เข้าสู่ระบบผ่าน

หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1807

รษิกาไม่พูดอะไรออกมาเลย

เลอศิลป์เหลือบมองภคินทร์ “เก็บข้าวของคุณแล้วไสหัวไป!”

แววตาเขามีแต่ความเยือกเย็น

ภคินทร์ไม่กล้าเถียงอะไร การรอดจากเรือนจำนั้นก็ถือว่าเป็นความเมตตาที่มากเพียงพอแล้ว เขาจึงรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

ศศิตากวาดตามองรายงานก่อนที่จะเงยหน้ามามองรษิกา

“รษิกา…” น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไป

“มันเป็นความผิดฉันเอง และฉันขอโทษลูกชายเธอด้วยที่ฉันทำไม่ดีลงไป รษิกา บอกเลอศิลป์สิว่าฉันสัญญาว่าจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ฉันขอโทษ…”

ด้วยนิสัยของศศิตา เธอจะไม่มีวันพบกันครึ่งทางกับใครหากไม่ใช่ทางออกสุดท้าย แต่เมื่อคิดว่าจะถูกไล่ให้ไปอยู่เอเปียสามถึงห้าปีก็ทำให้เธอหวาดกลัว

รษิกาไม่ได้สะทกสะท้านใดๆ ดวงตาของเธอเย็นชา “ฉันขอโทษค่ะ คุณนายศศิตา แต่มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน”

เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอทนมามากพอแล้ว จึงเดินออกจากห้องโถงไปอย่างรวดเร็ว

เอกพลรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวน เขากังวลจนขมวดคิ้วแน่น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม