หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 113

เลอศิลป์มองลูกสาวตัวเองด้วยความประหลาดใจที่เธอวิ่งตามรถของรษิกาอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้

เธอไม่ได้เจอรษิกาบ่อยขนาดนั้น แต่ทำไมถึงได้ดูผูกพันกันมากถึงเพียงนี้?

ในขณะที่เลอศิลป์กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความสงสัย ลูกสาวเขาก็สะดุดล้มลง ทำให้สติเขากลับคืนมาพร้อมกับรีบวิ่งไปกอดเธอทันที “เจ็บไหมลูก? มาให้พ่อดูซิ”

ไอรดาไม่ยอมปล่อยแขนที่เธอกอดรัดคอของพ่อเธอไว้แน่น ทางด้านเลอศิลป์ก็เป็นห่วงลูกสาวสุดหัวใจ และทันใดนั้นเขาก็ได้ยินสาวน้อยในอ้อมกอดเขาส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา

จังหวะนั้น เลอศิลป์คิดว่าหูเขากำลังเล่นตลกกับเขาอยู่

แม้จะเป็นแค่การร้องไห้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำลายความเงียบตั้งแต่เธอโตมา

ไอรดาร้องเสียงหลงพลางกอดเขาไว้แน่นจนเขารู้สึกถึงการถูกรัดไปรอบคอ แม้ว่าตอนนี้หัวใจของเขาจะว้าวุ่นสักแค่ไหน แต่เขาก็อดทนต่อมันอย่างเงียบๆ และพยายามปลอบโยนเธอ

“คุณรษิกา… ต้องการคุณรษิกา…”

การเปล่งคำเหล่านี้อย่างตะกุกตะกักของไอรดา ทำให้เลอศิลป์ถึงกับผงะ เพราะเขาไม่คิดว่านี่จะเป็นประโยคแรกที่เธอพูดออกมา

แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญต่อเธอมาก

ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกขมขื่น สุดท้ายเขาก็ได้แต่กัดฟันบอกความจริงกับลูกสาว “คุณรษิกาเธอไปแล้ว แต่พ่อยังอยู่ตรงนี้กับลูกเสมอนะ อย่าร้องไห้เลยนะคะคนเก่ง”

ไอรดาร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างเล็กๆ ที่แสนจะบอบบางสั่นไปทั้งตัว

เมื่อไม่มีทางเลือก เลอศิลป์จึงไปขอลาเรียนให้เธอและพาเธอกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน สาวน้อยสูดจมูกครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ที่เบาะหลังคนเดียวเงียบๆ

เมื่อถึงบ้าน เธอตรงไปยังห้องของเธอและปิดประตูทันทีโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

เลอศิลป์คิดว่าลูกสาวคงอยู่ในวัยที่อารมณ์ฉุนเฉียว เมื่อพิจารณาจากความถี่ที่เธอเคยฉุนเฉียวมาก่อน