หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1041

“แม่ครับ…”

เด็กๆ เอนตัวพิงเข่าแม่ของพวกเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ และพูดว่า “พวกเราไม่เป็นอะไรครับ! แม่ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรานะครับ”

สีหน้าของรษิกาเคร่งขรึมขึ้นขณะที่เธอตรวจดูบาดแผลบนแขนของพวกเขา

“แม่รู้ว่าลูกๆ คิดถึงไอวี่ และไม่จะไม่โทษลูกหรอก แต่ดูบาดแผลบนแขนของลูกนี่สิ! ทำไมลูกถึงได้โกหกแม่?”

รษิกาดูออกว่าบาดแผลพวกนี้ไม่ได้เกิดจากการตกจากที่สูงอย่างแน่นอน

นอกจากนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เด็กชายทั้งสองคนจะตกจากที่สูงลงมาพร้อมกัน

เมื่อสังเกตเห็นว่าแม่ของพวกเขามีน้ำตาคลอ เบนนี่ก็สบตากับอชิด้วยความรู้สึกผิดและพึมพำด้วยเบาๆ ว่า “เราทะเลาะกับพวกเด็กวัยรุ่นระหว่างทางกลับบ้านครับ และพวกเขาก็วิ่งไล่พวกเรา”

จากนั้นเขาก็อธิบายเพิ่มเติมว่า “ขอบคุณพระเจ้าที่อชิอยู่ตรงนั้นและช่วยผมเอาไว้และพวกเราก็รีบวิ่งกลับบ้าน”

เมื่อเห็นว่าในที่สุดเบนนี่ก็ยอมพูดความจริง อชิจึงตัดสินใจที่จะยอมรับความผิดนั้นไว้คนเดียว “ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษผมเถอะครับแม่ ผมเป็นคนชวนเบนนี่ออกไปข้างนอกเอง”

แววตาของรษิกาเคร่งขรึมขึ้น “แล้วทำไมพวกเขาถึงได้วิ่งตามลูก? พวกเขามารีดไถลูกงั้นเหรอ?”

ขณะที่อชิกำลังจะพูด เบนนี่ก็เอ่ยแทรกขึ้นมาว่า “ไม่ใช่ครับ อชิจะให้เงินพวกเขาแต่พวกเขาก็ปฏิเสธ พวกเขายังพูดอีกว่าพวกเขารับเงินมาแล้ว…”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อชิก็สบตาเบนนี่อย่างรวดเร็วทำให้เขาหยุดพูดทันที

“ผมว่ามันก็เป็นแค่อุบัติเหตุ”

อชิพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “บางทีพวกเขาอาจจะจำคนผิดก็ได้ เราไม่รู้จักพวกเขาเลย”

อย่างไรก็ตามรษิกาก็นึกอะไรบางอย่างออก เธอฝืนยิ้มให้เด็กๆ และพูดว่า “เอาล่ะ มานี่เดี๋ยวแม่ทำแผลให้ หลังจากนั้นแม่จะพาลูกไปกินอาหารเย็น”

อชิและเบนนี่ไม่กล้าพูดอะไรขณะที่แม่ทำแผลให้พวกเขา

เมื่อรษิกาทำแผลเสร็จ เธอก็เอ่ยเตือนเด็กๆ เกี่ยวกับบาดแผลก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ชั้นสองเพื่อนโทรหาเลอศิลป์

เวลาเดียวกันนั้นเองที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เลอศิลป์รู้สึกอารมณ์ไม่ดีที่ไอรดากลับมามีอาการออทิสติกอีกครั้ง