หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1055

ศศิตาหันมามองไอรดาที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังรษิกา “ไอวี่ ออกมา ย่าจะพาหนูกลับบ้าน”

ไอรดาจับชายเสื้อของรษิกาเอาไว้แน่น เมื่อเธอได้ยินคำพูดของศศิตา เธอก็ห่อตัวลงด้วยความหวาดกลัว

ฉันเพิ่งจะได้เจอคุณรษิกา ฉันเลยไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ อีกอย่าง คุณย่าก็ดูน่ากลัวมากเลย ฉันแค่ไม่อยากไปเรียนที่โรงเรียนใหม่ แค่นั้นเอง แต่ย่าก็บังคับฉันไม่ต่างอะไรจากคุณอัญชสาใจร้ายนั่นเลย!

ไอรดาเต็มไปด้วยความกลัวขณะที่เธอนึกถึงท่าทีของศศิตาเมื่อวันก่อน

ศศิตารู้ว่าไอรดากลัวเธอ จึงกล่าวขอโทษอย่างแผ่วเบา “ย่ามาที่นี่เพื่อขอโทษนะ ไอวี่ วั้นนั้นย่าคงทำให้หนูกลัวมากเลยใช่ไหม? ย่าสัญญานะว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก หนูเป็นเจ้าหญิงของย่านะ ไอวี่”

ศศิตาเอื้อมมือมาพยายามแกะมือของไอรดาออกจากการกำชายเสื้อของรษิกา

มันน่าหงุดหงิดที่ได้เห็นหลานสาวของตัวเองชอบผู้หญิงคนอื่นมากกว่าเธอ

ในขณะนั้น อชิและเบนนี่พุ่งเข้ามายืนตรงหน้ารษิกาและคอยปกป้องไอรดาเอาไว้

คราวนี้ พวกเขาจะไม่ยอมให้ศศิตาพาตัวไอรดาไปได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“คุมลูกตัวเองหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?” ศศิตามองรษิกาด้วยความหงุดหงิด “พวกเขาแอบพาไอวี่ออกมาจากบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ก่อน แล้วตอนนี้ยังจะมาขวางไม่ให้ฉันพาเธอกลับไปอีกเหรอ ทำไมล่ะ? พวกเขาคิดว่าไอวี่เป็นน้องแท้ๆ ของตัวเองหรือยังไง?”

ความรู้สึกขัดแย้งก่อตัวขึ้นในใจของเด็กชายทั้งสองคนเมื่อได้ยินเช่นนั้น เราไม่รู้เลยว่าแม่ของไอวี่เป็นใคร แต่เราก็เป็นพี่น้องคนละแม่กับไอวี่จริงๆ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น พวกเขาก็ยิ่งมีความต้องการจะปกป้องเด็กหญิงมากขึ้น

รษิกาเองก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของเด็กๆ เป็นอย่างดี แต่เธอไม่รู้จะตอบศศิตาว่าอย่างไร

ขณะที่รษิกาเงียบไปนั้น ศศิตาก็ก้าวเข้ามาพยายามผลักเด็กชายทั้งสองออกไปให้พ้นทาง

รษิกาเอื้อมมือมาปกป้องลูกๆ ของเธอตามสัญชาตญาณด้วยการคว้าข้อมือของศศิตาไว้

ผู้หญิงทั้งสองคนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ศศิตาจะดึงมือกลับไปพลางพ่นลมหายใจเยาะเย้ย เธอจ้องมองอย่างเย็นชา “แม่กับลูกเหมือนกันไม่มีผิด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เป็นเด็กที่แย่มากขนาดนี้ ดูจากแม่ก็รู้แล้ว”

รษิกาเชื่อว่าเธอเลี้ยงดูลูกมาเป็นอย่างดี ดังนั้นเธอจึงรู้สึกโกรธมากเมื่อได้ยินคำวิจารณ์เช่นนั้นจากศศิตา

“คุณศศิตาคะ คุณจะวิพากษ์วิจารณ์ฉันยังไงก็ได้ แต่มันไม่หยาบคายไปหน่อยเหรอที่เอาความโกรธไปลงที่เด็ก?”

ศศิตาให้ค่ากับศักดิ์ศรีของเธอเป็นที่สุด และคำพูดของรษิกาก็แทงใจดำเธอเข้าอย่างจัง “เธอพูดอะไรออกมานะ?” เธอกรีดเสียงถามออกมา

รษิกาไม่สะทกสะท้านและพูดว่า “คุณบอกว่าคุณขอโทษไอวี่ แต่คุณได้คิดบ้างไหมว่าทำไมไอวี่ถึงกลัวคุณทั้งที่คุณบอกว่าคุณรักเธอ? นั่นเป็นเพราะสิ่งที่คุณเรียกว่ารักมันเต็มไปด้วยอีโก้ของคุณเองไงคะ!”

ศศิตาตัวสั่นด้วยความโมโห เธอมองหน้าหลานสาวและอยากจะตอบโต้คำพูดของรษิกาด้วยข้อเท็จจริง

แต่ไอรดาก็เอาแต่หลบอยู่ข้างหลังรษิกาอย่างเงียบๆ พฤติกรรมของเธอดูเหมือนว่าจะพิสูจน์คำพูดของรษิกาแทนที่จะช่วยพิสูจน์คำของศศิตา

“ฉันบอกคุณไปเมื่อคราวก่อนว่าไอวี่ทนความเครียดไม่ได้ แต่คุณก็ยังคงกดดันบังคับในทางตรงข้ามกับความต้องการของเธอ ฉันสงสัยจริงๆ ค่ะว่าคุณรักเธอจริงหรือเปล่า” รษิกาพูดอย่างหนักแน่น

เธอกดดันโดยไม่ปล่อยให้ศศิตามีโอกาสได้ตอบโต้เลย

ศศิตาเต็มไปด้วยความโกรธ “เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย! เธอเป็นใครถึงได้มาตั้งคำถามใส่ฉัน? ไอวี่เป็นคนในตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ และมันเป็นสิทธิ์ของเราที่จะตัดสินใจว่าจะเลี้ยงดูไอวี่ยังไง มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย!”