หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1081

ในตอนนั้น ระหว่างทางกลับบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เลอศิลป์ก็เหลือบมองผ่านกระจกมองหลังเป็นระยะ

เขาเห็นไอรดานั่งอยู่อย่างเชื่อฟังที่ด้านหลังและจะสูดจมูกเป็นครั้งคราว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

เธอมีทีท่าที่แตกต่างออกไปจากเมื่อก่อนนี้เวลาเธอต้องห่างจากรษิกา

เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะไม่สบายใจเมื่อเห็นพฤติกรรมของเธอ เขาคิดว่าเธอกำลังทรมานจากอาการตกใจ

เวลาต่อมา เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึม “ร้องไห้ออกมาได้นะ ถ้าลูกรู้สึกอยากร้องไห้”

ไอรดาเบะปากขณะที่ก้มหน้าลงพลางเขี่ยนิ้วตัวเองเล่น

เมื่อเห็นว่าไม่มีคำตอบใด เลอศิลป์ก็กำลังจะหันไปมอง แต่เธอก็ส่งเสียงขึ้นมาก่อน

“พ่อคะ เมื่อกี้นี้คุณรษิกาจะตบพ่อจริงๆ เหรอ?”

ไอรดาเอียงคอขณะที่มองเลอศิลป์เพื่อรอคำตอบ อย่างไรแล้ว เธอก็ครุ่นคิดเรื่องนี้มาตลอดการเดินทาง

แม้ว่าคุณรษิกาจะโกรธพ่อในตอนนั้น เธอก็ไม่เคยตบตีพ่อมาก่อนเลย มันจะต้องเป็นความเข้าใจผิดแน่ๆ!

เลอศิลป์นึกถึงจูบที่ระเบียงนั้น

ตอนนี้เขากลับมาคิดถึงเรื่องนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจกับความหุนหันพลันแล่นของตัวเอง

แต่เขาก็ยังสลัดความโกรธที่รู้สึกเมื่อเห็นเธอมองเจตนินไปไม่ได้

ขณะที่เขาจมอยู่กับความคิด ไอรดาก็พูดต่อไปว่า “ทำไมเธอถึงได้ขู่พ่ออย่างนี้ล่ะคะ?”

จากมุมมองของเธอ รษิกาแค่พยายามจะขู่เลอศิลป์ แม้ว่าจะไม่สำเร็จก็ตาม เพราะความสูงและร่างอันกำยำของพ่อเธอ

เลอศิลป์เลิกคิ้วกับคำพูดนั้นและรู้สึกปวดหัว

เมื่อมองจากกระจกมองหลัง เขาก็เห็นแววตาที่จริงจังของลูกสาว

หลังจากไตร่ตรองดูแล้ว เขาก็ตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “มันเป็นเรื่องจริงที่ว่ามีความเข้าใจผิดกัน แต่ไม่ใช่อย่างที่ลูกคิด”

ความสงสัยของไอรดาพุ่งสูงขึ้น “งั้นมันเรื่องอะไรกันคะ?”