หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 112

หลังจากที่รู้ความจริงแล้ว ทั้งสองคนก็ร่ำลาเมธินี และเดินกลับบ้านอย่างเศร้าสร้อย

เมธินีไม่รู้ตัวว่าเธอใจอ่อนมากขนาดนี้ แต่เมื่อเธอเห็นว่าเด็กทั้งสองคนผิดหวังเพียงใด เธอจึงขอลางานและเดินทางไปกับพวกเขาด้วย

อชิและเบนนี่รู้สึกแย่อย่างถึงที่สุด

ตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกเขารู้สึกว่าพ่อเขาอาจจะไม่ได้เกลียดพวกเขาจริงๆ ก็ได้

แต่พอตอนนี้ที่พวกเขารู้ว่าพ่อเขาไล่เขาออกจากโรงเรียน ทำให้พวกเขาตระหนักได้ว่าพ่อคงเกลียดพวกเขาเข้ากระดูกดำ

เมื่อคิดเช่นนี้ เบนนี่ถึงกับน้ำตาไหลพราก มือเล็กๆ ของเขากำผ้าคลุมโซฟาไว้ด้วยความประหม่า พลางเม้มริมฝีปากแน่นจนเป็นเส้นตรง

ทางด้านอชิก็ผิดหวังไม่ใช่น้อย แต่เขาก็เก็บอาการได้ดีกว่าเมื่อเทียบกับน้องชายเขา

เมื่อเขาเห็นน้ำตาของเบนนี่ เขาจึงเริ่มปลอบน้องชายเขา “อย่าร้องไห้ให้กับคนห่วยๆ พรรค์นั้นเลย ถ้าเขาไม่ชอบเรา เราก็ไม่ต้องไปชอบเขาสิ และอีกอย่าง ดูเหมือนว่าแม่จะไม่อยากให้เรารู้เรื่องนี้ งั้นเราแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็แล้วกัน แม่จะได้ไม่ต้องกังวล โอเคไหม?”

เบนนี่สูดจมูกพลางพยักหน้านิ่งๆ

ในขณะเดียวกัน รษิกาเพิ่งออกมาจากโรงเรียนอนุบาล เธอก็บังเอิญเจอเลอศิลป์กำลังมาส่งไอรดาที่โรงเรียนพอดี

ไอรดาหน้ามุ่ย ดูเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดี และเธอไม่ยอมให้พ่อเธอลากไปโรงเรียน

เมื่อพวกเขาสบตากัน สายตาไอรดาก็เปล่งประกายราวกับว่าเธอตื่นเต้นกับบางสิ่ง

รษิกาชุ่มฉ่ำหัวใจอยู่ชั่วขณะ แต่ความรู้สึกนั้นก็ค่อยๆ ลดลงเมื่อเธอเห็นหน้าผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ไอรดา

ทั้งสองคนเดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

ไอรดาดึงชายกระโปรงของรษิกาเบาๆ พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมองด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นคลอเบ้าเหมือนกำลังรอให้เธอพูดอะไรบางอย่าง

รษิกาเงียบก่อนจะก้าวถอยหลังเล็กน้อย เธอค่อยๆ ดึงกระโปรงของเธอออกจากมือที่เกาะกุมของไอรดา “อชิและเบนนี่จะไม่มาที่นี่อีกแล้ว เพระฉะนั้นหนูต้องดูแลตัวเองดีๆ นะรู้ไหม? หนูสามารถทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นๆ ได้ด้วยนะ”

รษิกาเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของไอรดาดับวูบลงหลังจากเธอพูด เธอเฉไฉมองไปทางอื่นและพยายามพูดด้วยเสียงที่เรียบนิ่งที่สุด “ฉันต้องไปทำงานแล้ว ขอตัวก่อนนะ”

ท่าทีของรษิกาแสดงออกเหมือนดูหมิ่นดูแคลนคำอธิบายของเขาเป็นอย่างมาก “อัญชสางั้นเหรอ? จริงๆ แล้วมันเป็นความคิดของคุณด้วยใช่ไหมล่ะ? ในเมืองหัสดินนี่มีใครบ้างที่ไม่รู้เรื่องการแต่งงานระหว่างตระกูลภักดีสรวงและตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์? ถ้าเธอได้ยินว่าคุณไม่เข้าข้างเธอแบบนี้ คุณไม่กลัวว่าเธอจะรู้สึกแย่เหรอ?”

รษิกาสะบัดข้อมือตัวเองออกจากผู้ชายคนนั้นและพูดด้วยน้ำเสียงแสนเย็นชา “อย่ากังวลไปเลยคุณเลอศิลป์ ฉันไม่ได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนั้น และฉันก็จะไม่รบกวนคุณอีกต่อไป ดังนั้นคุณไม่ต้องมาอธิบายอะไรให้ฉันฟังแล้ว”

หลังจากนั้น เธอก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

เลอศิลป์มองดูเธอเดินจากไปด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความมัวหมอง

หลังจากยืนอึ้งสักพัก ไอรดาก็ปล่อยโฮออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอปล่อยมือพ่อและพยายามจะวิ่งตามรถของรษิกา

เธอรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอรษิกาอีกแล้วหลังจากนี้

เมื่อคิดเช่นนี้ ไอรดาก็รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

ด้วยความกระวนกระวายของเธอ ทำให้เธอสะดุดก้อนหินและล้มลง