หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1015

เลอศิลป์เพียงแค่เอียงศีรษะให้อัญชสาอย่างไม่แยแสก่อนจะพาไอรดาเข้าไปในคฤหาสน์

ขณะที่อัญชสาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของพวกเขา ก็มีบางอย่างแวบขึ้นมาผ่านดวงตาของเธอ

จากที่ฉันรู้รษิกากับเลอศิลป์ไม่ได้พบกันเลยตั้งแต่คืนนั้น เฮอะ! เห็นได้ชัดว่านังนั่นรู้จักที่ของตัวเองและยอมแพ้ไป เมื่อเป็นอย่างนี้ ฉันก็ยิ่งต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้มากขึ้น และรักษาตำแหน่งของฉันไว้ในฐานะนายหญิงในอนาคตของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์!

แม้ว่าเลอศิลป์จะยังคงไม่แยแสเธอเหมือนเช่นเคย แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขวางเธอแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าพวกเขาเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว เธอก็รีบตามหลังไป

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

เลอศิลป์พาไอรดาไปที่ห้องของเธอแล้วและกำลังเดินลงบันไดไป เขามองผู้หญิงที่หน้าประตูอย่างเหลืออด

อัญชสาหยุดเดินและตอบอย่างยิ้มแย้มว่า “คุณศศิตาบอกฉันให้มาดูว่าคุณเป็นยังไงบ้าง”

เมื่อถึงตอนนั้น เลอศิลป์ก็ละสายตาจากเธอไปแล้ว “ผมหายดีแล้ว ฝากบอกแม่ผมด้วยว่าไม่ต้องกังวล”

อัญชสาอยากจะพูดต่อ แต่เขาไล่เธอไปในทันทีพร้อมเสริมว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณก็กลับไปเถอะ”

เมื่อถึงตอนนั้น อัญชสาก็ตัวแข็งทื่อทันที "แต่…"

ฉันจะกลับไปได้ยังไงในเมื่อฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย?

เลอศิลป์กวาดตามองเธอ “แม่ผมขอให้คุณเข้ามาดูผมไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้คุณก็เจอผมแล้ว ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือควรรีบไปบอกแม่ผมว่าผมเป็นยังไงบ้าง เพื่อที่แม่ผมเขาจะได้ไม่ต้องกังวล”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ละสายตาไป โดยไม่ยอมสบตาเธอจนเกินความจำเป็น

ความไม่สนใจใดๆ ของเขาทำให้อัญชสากัดฟันอย่างหนัก

ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องคิดหาทางใกล้ชิดเขาให้ได้!

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเหลือบมองบันไดตรงประตู

วินาทีต่อมา เธอก็ละสายตาแล้วส่งยิ้มให้ชายคนนั้น "คุณพูดถูก งั้นฉันจะกลับก่อนแล้วกันค่ะ ขอตัวนะคะ”

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างไม่สนใจ

อัญชสาเม้มปากแล้วยิ้มก่อนจะหันหลังเดินไปที่ประตู

ทว่าไม่มีใครคาดคิด เท้าของเธอกลับลื่นไถลเมื่อเธอไปถึงบันได

“อ๊ะ!”

เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ในคฤหาสน์

คติยารีบวิ่งออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยความตกใจ

เธอได้เห็นอัญชสานั่งอยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร อัญชสาขดตัวเป็นลูกบอลพร้อมทั้งใช้มือทั้งสองประคองข้อเท้าของเธอ และส่งเสียงฟู่ผ่านลมหายใจออกมาตลอดเวลา

จากรูปลักษณ์ภายนอก เธอดูมีความเจ็บปวดแสนสาหัส

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? คุณอัญชสา”

เมื่อเห็นอย่างนั้น คติยาก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยเธอลุกขึ้น

อนิจจา อัญชสาก้มหน้าลงโดยที่ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ข้อเท้า หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

ด้วยความตื่นตระหนก คติยาจึงเงยหน้าขึ้นร้องเรียกเลอศิลป์ "คุณเลอศิลป์คะ เร็วเข้า มาดูหน่อยค่ะ!”

ไม่นานหลังจากเสียงของเธอก็ดังขึ้น ร่างของเลอศิลป์ก็ปรากฏที่ประตูคฤหาสน์ เขาจ้องมองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้น

"เกิดอะไรขึ้น?"

จนกระทั่งอัญชสาได้ยินเสียงของเขา เธอก็เงยหน้าขึ้นพลางแสดงสีหน้าเจ็บปวดและฝืนยิ้ม "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเพียงแค่..."

ขณะที่พูดอย่างนั้น เธอพยายามฝืนลุกขึ้นจากพื้น

แต่ทันทีที่ขาที่บาดเจ็บแตะพื้น ความเจ็บปวดแสนสาหัสก็แล่นผ่านร่างกายของเธอ

เพราะเท้าที่ไม่มั่นคง เธอจึงเกือบจะล้มลงกับพื้น

คติยาตอบสนองได้ไม่ทันเวลา ขณะที่อัญชสากำลังจะทำล้มลงไป จู่ๆ ก็มีมือปรากฏขึ้น

มันคือมือของเลอศิลป์

“อย่าฝืนตัวเองถ้าคุณได้รับบาดเจ็บ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วโดยใช้มือประคองข้อศอกของเธออย่างห่างๆ และช่วยให้เธอลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

แม้จะช่วยเหลือเธอ แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังคงนิ่งเฉยโดยปราศจากความกังวล

เมื่อเธอยืนได้มั่นคง เขาก็ปล่อยมือแล้วสั่งคติยา “ช่วยคุณอัญชสาเข้าไปในบ้านที”