หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1075

รษิการู้ว่าในที่สุดเลอศิลป์ก็เชื่อเธอ จึงพูดออกมาด้วยเสียงที่สงบและอ่อนโยน “นี่มันไม่ใช่การเผชิญหน้ากันนะคะ ฉันแค่เป็นห่วงความเป็นอยู่ของไอวี่ ถ้าหากเธอทำรุนแรงอย่างนี้เพราะอาการออทิสติก ฉันหวังว่าคุณจะช่วยพาเธอไปพบผู้เชี่ยวชาญเพื่อช่วยเหลือและชี้ทางให้”

เธอคิดไปว่าเลอศิลป์จะพิจารณาคำแนะนำของเธอ แต่เลอศิลป์ตอบห้วนๆ ทันทีว่า “ผมไม่คิดว่าสิ่งที่ไอวี่ทำมันผิดนะ”

รษิกาตัวแข็งด้วยความตกใจ

ไอรดาทำลายข้าวของของคนอื่นตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เลอศิลป์คิดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดงั้นเหรอ?

พักหนึ่งต่อมา รษิกาก็สงสัยว่าตัวเองคิดผิดไปหรือเปล่า

ไอวี่ทำอย่างนั้นไม่ใช่เพราะออทิสติกหรือบุคลิกภาพโดยกำเนิดของเธอ เธอทำอย่างนั้นเพราะเลอศิลป์สอนเธอ อาจเป็นเพราะอย่างนั้นหรือเปล่า?

รษิกาพยายามจะให้เหตุผลกับเลอศิลป์ “ถึงไอวี่จะเป็นเด็ก แต่เธอก็ควรจะเข้าใจว่ามันผิดที่ไปแตะต้องของของคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้น มันคือยางรถยนต์นะคะ ผลที่ตามมาจากการเจาะยางรถคนอื่นมันอาจจะร้ายแรงมากก็ได้ เพราะอาจจะเกิดอุบัติเหตุหรือบาดเจ็บได้เลยนะคะ!” เธอจ้องมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “คุณยังคิดว่าไอวี่ไม่ได้ทำอะไรผิดอยู่อีกไหมคะ?”

เลอศิลป์สบตาเธอด้วยความนิ่งสงบ “นี่เป็นชุดความคิดง่ายๆ ที่แม้แต่เด็กยังเข้าใจได้ อย่าบอกผมนะว่าคุณเจตนินไม่เข้าใจเรื่องนี้”

คำพูดเขาทำให้รษิกาขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

หรือว่าเลอศิลป์จะบอกว่าเจตนินไปแตะต้องของของคนอื่น? มันจะเป็นไปได้ยังไง?

ทันใดนั้น คำตอบที่น่าตกใจก็ผุดขึ้นในหัวรษิกา

เธอมองเขาอย่างงุนงงก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความตื่นตระหนก

เลอศิลป์ยังคงมองเธออย่างนิ่งสงบ “ไม่ว่าผมจะคิดเห็นยังไง ไอวี่ก็มองว่าคุณเป็นแม่เธอเสมอ ผมไม่แน่ใจว่าคุณรู้เรื่องนั้นหรือเปล่า”