หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1053

หลังจากที่คติยาวางสายไป ศศิตาก็มาถึงที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

“คุณศศิตา”

ทั้งเลอศิลป์และไอรดาไม่อยู่ที่บ้าน เธอจึงไม่รู้ว่าจะจัดการกับศศิตาอย่างไรดี

ศศิตาพยักหน้าให้เล็กน้อยและเหลือบมองไปที่ห้องนั่งเล่น “ไอวี่อยู่ไหน?”

คติยาถึงกับพูดไม่ออก

เธอบอกเลอศิลป์ได้ว่าเด็กชายทั้งสองพาไอรดาออกไปจากบ้าน แต่เธอกลัวเกินกว่าจะบอกความจริงกับศศิตา

เพราะเธอรู้ว่าศศิตานั้นไม่ชอบรษิกาเป็นอย่างมาก

“เอ่อ คุณหนูไอรดา…” คติยาลังเล

ศศิตาหมดความอดทน “เธออยู่ที่ไหน? อยู่ข้างบนหรือเปล่า? ฉันจะไปดูเอง”

จากนั้น ศศิตาก็เดินขึ้นไปชั้นบน

คติยาไม่กล้าพูดอะไรออกมาและทำได้แค่มองศศิตาขึ้นไปที่ห้องไอรดา ครู่ต่อมา ศศิตาก็ลงบันไดมาพลางขมวดคิ้วไม่พอใจ

“ฉันคิดว่าไอวี่ต้องทำโฮมสคูลที่บ้าน แล้ววันนี้วันหยุด ทำไมเธอถึงไม่อยู่บ้าน?” ศศิตาถาม

เมื่อเห็นคติยาทำหน้ามีพิรุธ เธอจึงถามอีกว่า “เลอศิลป์พาเธอออกไปข้างนอกเหรอ?”

ศศิตาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเลอศิลป์

พอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปิดบังความจริง คติยาก็เปิดเผยความจริงออกไป “อชิกับเบนนี่มาที่บ้านก่อนหน้านี้ค่ะ ฉันคิดว่า… คุณหนูไอรดาออกไปกับพวกเขาแล้ว”

สีหน้าของศศิตาเคร่งเครียดไปด้วยแรงโทสะ “ใครบอกให้เธอปล่อยพวกเขาเข้ามา?”

ฉันไม่ได้บอกเลอศิลป์ให้พาไอวี่กลับบ้านเพื่อมาเจอพวกเด็กๆ! เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพาเธอไปที่ไหน

เสียงของศศิตาแหลมสูงและเต็มไปด้วยคำถาม

เมื่อคติยาได้ยินคำถามของศศิตา เธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเพราะเธอแอบปล่อยให้เด็กชายทั้งสองคนเข้ามาในบ้าน เธอก้มหน้างุดด้วยความละอายใจอยู่เงียบๆ

ศศิตาจ้องมองเธอ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะดูแลไอวี่ไม่ได้!”

จากนั้น เธอก็เดินออกไปจากคฤหาสน์ทันที

คราวก่อนฉันก็พาเธอกลับมาได้ คราวนี้ก็ทำได้อีกเหมือนกัน!

หลังจากเห็นศศิตาออกไปจากคฤหาสน์แล้ว คติยาก็ลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะกดโทรออกไปหาเลอศิลป์อีกครั้งหนึ่ง

ย้อนกลับไปที่ห้องทำงานผู้บริหารของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป ครรชิตยังคงรายงานความคืบหน้าให้เลอศิลป์ทราบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเลอศิลป์รับสายมากมายระหว่างทำงาน

“ก่อนหน้านี้คุณศศิตามาที่บ้านค่ะ เธอรู้แล้วว่าคุณหนูไอรดาออกไปข้างนอก และอาจจะ…” คติยาหมดหนทางจนพูดไม่ออก

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น “เข้าใจแล้ว”

เขาวางสายไปและบอกครรชิตว่า “รายงานทุกอย่างที่เหลือมาทางอีเมลแล้วกันนะ”

ก่อนที่ครรชิตจะทันได้ตอบโต้ เขาก็เห็นเลอศิลป์ลุกขึ้นและรีบไปที่ลิฟต์แล้ว

ท่าทีของเลอศิลป์ดูเคร่งเครียดขณะที่เขาออกจากลิฟต์ไปขึ้นรถ จากนั้นเขาก็ขับรถไปยังบ้านของรษิกา

ก่อนหน้านี้ ไอรดาร้องไห้ไม่หยุดตอนที่แม่ของเขาบีบบังคับลากเธอออกมาจากบ้านรษิกา

เขาเป็นห่วงว่าไอรดาจะต้องเจอกับเหตุการณ์สะเทือนใจอีกครั้ง แล้วเธอจะถดถอยกลับไปเป็นเหมือนเดิม

เธออาจจะแยกตัวออกจากโลกภายนอกไปเลยด้วยซ้ำ

สีหน้าของเลอศิลป์เคร่งเครียดเมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้นั้น เขาเหยียบคันเร่งจนแทบมิด

ในเวลาเดียวกัน รถของเด็กๆ ก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน

ไอรดาไม่ได้เจอรษิกามาระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นเด็กหญิงจึงกังวลอยู่เล็กน้อย เธอเดินตามหลังเด็กชายทั้งสองไป พลางสงสัยว่ารษิกาจะยังชอบเธออยู่หรือเปล่า

เด็กชายสองคนไม่รู้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ พวกเขาลากเด็กหญิงเข้าไปในบ้าน

รษิกาเพิ่งกลับมาถึงบ้านหลังจากทำงานล่วงเวลามา

เธอกำลังจะขึ้นไปหาอชิกับเบนนี่ข้างบน ทันใดนั้น ประตูบ้านก็เปิดออก และเด็กทั้งสามคนก็เดินจูงมือกันเข้ามาในบ้าน

รษิกาคิดว่าตาฝาดไปเมื่อเห็นไอรดาอยู่ในบ้านของเธอ

“คุณรษิกา…” ไอรดาทักทายอย่างแผ่วเบา กระนั้น เด็กหญิงก็ยังกลัวเกินกว่าจะเข้าไปใกล้เธอ

รษิกาตื่นจากภวังค์ การได้เห็นไอรดาในท่าทีเขินอายแบบนี้ทำให้เธอใจอ่อนยวบ