“ขอโทษที ฉัน... กำลังคิดเรื่องบางอย่างก่อนหน้านี้ เลยก้าวลงบันไดพลาดไปค่ะ” อัญชสาพึมพำด้วยท่าทีสำนึกผิดหลังจากคติยาช่วยเธอขึ้นไปนั่งที่โซฟา
เลอศิลป์ที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเธอทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น
หัวใจของอัญชสาจมดิ่งลง และเธอก็พูดออกมาอย่างหน้าซื่อใจคดว่า “บังเอิญฉันข้อเท้าพลิก ฉันขอพักสักแปบนึงก่อนจะไปหาคุณศศิตาเพื่อเล่าอาการของคุณให้เธอฟังนะคะ”
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอทำราวกับกลัวว่าเขาจะเป็นห่วงและยิ้มให้เขาอีกครั้ง
ในตอนแรกเธอคิดว่าความคิดเห็นของเธอจะทำให้ชายคนนั้นเห็นใจเธอ
อย่างน้อยที่สุดเขาน่าจะยอมให้เธอค้างคืนที่นั่น
แต่แล้วเธอก็ต้องผิดหวัง เพราะเลอศิลป์เพียงแต่ส่ายหน้า ต่อจากนั้นเขาก็ย่อตัวลงนั่งต่อหน้าเธอ
เธอพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง
ในวินาทีต่อมา ความเจ็บปวดอันรุนแรงก็เกิดขึ้นที่ข้อเท้าของเธอ ทำให้สีหน้าของอัญชสาเปลี่ยนไปทันที
“เจ็บหรือเปล่า?” เลอศิลป์ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม โดยมือหนึ่งจับข้อเท้าที่บาดเจ็บของเธอไว้
อัญชสากัดฟัน เธอพยักหน้าอย่างแรง
ในชั่วพริบตาต่อมา เลอศิลป์ก็ปล่อยมือของเขาออกจากเธอ “มันน่าจะหักนะ”
เมื่ออัญชสาได้ยินอย่างนั้น ดวงตาของเธอก็ลุกวาว และเธอก็เสี่ยงถาม “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ? งั้นฉันขอ...”
ก่อนที่เธอจะพูดขอค้างคืนที่บ้านของเขาจบ เลอศิลป์ก็ตัดบทเธอทันที
“ให้หมอไกรสรเดินทางมาตรวจดูเธอที่นี่หน่อย” เลอศิลป์สั่งคติยาและละสายตาจากอัญชสาไป
คติยาพึมพำตอบรับก่อนจะติดต่อแพทย์ประจำครอบครัวทันที
อัญชสาอยากลองเสี่ยงดูอีกครั้ง แต่เสียงของเลอศิลป์กลับดังขึ้นอีก
“หากเป็นหนักคุณอาจต้องไปโรงพยาบาล อยู่นิ่งๆ และนั่งรอให้หมอไกรสรมาตรวจอาการบาดเจ็บของคุณที่นี่แหละ”
ถ้าฉันไม่ได้เกลือกกลิ้งลงไปที่หน้าประตูบ้านของเขา เขาก็คงไม่สนใจจะถามอาการของฉันด้วยซ้ำ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...