หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 113

เลอศิลป์มองลูกสาวตัวเองด้วยความประหลาดใจที่เธอวิ่งตามรถของรษิกาอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้

เธอไม่ได้เจอรษิกาบ่อยขนาดนั้น แต่ทำไมถึงได้ดูผูกพันกันมากถึงเพียงนี้?

ในขณะที่เลอศิลป์กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความสงสัย ลูกสาวเขาก็สะดุดล้มลง ทำให้สติเขากลับคืนมาพร้อมกับรีบวิ่งไปกอดเธอทันที “เจ็บไหมลูก? มาให้พ่อดูซิ”

ไอรดาไม่ยอมปล่อยแขนที่เธอกอดรัดคอของพ่อเธอไว้แน่น ทางด้านเลอศิลป์ก็เป็นห่วงลูกสาวสุดหัวใจ และทันใดนั้นเขาก็ได้ยินสาวน้อยในอ้อมกอดเขาส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา

จังหวะนั้น เลอศิลป์คิดว่าหูเขากำลังเล่นตลกกับเขาอยู่

แม้จะเป็นแค่การร้องไห้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำลายความเงียบตั้งแต่เธอโตมา

ไอรดาร้องเสียงหลงพลางกอดเขาไว้แน่นจนเขารู้สึกถึงการถูกรัดไปรอบคอ แม้ว่าตอนนี้หัวใจของเขาจะว้าวุ่นสักแค่ไหน แต่เขาก็อดทนต่อมันอย่างเงียบๆ และพยายามปลอบโยนเธอ

“คุณรษิกา… ต้องการคุณรษิกา…”

การเปล่งคำเหล่านี้อย่างตะกุกตะกักของไอรดา ทำให้เลอศิลป์ถึงกับผงะ เพราะเขาไม่คิดว่านี่จะเป็นประโยคแรกที่เธอพูดออกมา

แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญต่อเธอมาก

ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกขมขื่น สุดท้ายเขาก็ได้แต่กัดฟันบอกความจริงกับลูกสาว “คุณรษิกาเธอไปแล้ว แต่พ่อยังอยู่ตรงนี้กับลูกเสมอนะ อย่าร้องไห้เลยนะคะคนเก่ง”

ไอรดาร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างเล็กๆ ที่แสนจะบอบบางสั่นไปทั้งตัว

เมื่อไม่มีทางเลือก เลอศิลป์จึงไปขอลาเรียนให้เธอและพาเธอกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน สาวน้อยสูดจมูกครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ที่เบาะหลังคนเดียวเงียบๆ

เมื่อถึงบ้าน เธอตรงไปยังห้องของเธอและปิดประตูทันทีโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

เลอศิลป์คิดว่าลูกสาวคงอยู่ในวัยที่อารมณ์ฉุนเฉียว เมื่อพิจารณาจากความถี่ที่เธอเคยฉุนเฉียวมาก่อน

เหนือสิ่งอื่นใด ทางบริษัทยังต้องการให้เขาเข้าไปในวันนี้

หลังจากคิดทบทวนดูสักพัก เลอศิลป์ก็ตัดสินใจฝากให้คติยาช่วยดูแลลูกสาวก่อนที่เขาจะขับรถออกไปทำงาน

เมื่อเขากำลังจะเลิกงานในช่วงบ่าย คติยาก็โทรเข้ามา “คุณเลอศิลป์คะ! รีบกลับบ้านด่วนเลยค่ะ ฉันคิดว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นกับคุณหนูไอรดา!”

เธอพูดกับเขาอย่างตื่นตระหนก

ด้วยความตกใจสุดขีด เลอศิลป์ทิ้งทุกอย่างในตอนนั้นทันที เขาขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็วเหมือนค้างคาวที่บินออกมาจากถ้ำนรก

“หลังจากที่คุณออกไป ฉันก็พยายามปลอบใจคุณหนูไอรดา แต่เธอกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย ไม่ว่าฉันจะพูดกับเธอยังไง…” คติยาตกใจมากจนน้ำเสียงเธอสั่นเครือ

เลอศิลป์เดินไปที่ห้องของไอรดาด้วยความเร่งรีบ สาวน้อยนั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้องด้วยสายตาที่เหม่อลอย และไม่มีท่าทีที่จะตอบสนองต่อผู้คนที่เข้ามา

“พ่อรู้ว่าลูกเสียใจแค่ไหน ไอวี่ เอาเป็นว่าลูกจะได้เจอกับคุณรษิกาแน่ โอเคไหม? ลูกจะได้เจอเธอแน่ พ่อสัญญา”

ที่ผ่านมา อย่างน้อยการพูดถึงรษิกา ก็สามารถกระตุ้นปฏิกิริยาบางอย่างของไอรดาได้ แต่ครั้งนี้ไม่ได้ผล เพราะเธอเอาแต่หมกมุ่นอยู่ในโลกของตัวเองอย่างเต็มที่

หัวใจเลอศิลป์จมดิ่งลงไปในความเศร้าทันทีเมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนั้น

จากปฏิกิริยาของไอรดา เห็นได้ชัดว่าเธอเริ่มแสดงอาการออทิสติกออกมาอีกแล้ว

เมื่อรู้เช่นนั้น เลอศิลป์จึงโทรหาเพื่อนของเขาที่ชื่อจิรายุ เพื่อขอให้เขามาช่วยตรวจสอบอาการให้ทันที

จิรายุเป็นมืออาชีพที่ได้รับการยกย่องด้านจิตวิทยา และเป็นผู้รับผิดชอบในการรักษาไอรดาในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

จิรายุรีบเข้ามาตรวจอาการไอรดาอย่างรวดเร็ว เขาทำท่าเคร่งขรึมหลังจากที่ประเมินอาการของเธอ พร้อมทั้งหันไปพูดกับอีกสองคนในห้องว่า “รบกวนออกไปก่อนนะ ฉันอยากจะลองคุยกับเธอดูสักพัก”

เลอศิลป์และคติยาให้ความร่วมมือตามที่เขาบอก

ภายในห้อง จิรายุพูดกับไอรดาด้วยความอดทน แต่ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรไป ก็ได้คำตอบเป็นสายตาที่เหม่อลอยของเธอ

เมื่อเทียบกับช่วงที่ทำการรักษากันมาก่อนหน้านี้ สถานการณ์นี้ทำให้เห็นว่ามีความท้าทายมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด