หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1079

“ทำไมถึงหงุดหงิดล่ะ? ผมพูดอะไรผิดเหรอ?”

รษิกาบังคับให้ตัวเองสงบลงและมองหน้าเขา

เธออยากตัดสัมพันธ์กับครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ แต่เธอไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้

ถ้าฉันไม่ทำอะไรเพื่อขัดขวางไม่ให้เขาพาไอวี่ไป ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาจะพูดกับไอวี่ยังไงบ้างตอนไปถึงบ้าน

พอเห็นว่าเธอดูเหมือนไม่รู้ความผิดตัวเอง เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ “คุณจะผิดได้ยังไง? ไอวี่ไม่ได้บอกชัดเจนแล้วเหรอ? มันเป็นความผิดผมต่างหาก”

จากนั้น เขาก็หันหลังจะเดินออกไป

รษิกากัดฟันแน่น

ชัดเจนว่าที่เขาพูดนั้นเป็นไปเพราะความโกรธ เธอจึงปล่อยให้เขาจากไป

เลอศิลป์ลงไปถึงข้างล่างแล้วตอนที่รษิกาตัดสินใจได้ เธอรีบเดินไปคว้าแขนเสื้อเขาไว้

ขณะที่เธอเข้าไปใกล้ เสียงร้องไห้ของไอรดาก็ค่อยๆ เบาลง

เลอศิลป์เหลือบมองมือเธอที่คว้าแขนเสื้อเขาไว้ด้วยสายตาที่มืดมนและไม่อาจเข้าใจได้

ฉันสงสัยว่าเธอจะพูดอะไร

สัญชาตญาณของรษิกาไปเร็วกว่าความคิด เธอห้ามเขาแต่ก็คิดคำพูดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรให้เขาอยู่ต่อ

“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ปล่อยผม คุณรษิกา” เลอศิลป์พูดอย่างเย็นชา

รษิกาผงะไป ราวกับนี่เป็นภาพเหตุการณ์ที่เธอคุ้นเคย

ก่อนหน้านี้ เธอก็จะทำแบบนี้ใส่เลอศิลป์ทุกครั้งที่เขาพยายามให้เธออยู่ต่อ

แต่วันนี้ดูเหมือนจะสลับบทบาทกัน และเธอก็เป็นคนที่ถูกผลักไสแทน

รษิกาไม่รู้ว่าจะรู้สึกกับเรื่องนี้อย่างไร

“อย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่นค่ะ นั่งคุยกันก่อน” เธอพูดอย่างอ่อนล้าเมื่อเวลาผ่านไป

นั่นดูเหมือนจะจุดประกายความโกรธของเลอศิลป์อีกครั้ง เขาอุ้มไอรดาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างดันมือเธอให้ปล่อยแขนเสื้อเขา

ไม่นะ พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องพยายามให้มากกว่านี้!

เด็กชายทั้งสองรู้สึกแย่ไปกับเธอ แต่พวกเขาไม่ลืมจะขยับปากเป็นคำพูดว่า อย่าร้อง! เรามาพยายามให้มากกว่านี้เถอะ!