หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1077

เลอศิลป์ยิ่งจูบลึกซึ้งกว่าเดิม ทำให้รษิกาหยใจไม่ออก แต่เธอก็ดิ้นหนีไปไม่พ้น

คลื่นแห่งความเดือดดาลถาโถมเข้ามาในใจรษิกา ขณะที่เธอเงื้อมือขึ้นทันที

เลอศิลป์หยุดจูบและผละออกจากเธอ

แก้มของรษิกาแดงก่ำ แต่ดูเหมือนเขาไม่สะทกสะท้านราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอยังคงอยู่ในภวังค์ แขนของเธอยังคงเงื้อขึ้นและดวงตาของเธอเป็นประกาย

"ทำไม?" เลอศิลป์ยิ้มเยาะ “คุณพยายามจะตบผมใช่ไหม คุณรษิกา”

รษิกาหลุดออกจากภวังค์และกำลังจะดึงมือกลับเมื่อมีเสียงที่แฝงความกังวลของเด็กน้อยร้องอยู่ข้างๆ เธอว่า “ไม่! คุณรษิกา อย่าตีพ่อ!”

แก้มของไอรดาแดงระเรื่อด้วยความกังวลขณะที่เธอวิ่งไปหาพวกเขาและโอบแขนรอบขาของรษิกา เธอกระชากและพยายามดึงรษิกาออกไปอย่างสิ้นหวัง

รษิการู้สึกว่าจิตใจของเธอว่างเปล่าเมื่อไอรดาโผล่มา

ไอวี่มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร? เธอเห็นเราจูบกันหรือเปล่า?

ไอรดาไม่เห็นพวกเขาจูบกัน สิ่งที่เธอเห็นคือรษิกากำลังเงื้อมือขึ้นราวกับว่าเธอกำลังจะตบเลอศิลป์

“คุณรษิกา พ่อไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณโกรธนะคะ อย่าตีเขาเลย!” ไอรดาอ้อนวอนขณะที่เธอเกาะขาของรษิกาและจ้องมองอย่างน่าสงสาร

เลอศิลป์ตามรษิกาขึ้นมาข้างบนนานแล้ว

เด็กๆ ทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วและกำลังนั่งอยู่ชั้นล่าง แต่ยังไม่ได้เริ่มเล่นกัน

เมื่อนึกได้ว่าผู้ใหญ่ยังคงมีความขัดแย้งต่อกัน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าผู้ใหญ่ทั้งสองกำลังคุยกันเรื่องอะไร

ไอรดากำหมัดแน่นขณะที่ความวิตกกังวลแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ

พ่อเอาแต่ทำให้คุณรษิกาโกรธ พวกเขาทะเลาะกันอยู่แล้ว แล้วถ้าพ่อพูดผิดแล้วทำให้เธอโกรธอีกครั้งล่ะ จะทำยังไง?