หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1084

หลังจากพาศศิตาออกไป เลอศิลป์ก็เดินขึ้นบันไดไปตรวจดูไอรดาเพราะเห็นได้ชัดว่าเธอแปลกๆ ไปตอนที่มาถึงบ้าน

คติยาอยู่ข้างๆ ไอรดาที่ชั้นบน

เมื่อเห็นเลอศิลป์ เธอก็ออกมาจากห้องนอน

เลอศิลป์ยืนอยู่ที่ประตูห้องนอน เขาถามด้วยความเป็นห่วง “แล้วไอวี่เป็นไงบ้าง?”

คติยาตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เธอเป็นเด็กดีมากเลยค่ะ ฉันไม่แน่ใจว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่เธอไม่ร้องไห้โวยวายเลย”

เลอศิลป์พยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะเข้าไปในห้องนอน

เป็นเหมือนกับที่คติยาพูด ไอรดาดูใจลอยและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเข้ามาแล้ว

เลอศิลป์เดินไปหาเธอและลูบผมเธอเบาๆ “ลูกคิดอะไรอยู่?”

ไอรดาเค้นสมองคิดว่าจะโน้มน้าวพ่ออย่างไรให้พ่อตามจีบรษิกาต่อ

ไอรดาเงยหน้ามาทักทายพ่อ “พ่อ… พ่อคะ”

เลอศิลป์นั่งลงข้างเธอ “หนูโกรธที่พ่อพากลับมาจากบ้านคุณรษิกาหรือเปล่า?”

ไอรดาพยักหน้าแต่เม้มปากไว้แน่น

“งั้นทำไมไม่ร้องไห้เลยล่ะ?” เลอศิลป์เลิกคิ้ว

“เพราะว่า…”

เธอกำลังจะพูดเมื่อนึกได้ว่าแผนเธอจะล้มเหลวถ้าบอกเรื่องนี้กับเลอศิลป์

อันที่จริง เขาอาจจะห้ามเธอไม่ให้ติดต่อกับเด็กแฝดอีกด้วยซ้ำ

ไอรดารีบปิดปากไว้ เธอไม่ยอมพูดอะไรออกมา

“บอกพ่อไม่ได้เหรอ?” ความสงสัยฉายชัดในแววตาเลอศิลป์

ฉันไม่ได้บอกพ่อว่าคุณย่าขู่ฉันไว้ว่าไงบ้าง ยิ่งกว่านั้น ฉันยังโกรธคุณย่าที่ห้ามไม่ให้ฉันไปอยู่กับคุณรษิกากับอชิและเบนนี่ด้วย แล้วอย่าลืมว่าย่ายังคัดค้านไม่ให้คุณรษิกากับพ่อลงเอยกันอีก

ดูเหมือนไอวี่จะเคืองแม่มากๆ เลย