หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 115

ไม่นานนัก พวกเขาทั้งสี่คนก็มาถึงที่สวนสนุกยูนิเวิร์ส

แม้ว่าอชิและเบนนี่อยากจะทำให้แม่พวกเขารู้สึกดีขึ้น แต่พวกเขาก็อยากจะสนุกสุดเหวี่ยงตั้งแต่ก่อนจะมาถึงอีกด้วย มิหนำซ้ำยังวางแผนการเล่นเครื่องเล่นไว้หมดแล้ว

ทันทีที่พวกเขาเข้ามา ทั้งคู่ก็จูงมือรษิกาและบอกว่าพวกเขาอยากไปที่โซนจูราสสิคปาร์คเพื่อไปดูไดโนเสาร์

เธอไม่ปฏิเสธลูกๆ พร้อมทั้งพาพวกเขามุ่งหน้าไปที่นั่น เด็กทั้งคู่ตื่นตาตื่นใจไปกับสิ่งรอบตัว

เมื่อออกจากโซนจูราสสิคปาร์ค พวกเขาตรงไปที่เครื่องเล่นเอเลี่ยน เพื่อปั่นจักรยานไปสู่อวกาศกับเอเลี่ยน

หลังจากเล่นเครื่องเล่นนี้ไปสองรอบ รษิการู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย แต่ทางด้านอชิและเบนนี่ยังคงสนุกสนานร่าเริงไม่มีหยุด หลังจากนั้น พวกเขาก็ไปเล่นเครื่องเล่นอื่นๆ อีกมากมาย

ทุกครั้งที่เล่นเครื่องเล่นครั้งใหม่ พวกเขาจะอ้อนขอถ่ายรูปทุกครั้ง และแม่ของพวกเขาก็ตามใจเสมอ

อารมณ์แย่ๆ ที่สะสมมาตลอดสองสามวันถูกลืมไปชั่วขณะ เพราะถูกกลบด้วยความตลกและน่ารักของพวกเขา

ทางด้านเลอศิลป์ หลังจากที่เขาคุยกับจิรายุเขาก็รู้สึกว่าคงเป็นการดี ถ้าหากติดต่อรษิกาให้เร็วที่สุด ดังนั้นเขาจึงรีบโทรหาเธอ

แต่ทว่า เธอกลับไม่รับสายเขาเลย

สีหน้าของเขาดูสิ้นหวัง

หลังจากที่เคยใช้เวลาร่วมกันมา เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอใจร้ายเพียงใด

ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ฟังคำอธิบายของเขา แต่เธอยังบล็อกเบอร์โทรศัพท์เขาอีกด้วย เธอแสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าเธอเด็ดเดี่ยวเพียงใด

“เป็นไงบ้าง?” จิรายุใจไม่ดีเมื่อสังเกตเห็นท่าทีของเพื่อนตัวเอง

เวลาไม่เข้าข้างไอรดาเลย ยิ่งรอนานเท่าไร อาการเธอยิ่งแย่ลงเท่านั้น

เลอศิลป์ชำเลืองไปที่ห้องไอรดา พร้อมทั้งพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “นายช่วยอยู่ดูแลไอวี่ที่นี่นะ ฉันจะไปหารษิกาเดี๋ยวนี้”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินทางไปที่บ้านของรษิกาโดยมีครรชิตติดตามไปด้วย

คนที่เปิดประตูให้พวกเขาคือแม่บ้านที่เคยเจอพวกเขามาก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อเห็นว่าพวกเขามา แม่บ้านจึงยิ้มทักทายพร้อมกับถามว่า “มาหาคุณรษิกาเหรอคะ? ตอนนี้เธอไม่อยู่บ้าน พวกคุณจะเข้าไปรอข้างในก่อนไหมคะ?”

เลอศิลป์หน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เธอไปไหนเหรอ?”

“ฉันคิดว่าเธอน่าจะไปสวนสนุกยูนิเวิร์สนะคะ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ? ให้ฉันแจ้งเธอไหมว่าคุณมาหา?” ลิสากล่าว

เนื่องจากเป็นกลางสัปดาห์ จึงไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวที่สวนสนุกยูนิเวิร์สมากนัก ทำให้ทั้งคู่เห็นคนทั้งสี่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านผีสิงอย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าทั้งสี่คนจะจนมุมกันอยู่หน้าบ้านผีสิง ขณะที่รษิกายังคงยืนนิ่งอยู่กับอชิและเบนนี่

เด็กๆ ทั้งสองจับแขนเธอไว้คนละข้าง ในขณะที่เธอยืนแข็งทื่อไม่ขยับตัวเลยสักนิด

“แม่! เข้าไปข้างในด้วยกันเถอะ พวกเราจะปกป้องแม่เอง” เบนนี่งอแงพลางดึงแขนเธอ

ใบหน้ารษิกาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ทันใดนั้น อชิก็พูดขึ้นมาว่า “แม่จะเป็นตัวอย่างที่ดีให้พวกเราได้ยังไง? ในเมื่อแม่ขี้อายขนาดนี้”

หลังจากนั้นสักพัก เธอก็ต้องยอมจำนนต่อลูกๆ ของเธอ “ก็ได้… แม่จะเข้าไปกับลูก”

หลังจากพูดจบ เธอก็ถูกเจ้าตัวเล็กทั้งสองคนลากเข้าบ้านผีสิงทันที

ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์ก็เดินตามหลังเข้ามาติดๆ