หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1057

มีหลายกรณีที่รษิกาต้องการจะพูด แต่เธอก็ตัดสินใจเงียบไว้หลังจากนึกถึงคำพูดของศศิตา ความเป็นจริงที่ว่าเลอศิลป์อยู่ที่นั่นด้วยนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ในอีกด้านหนึ่ง อชิกับเบนนี่ก็เป็นกังวลกันมาก

“พอเถอะครับ คุณศศิตา! ไอวี่ร้องไห้จะแย่อยู่แล้ว!” เบนนี่อุทานออกมาโดยที่ตัวเขาเองก็แทบจะร้องไห้เหมือนกัน

อชิเม้มปากไว้และเดินเข้ามาตรงกลางระหว่างเบนนี่กับไอรดาอย่างเงียบๆ เพื่อจะจับมือของพวกเขาไว้

เลอศิลป์ยืนอยู่ตรงข้ามทั้งสี่คนด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาอยู่ด้านหลังของศศิตาไปเพียงครึ่งก้าว

เมื่อเห็นว่าเด็กชายทั้งสองปกป้องไอรดามากแค่ไหน และเห็นว่ารษิกาเงียบไปเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วอีกที

“ถึงหนูจะไม่ต้องการย่า แต่หนูก็คงไม่มีปัญหาที่จะอยู่กับพ่อใช่ไหม?” ศศิตาคิดว่าเธอมีเหตุผลมากพอ แต่ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็ได้ยินเสียงเฉยเมยของลูกชาย

“แม่ไม่ต้องยุ่งครับ ผมจะพาไอวี่กลับเอง” เลอศิลป์พูด

เมื่อศศิตาได้ยินเช่นนั้น เธอก็เงียบไปอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเธอก็เหลือบมองรษิกาและเลอศิลป์ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เธอมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูดต่อหน้ารษิกา ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องอับอายต่อหน้าหญิงสาวแน่นอน

ด้วยรู้ว่าแม่ของเขาคิดอะไรอยู่ในใจ เลอศิลป์จึงรีบตามเธอไปทันที

“รู้ใช่ไหมว่าเด็กสองคนนั้นไปที่บ้านเรามา?” ศศิตาถามขณะมองลูกชายอย่างสงสัย

เช่นนั้นแล้ว เลอศิลป์จึงตอบไปตรงๆ ว่า “ผมทำงานล่วงเวลาอยู่ที่บริษัท ผมไม่รู้เรื่อง”

“งั้นลูกมาที่นี่ทำไม?” ศศิตาไม่เชื่อลูกชายเธอ แต่เธอก็คิดอะไรบางอย่างออก

“แกคิดว่าฉันอยากกระตุ้นให้หลานเป็นอย่างนั้นเหรอ?” หลังจากฟังเลอศิลป์แล้ว ศศิตาก็โกรธมาก “ฉันเป็นย่าของไอวี่ แล้วฉันจะไม่อยากให้หลานได้แต่สิ่งที่ดีเหรอ?” รษิกานั่นแหละที่เป็นคนไร้หัวใจและทิ้งไอวี่ไป แล้วตอนนี้จะมามีสิทธิ์อะไรถึงเอาไอวี่มาดูแล? อีกอย่าง ไอวี่ก็จะเป็นลูกสาวของอัญชสาไม่ช้าก็เร็วนี้ มันไม่มีประโยชน์เลยที่จะปล่อยให้หลานฉันต้องใกล้ชิดกับคนนอก