หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1052

อชิใช้โอกาสนี้รีบวิ่งออกไปจากคฤหาสน์โดยมีไอรดาตามมาติดๆ จากนั้นพวกเขาก็ไปซ่อนอยู่ที่มุมหนึ่งและรอให้เบนนี่ออกมา

ภายในคฤหาสน์ คติยาเพิ่งรินน้ำมาให้เบนนี่แก้วหนึ่งและเข้าใจว่าเขากำลังจะขึ้นไปข้างบน

แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเบนนี่โค้งให้เธออย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ คุณคติยา ผมจะกลับบ้านแล้วนะครับ”

คติยาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ “แล้วอชิล่ะจ๊ะ?”

พวกเขามาด้วยกัน เธอจึงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงแยกกันกลับ

เบนนี่เม้มปากอย่างรู้สึกผิด “อชิออกไปเมื่อครู่นี้แล้วครับ เขากับผมออกมาจากบ้านโดยไม่ได้บอกแม่ แล้วเราก็โดนจับได้ ป่านนี้แม่คงบ่นเขาจนหูชาไปแล้วล่ะครับ”

คติยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอมองว่าท่าทีของพวกเขานั้นตลกมาก

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาทำถึงขนาดนี้เพื่อมาเยี่ยมเพื่อน คุณรษิกาคงจะต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ

ทันใดนั้นเธอก็นึกได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นและเสนอไปว่า “ฉันจะให้คนไปส่งพวกเธอที่บ้านแล้วกันนะ”

เบนนี่โบกมืออย่างกังวล “ไม่… ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่ผมรออยู่ข้างนอกแล้ว” เขาโกหกอย่างตะกุกตะกัก

คติยาไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดเขาและพยักหน้า “ระวังตัวด้วยนะคะ”

เบนนี่พยักหน้าอย่างว่าง่ายและเดินออกไปจากคฤหาสน์

เมื่อเขาออกมาข้างนอกแล้ว เขาก็รีบวิ่งไปหาอชิกับไอรดา

อชิโบกมือให้ทั้งสองคน “ไปกันเถอะ!”

เด็กอีกสองคนตอบตกลงก่อนจะเดินตามหลังเขาไปอย่างรู้หน้าที่

หลังจากที่พวกเขาออกมาจากคฤหาสน์แล้ว อชิกับเบนนี่ก็ระมัดระวังเป็นพิเศษ

พวกเขาพาไอรดาออกมาด้วย ดังนั้นมันคงแย่หากไปเจอกับเด็กวัยรุ่นที่พวกเขาเจอก่อนหน้านี้

โชคดีที่พวกเขาไม่ได้เจอกับกลุ่มเด็กเหล่านั้นระหว่างการเดินทาง และมาถึงสี่แยกได้สำเร็จ

หลังจากทำงานของตัวเองเสร็จแล้ว คติยาก็นึกได้ว่าเธอลืมเชิญให้เด็กชายทั้งสองอยู่ทานมื้อเที่ยงด้วยกัน

เธอคิดเอาเองว่าพวกเขาคงไปถึงบ้านกันแล้ว

เธอขึ้นบันไดไปชั้นบนเพื่อเรียกไอรดาโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

อย่างไรก็ตาม ไม่มีเสียงตอบกลับหลังจากที่เธอเคาะประตูอยู่พักใหญ่

“คุณหนูไอรดาคะ ฉันเข้าไปข้างในได้ไหมคะ?” คติยาถามอย่างเป็นกังวล

เธอค่อยๆ เปิดประตูออกมาเพื่อจะเห็นว่าในห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย

คติยาตกใจเป็นอย่างมาก

“คุณหนูไอรดาคะ” เธอส่งเสียงเรียกเด็กหญิง

คติยาตรวจดูทั้งห้องอย่างลนลานแต่ก็ไม่พบใครเลย ขณะที่เธอกำลังจะเรียกบอดี้การ์ดให้ค้นหาที่ชั้นล่าง เธอก็นึกได้ถึงบางสิ่งขึ้นมา

เบนนี่ทำท่าทางแปลกๆ หรือว่าคุณหนูไอรดาจะออกไปพร้อมกับเด็กสองคนนั้น?

ความคิดนี้ทำให้คติยารู้สึกงุนงง

ฉันทำให้คุณเลอศิลป์ผิดหวังที่ดูแลคุณหนูไอรดาไม่ได้ ทั้งที่เขาไว้ใจให้ฉันดูแลเธอและสั่งไว้ก่อนออกไปทำงานเมื่อเช้านี้ คุณหนูหนีออกไปข้างนอกจนได้ตอนที่ฉันทำงานอยู่

ด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ คติยาจึงรีบติดต่อเลอศิลป์อย่างรวดเร็ว

ระหว่างนั้น เลอศิลป์กำลังฟังครรชิตรายงานความคืบหน้าของงานอยู่ในห้องทำงานเขา

เมื่อได้รับสายของคติยา เขาก็คิดว่าไอรดากำลังอาละวาดอีกครั้ง

“คุณเลอศิลป์คะ คุณหนูไอรดาหนีออกไปจากบ้านพร้อมอชิกับเบนนี่ค่ะ” คติยาบอกเขาอย่างรู้สึกผิด

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้รู้เรื่องนี้

ครรชิตรับรู้ได้ว่าอุณหภูมิในห้องทำงานลดลงจนต่ำกว่าอุณหภูมิที่ต่ำสุด

เขาดูสีหน้าของเจ้านายอย่างระแวดระวัง ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณไอรดา

สักพักต่อมา เขาก็รู้สึกว่าอุณหภูมิกลับมาเป็นปกติ

เลอศิลป์บอกว่า “เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมไปรับเธอเอง” เสียงของเขาทุ้มต่ำเหมือนปกติ

สิ้นคำนั้น เขาก็วางสายไป

ครรชิตสับสนเพราะเขาไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น

ทำไมอารมณ์ของคุณเลอศิลป์ถึงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้?