หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1014

เลอศิลป์มองอชิและเบนนี่อย่างเฉยเมย

ความรู้สึกแปลกๆ ปะทุขึ้นภายในใจอชิและเบนนี่อย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อพวกเขาสบตากับเลอศิลป์

แววตาของพ่อที่มองเราดูเปลี่ยนไป

ในความเป็นจริง เด็กๆ รู้สึกว่าชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่อยากมองพวกเขาเป็นเวลานาน สายตาของเขาจ้องมองพวกเขาเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะละสายตาไปในวินาทีต่อมา

"คุณเลอศิลป์ครับ” เบนนี่อดไม่ได้ที่จะลองถามดู

เลอศิลป์เพียงแต่เอียงศีรษะเล็กน้อย "ครูพิมมพ์รภาจะรออยู่กับเธอทั้งคู่นะ”

เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ยื่นมือออกไปหาไอรดาอีกครั้ง

ไอรดาลังเลที่จะกลับบ้าน แต่เธอมองออกว่าพ่อของเธอดูโกรธ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็เอื้อมมาจับมือเขา

ในทางกลับกัน อชิและเบนนี่ทำได้เพียงสงบใจลงและมองดูอย่างหมดหนทางขณะที่เลอศิลป์จากไปพร้อมกับไอรดา

“พ่อโกรธแม่หรือเปล่า? อชิ” เบนนี่จ้องมองพี่ชายของเขาอย่างน่าสงสาร

อชิยังคงไม่แสดงท่าทีใด แต่ความผิดหวังปรากฏอยู่ในแววตาของเขา

นั่นคือความเป็นไปได้เดียวที่เขาคิดได้

ไม่ว่าอย่างไร เลอศิลป์ก็คอยมาอยู่เป็นเพื่อนรษิกาทุกครั้งที่เธอป่วย

แต่คราวนี้เขาป่วย เธอกลับไม่ได้สนใจจะสอบถามอาการของเขาด้วยซ้ำ

พ่อคงจะผิดหวังมาก...

ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์ก็พาไอรดาขึ้นรถ

เขากวาดตามองอชิและเบนนี่ที่ประตูโรงเรียน จากนั้นเขาก็ค่อยๆ สตาร์ทรถ

พอพวกเขาขับรถออกไปไกล ไอรดาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “โกรธคุณรษิกาเหรอคะ? พ่อ”

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดแน่น และเขาไม่ตอบอะไร

เขาเดาได้ว่าเธออยากพูดอะไร แต่ตอนนั้นเขาไม่มีอารมณ์จะฟัง

ไอรดาพูดต่อด้วยน้ำเสียงน่ารักโดยไม่รู้ถึงความคิดของพ่อเธอ “เธอไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้าเราแทนที่จะไปเยี่ยมพ่อนะคะ คงเป็นเพราะเธอยุ่งกับงานอยู่”

ไอรดาเสียใจที่ไม่ได้เจอรษิกามาเป็นเวลานาน แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังเลือกที่จะปลอบใจพ่อ

คุณรษิกากำลังหลบหน้าเราอยู่แล้ว ถ้าพ่อโกรธเธอมากกว่านี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะคืนดีกันเมื่อไร

ในท้ายที่สุดแล้ว เธอยังคงปรารถนาให้รษิกามาเป็นแม่ของเธอ

เลอศิลป์ไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินเช่นนั้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะเล่นตามน้ำไปกับเธอและปลอบใจเธอ

แต่ครั้งนี้เขาแค่ขมวดคิ้ว เสียงของเขายังเย็นชาอีกด้วย “เราจะพูดถึงเรื่องนี้กันวันอื่น”

ท่าทีดังกล่าวทำให้เห็นได้ชัดเจนว่าเขากำลังหลบเลี่ยงเรื่องนี้

แก้มของไอรดาพองขึ้น แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ยังคงเม้มปากอย่างเชื่อฟัง ขณะที่เธอจ้องมองแผ่นหลังของเขา เธอก็ครุ่นคิดอยู่ในใจ

พ่อคงโกรธคุณรษิกามาก หรือถึงขั้นโกรธจัดเลยล่ะ ฮืม... ต้องทำยังไงพวกเขาถึงจะคืนดีกันได้?

เธอค่อนข้างกังวลกับสถานการณ์นี้

ก่อนที่เธอจะคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้ รถก็เข้ามาจอดช้าๆ ที่หน้าบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์แล้ว

เลอศิลป์ลงจากรถก่อนจะหันหลังมาอุ้มไอรดาลงไป

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะมุ่งหน้าเข้าไปในคฤหาสน์ ประตูก็เปิดออกจากด้านใน ซึ่งอัญชสากำลังเดินออกมา

เมื่อเห็นเธอ ท่าทีของเลอศิลป์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ไอรดาก็ตกตะลึงเช่นกัน และใบหน้าของเธอก็ซีดเผือด

อย่าบอกนะว่าจู่ๆ พ่อก็โกรธคุณรษิกาเพราะนางปีศาจคนนี้!

“เลอศิลป์ ไอวี่ คุณกลับมาแล้ว”

อัญชสาเดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใสราวกับมองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าพวกเขา

ข้างหลังเธอ คติยาซึ่งมีสีหน้าขุ่นเคืองกำลังเดินตามมา

อัญชสามาที่นี่โดยไม่มีใครคาดคิดในบ่ายวันนั้น โดยอ้างว่าเธอต้องการมาดูว่าเลอศิลป์หายแล้วหรือยัง

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคติยาไม่มีอำนาจที่จะไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป จึงทำได้แค่ปล่อยให้เธออยู่ต่อ