หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 110

ไอรดายังคงเล่นกับตุ๊กตาของเธอบนพรม และอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองรษิกาเป็นครั้งคราว

เธอได้ยินการสนทนาของพวกเขาดังชัดเจน

เมื่อเธอได้ยินรษิกาถามพ่อของเธอว่าทำไมเขาถึงไล่ลูกๆที่น่ารักสองคนออกไป ไอรดาก็ขมวดคิ้วด้วยความสับสน เธอคาดว่าจะได้ยินพ่อของเธออธิบายว่าเขาล้มเลิกความคิดแย่ๆ แบบนั้นไปแล้ว แต่พ่อของเขาก็ไม่ได้พูดออกมา

ไอรดาเบ้ปากด้วยความโมโห

พ่อเป็นคนโกหกและเป็นคนนิสัยไม่ดี! เขาสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่ไล่อชิกับเบนนี่ออกจากโรงเรียน แต่เขาก็ยังทำอย่างนั้น!

ด้วยคิดเช่นนั้น ไอรดาจึงโยนของเล่นของเธอลงบนพื้นด้วยความโกรธและวิ่งขึ้นไปชั้นบนโดยไม่หันกลับมามอง

ฉันจะไม่เชื่อใจพ่ออีกต่อไปแล้ว!

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินเสียงไอรดาวิ่งขึ้นไปชั้นบน เขาก็ปวดหัวขึ้นมาทันทีจากการแสดงออกที่ชัดเจนของเธอ

เขารู้ว่าเธอได้ยินบทสนทนาของพวกเขาแน่ๆ และคงเข้าใจเขาผิดอีกครั้ง จึงทำให้เธออารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้

ถ้าเขาไม่อธิบาย เธออาจจะโกรธมากกว่านี้อีก

เลอศิลป์กุมขมับและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ก่อนหน้านี้ผมเคยคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนจริงๆ แต่หลังจากที่ไอรดาแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมจึงบอกเขาว่าอย่าไล่เด็กสองคนออก ผมไม่รู้ว่าตอนนี้คุณพูดถึงเรื่องอะไร ถ้าคุณต้องการให้ผมไปคุยกับเขา ผมก็ทำให้คุณได้นะ”

รษิการู้สึกเหมือนว่าการกระทำของเขาเป็นเพียงการเสแสร้ง เธอจึงพูดกลับไปอย่างใจเย็นว่า “ทำไมฉันต้องเชื่อคุณด้วย? เพราะเรื่องนี้มันเกิดขึ้นแล้ว และผู้อำนวยการโรงเรียนก็อยู่ใต้บังคับบัญชาของคุณ เป็นธรรมดาที่เขาจะทำตามคำสั่งคุณไม่ว่าคุณจะสั่งให้เขาทำอะไร เลอศิลป์คุณคิดว่าฉันโง่มากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

และเธอไม่ได้มีส่วนผิดทั้งหมด

จริงๆ แล้วเลอศิลป์ก็รู้สึกปวดหัวกับเรื่องนี้จนร้าวไปถึงกระโหลก เขาอยากจะอธิบายเพิ่มเติม แต่คนตรงหน้าเขากลับลุกขึ้นมาเสียแล้ว

“ฉันไม่น่ามาเจอคุณเลย” น้ำเสียงของเธอช่างแสนเย็นชา เธอออกเสียงแต่ละคำอย่างชัดเจน ทันทีที่คำพูดออกจากปากของเธอทั้งหมด เธอก็หันหลังกลับและจากไป