หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1013

ในขณะเดียวกันที่สถาบันวิจัย ครรชิตกำลังพูดไม่หยุดหย่อนเกี่ยวกับข้อดีของเลอศิลป์ขณะที่ช่วยขนส่งสมุนไพรไปด้วย

น่าเสียดายที่รษิกายังคงไม่หวั่นไหว

เมื่อหมดวัน ครรชิตก็กล่าวลาหลังจากขนส่งสมุนไพรเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ระหว่างทางกลับไปยังฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป ความไม่พอใจของเขาก็ก่อตัวขึ้น

แม้ว่าเขาจะเข้าไปในห้องทำงานท่านประธานเพื่อรายงานให้เลอศิลป์ทราบเรื่องทุกอย่าง ใบหน้าของเขาก็ดำคล้ำราวกับมีพายุเข้า

“สีหน้าของนายนี่มันยังไงกัน?”

เมื่อเห็นสีหน้าของผู้ช่วย เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว เขาคิดว่ารษิกาปฏิเสธความช่วยเหลือของเขา

จากนั้นครรชิตก็กลับมามีสติอีกครั้ง เขาหัวเราะอย่างรู้สึกผิด "ไม่มีอะไรครับ"

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ เลอศิลป์จึงไม่กดดันขอคำตอบ กลับเพียงถามว่า "นายส่งสมุนไพรไปหรือยัง?"

ครรชิตระงับความคับข้องใจในตัวเขาและตอบสั้นๆ ว่า “เรียบร้อยแล้วครับ คุณรษิการับไว้เองกับมือเลย”

ในตอนแรกเขาคิดว่าเจ้านายคงจะมีคำถามต่อเมื่อพูดถึงรษิกา

แต่เขาก็ต้องแปลกใจที่เลอศิลป์ทำราวกับไม่ได้ยิน และพยักหน้าอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด "เข้าใจแล้ว นายออกไปได้”

แค่นั้นเหรอ?

ครรชิตตกตะลึงอยู่นาน เขาพบว่ามันไม่น่าเชื่อ

เมื่อเลอศิลป์ยังคงเงียบ เขาก็หันหลังกลับไปอย่างขายหน้าและกำลังจะออกไป

ขณะที่เขาเดินออกจากห้องทำงาน เขาก็ลังเลว่าจะเล่าให้เจ้านายฟังเรื่องรษิกาและเจตนินขึ้นรถคันเดียวกันกลับมาดีหรือไม่

แต่เมื่อจินตนาการถึงสีหน้าของเลอศิลป์หลังจากรู้เรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น ดังนั้นเขาจึงระงับความคิดนั้นไปอย่างเงียบๆ

แม้ว่าจะถึงเวลาเลิกงานในตอนเย็น เลอศิลป์ก็ไม่ได้พูดถึงรษิกาอีกต่อไป

ราวกับว่าสมุนไพรชุดนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อยุติความสัมพันธ์ของพวกเขา

ครรชิตซึ่งนั่งอยู่ในห้องทำงานของผู้ช่วยที่อยู่ติดกัน มองดูเลอศิลป์เดินออกจากห้องทำงานด้วยสีหน้าเรียบเฉย และขึ้นลิฟต์ทันทีเมื่อถึงเวลาเลิกงาน อารมณ์ที่หลากหลายปะปนอยู่ในตัวเขา

นี่คุณเลอศิลป์... ยอมแพ้เรื่องคุณรษิกาจริงๆ เหรอ?

ไม่บอกก็รู้ว่าเลอศิลป์ไม่รู้เลยว่าครรชิตคิดอะไรอยู่

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของเขาค่อนข้างสอดคล้องกับการคาดเดาของครรชิต

นับตั้งแต่เขาล้มป่วยจนถึงทุกวันนี้ ปฏิกิริยาของรษิกาทำให้เขาผิดหวังเกินจะหาคำใดมาบรรยาย

เขารู้สึกว่าเขาเสียสละมามากพอแล้วและลดตัวลงมากพอจะชดเชยความผิดพลาดเมื่อหกปีที่แล้วที่เขาก่อขึ้น

แต่เธอก็ยังคงไม่หวั่นไหวใดๆ

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องหยุดสักพักและประเมินสิ่งที่ขาดไประหว่างพวกเขาอย่างรอบคอบ

เขาครุ่นคิดถึงมันตลอดการเดินทาง ไม่นานรถของเขาก็ค่อยๆ มาจอดที่ประตูโรงเรียน

อชิ เบนนี่ และไอรดายังไม่ออกไปจากโรงเรียน

ในตอนนั้น เลอศิลป์ยืนรอพวกเขาอยู่ที่ประตู

หลังจากนั้นไม่นาน เด็กๆ ก็เดินออกไปเป็นแถวภายใต้การนำของพิมพ์รภา

ดูเหมือนพวกเขาจะมองเห็นร่างสูงของเขาทันที

"พ่อคะ"

นี่เป็นครั้งแรกที่ไอรดาเห็นพ่อของเธอเร็วขนาดนั้น ดังนั้นเธอควรจะตื่นเต้นมาก อย่างไรก็ตาม เธอก็ดูไม่กระสับกระส่ายเลย

นานแล้วที่ฉันไม่ได้เจอคุณรษิกา ฉันได้ยินจากอชิและเบนนี่ว่าพวกเขาพยายามโน้มน้าวเธอเหมือนกัน แต่เธอก็ไม่ยอมมาพบฉัน ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพ่อกับเธอในตอนนี้

เธอไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ต่อมาจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เธอจินตนาการไว้

เมื่อเด็กๆ เดินมาหาเขา เลอศิลป์ก็ยื่นมือออกไปหาไอรดา "กลับบ้านกันเถอะ"

พอได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็เงยหน้าขึ้นมองพ่อของเธอด้วยความประหลาดใจ

“แต่คุณลิสายังไม่มาเลยนะคะ”

เมื่อก่อนนี้ พวกเขาจะรออยู่กับอชิและเบนนี่มาโดยตลอด เมื่อเด็กชายทั้งสองกลับบ้านไปแล้ว ไอรดาถึงจะกลับบ้าน

อชิและเบนนี่ก็งุนงงเช่นกัน พวกเขาไม่เข้าใจความหมายในคำพูดและการกระทำของเลอศิลป์มากนัก

ก่อนหน้านี้พ่อกลับไปพร้อมกับไอวี่ทันทีเพราะเขาไม่สบาย แต่ตอนนี้พ่อก็ฟื้นตัวแล้วนี่นา!