลงถังขยะใกล้ ๆ จากนั้นเขาเดินผ่านหลินเจ้าหยาง และออกไปจากออฟฟิศ

คุณป๋ออารมณ์ไม่ดี หลินจ้าวหยางคิด

เมื่อนึกถึงการประชุมที่กำลังจะเกิดขึ้น จู่ ๆ หลินจ้าวหยางก็รู้สึกสงสารเจ้าภาพการประชุม

เสิ่นชูใช้เวลาน้อยกว่าเจ็ดนาทีในการสะสางทุกอย่าง ตลอดระยะเวลานั้นใจของเธอสงบ และมันไม่ยากอย่างที่เธอคิด

แน่นอนว่าเธอผิดหวังในตัวเขาเสียจนเธอไม่หลงเหลือความหวังใด ๆ อีกแล้ว

เธอออกจาก Aurora Technology Corp และเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม หัวใจของเธอขมขื่นเล็กน้อย แต่ความรู้สึกหายใจไม่ออกไม่ได้ครอบงำเธออีกต่อไป