หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1012

เมื่อมองแวบเดียว เจตนินก็เข้าใจพ่อแม่ของเขาทันที ความหงุดหงิดครอบงำเขาอย่างไม่สิ้นสุด

“ในเมื่อพ่อกับแม่ได้สืบเรื่องของคุณรษิกาแล้ว ผมแน่ใจว่าพ่อกับแม่รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นหมอที่เก่งมากๆ”

ทวีสินและพรรณรายไม่มีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับคำกล่าวนั้น

ในระหว่างการสืบ พวกเขาได้รู้ว่ารษิกาเรียนกับหาญชัยและยังเป็นนักเรียนระดับหัวกะทิของเขาด้วยซ้ำ

เพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่พวกเขาจะรับรู้ได้ถึงความสำเร็จทางการแพทย์ของเธอ

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะยอมรับความจริงที่ว่าเธอผ่านการหย่าร้างและมีลูกแล้ว

เจตนินมองออกว่าพ่อแม่ของเขายังคงได้รับอิทธิพลจากความคิดเห็นของสาธารณชนอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายทุกอย่างให้พวกเขาฟังอย่างช่วยไม่ได้

“ผมคิดว่าพ่อกับแม่คงทราบถึงโครงการที่ครอบครัวดำรงกุลก่อตั้งขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้”

ทวีสินและพรรณรายพยักหน้าตอบสนอง

แม้จะอยู่ห่างจากบ้านดำรงกุลมาเกือบตลอดเวลา แต่พวกเขายังคงคอยติดตามกิจกรรมของครอบครัวดำรงกุลอยู่เสมอ

จากนั้นเจตนินก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ในเมื่อพ่อแม่รู้จักโครงการนี้ ก็ต้องรู้ว่าคุณรษิกาเป็นหนึ่งในสมาชิกของโครงการด้วย”

ทุกอย่างไม่มีปัญหาใดก่อนที่เขาจะเอ่ยถึงเรื่องนั้น เพราะทันทีที่เขาเอ่ยถึง ใบหน้าของพรรณรายก็หม่นหมองลงอีกครั้ง “แม่ได้ยินมาว่าเธอได้รับโอกาสเพราะ...”

เพราะใช้ร่างกายของเธอ

ก่อนที่เธอจะพูดประโยคที่เหลือ เจตนินก็ขัดจังหวะอย่างไม่พอใจเท่าไร “นั่นเป็นเพียงข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริง จรรยาภรณ์ก็ขอโทษไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”

เมื่อพรรณรายได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเธอก็ดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น

จรรยาภรณ์เป็นหญิงสาวในอุดมคติของพรรณรายที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่พรรณรายก็ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำเรื่องเช่นนี้

เมื่อเห็นว่าเธอมองคนผิดไป เธอจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ต่อจากนั้น เจตนินก็กล่าวต่อว่า “แม้ว่าผมจะเป็นผู้นำในโครงการนี้ แต่คุณปู่คือผู้เลือกพันธมิตรที่จะมาร่วมงานกัน ท่านเลือกคุณรษิกาเพราะเธอมีผลงานที่โดดเด่นในการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ แล้วคุณปู่ก็ยังได้พูดคุยถึงการร่วมงานกับเธอเป็นการส่วนตัวด้วย”

ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของทวีสินและพรรณรายเมื่อพวกเขารู้ว่าเธอผ่านการคัดเลือกของจุลพัฒน์

จะบอกว่าคุณพ่อก็รู้ถึงปฏิสัมพันธ์ของเจตนินกับรษิกาด้วยเหรอ? ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมท่านไม่ห้ามปรามล่ะ?

เมื่อเจตนินเห็นว่าพ่อแม่ของเขายังคงเข้าใจเรื่องต่างๆ ผิดอยู่ เขาก็เกิดปวดหัวขึ้นมาทันที

พ่อแม่ของเขาหมกมุ่นอยู่กับการพัฒนาทักษะทางการแพทย์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจเรื่องอื่นได้ค่อนข้างยาก

ถ้าพูดให้ตรงกว่านั้นก็คือ พวกเขาไม่ค่อยคิดมากเกี่ยวกับสิ่งอื่นใด

นั่นยังทำให้เจตนินต้องเสียเวลามากเป็นพิเศษในการชี้แจงสิ่งต่างๆ ให้พ่อกับแม่ฟัง

“แม้ว่าตระกูลดำรงกุลจะเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงมานับศตวรรษในด้านการแพทย์ แต่ความเข้มแข็งของตระกูลเรายังคงขาดหายไปในบางแง่มุมแม้กระทั่งในปัจจุบัน ในฐานะทายาทของตระกูลดำรงกุล การออกเดทไม่ใช่เรื่องสำคัญของผมในตอนนี้ ดังนั้นพ่อกับแม่สบายใจได้” เจตนินให้ความมั่นใจอย่างอดทน

เมื่อพูดถึงสถานการณ์ปัจจุบันของครอบครัวดำรงกุล ในที่สุดทวีสินและพรรณรายก็เต็มใจที่จะหยุดคิดเรื่องนั้นไป

ดูจากนิสัยของเขาแล้ว เขาคงไม่รีบร้อนที่จะออกเดทกับผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้ แต่… ถ้าไม่ใช่ความรัก ทำไมเขาต้องรักษาความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเธอด้วย? รณภพก็เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับการทำงานร่วมกันนี่นา!

พรรณรายเป็นคนตรงไปตรงมามาโดยตลอด เธอจึงถามทันทีว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น ลูกกำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่?”

รอยยิ้มที่มีความหมายปรากฏบนใบหน้าของเจตนิน “แม่จะรู้แน่ๆ เมื่อถึงเวลาครับ”

คำตอบนั้นทำให้ทั้งทวีสินและพรรณรายสับสน

อนิจจา เจตนินไม่ให้โอกาสพวกเขาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

“เอาล่ะ ผมจะขึ้นไปรายงานผลการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในวันนี้ให้คุณปู่ฟังที่ข้างบน พ่อกับแม่ไปพักผ่อนเถอะเพราะยังไงก็เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ นะครับ”

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนขึ้นไปข้างบน เขาไม่ลืมที่จะกระตุ้นว่า “อย่าไปฟังเรื่องซุบซิบเกี่ยวกับผมและคุณรษิกาเลยครับ”

ทวีสินและพรรณรายทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้ายอมรับ