หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1123

ไอรดากล่าวอย่างน่าสงสารและน้ำตาก็คลอเบ้า “หนูอยากคุยกับคุณรษิกา อชิ และเบนนี่…”

เลอศิลป์ไม่อาจทนเห็นลูกสาวสุดที่รักของเขาร้องไห้ได้ เขาจึงลูบหัวเธอและปลอบไปว่า “เอาไว้วันอื่นที่งานพ่อไม่ค่อยยุ่งมากได้ไหม?”

“จริงเหรอคะ?” ไอรดาคว้าแขนเสื้อเขาแล้วถาม

ถ้าพ่อยอมโทรหาคุณรษิกา นั่นก็แปลว่ายังมีโอกาสที่พวกเขาจะคืนดีกันได้ใช่ไหม?

เลอศิลป์พยักหน้าโดยที่สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนแปลงไป “จริงสิ”

ไอวี่คงจะยอมรับอัญชสาได้แล้วในตอนที่ฉันทำงานเสร็จสิ้น เธอก็จะไม่ร้องขอให้ฉันโทรหารษิกาอีกในตอนนั้น

ด้วยความที่ไม่รู้ว่าเลอศิลป์คิดอะไรอยู่ ไอรดาจึงยิ้มออกขณะที่คิดว่าพ่อของเธอจะโทรหารษิกาในที่สุด

เลอศิลป์กลัวว่าไอรดาจะพูดถึงรษิกาอีก เขาจึงลูบหัวเธอและพูดว่า “เอาล่ะ พักผ่อนได้แล้ว พ่อมีงานต้องไปทำนะ”

ไอรดาพยักหน้าอย่างว่าง่ายขณะที่มองดูเลอศิลป์ลุกขึ้นแล้วจากไป

ระหว่างนั้น อัญชสากำลังขับรถกลับไปที่บ้านภักดีสรวงด้วยความดีใจ

ทันทีที่เธอก้าวเท้าพ้นประตู จันทราก็เรียกเธอไว้ “ทำไมไปนานจัง? เลอศิลป์ขอให้อยู่กินข้าวด้วยกันเหรอ?”

จันทรารู้ว่าอัญชสาออกไปรับไอรดาที่โรงเรียน

ในตอนนั้น อัญชสาอารมณ์ดีมากๆ

เมื่อได้ยินที่จันทราถาม เธอก็นึกได้ถึงบางสิ่งขึ้นมาทันที จากนั้นก็นั่งลงข้างแม่พลางยิ้มออกมา เธอกอดแขนแม่เอาไว้

ด้วยความงุนงง จันทราจึงถามว่า “พวกลูกคุยอะไรกันถึงได้มีความสุขมากขนาดนี้?”

อัญชสายิ้มและตอบไปว่า “เมื่อไรแม่จะว่างคะ? เลอศิลป์อยากเลี้ยงข้าวแม่สักมื้อ”

“อะไรนะ?” รอยยิ้มแห่งความสุขฉาบอยู่บนใบหน้าของจันทราในทันที

พวกเขารอเวลานี้มานานหลายปี และเคยเชิญเลอศิลป์มาทานข้าวเป็นสิบๆ ครั้งตลอดหลายปีมานี้ แต่เลอศิลป์ก็ปฏิเสธทุกครั้งไป