หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 116

ทุกอย่างมืดสนิททันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปข้างในบ้านผีสิง รษิกาจับมือเด็กๆ ไว้แน่น โดยมีเมธินีเป็นผู้นำทาง

อชิและแบนนี่หัวเราะคิกคักเบาๆ พวกเขาไม่คิดว่าแม่เขาจะกลัวผีขนาดนี้

ว่าแต่หลังจากออกไปจากที่นี่ แม่จะลืมความกลัวผีในบ้านผีสิงนี้ไหม?

เมื่อคิดได้อย่างนั้น พวกเขาตัดสินใจไม่บอกเธอว่ามือพวกเขาเจ็บแค่ไหนที่ถูกเธอกำมือไว้แน่นและลากเดินไปด้วย

ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไร รษิกาก็ยิ่งรู้สึกขนหัวลุกมากเท่านั้น

เธอกลัวเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก แม้เธอจะรู้ว่าผีไม่มีจริง แต่ด้วยบรรยากาศที่มีทั้งเสียงเพลงหลอนๆ และแสงไฟสลัวๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอไม่รู้ว่าตัวละครผีที่ชอบโผล่มาหลอกจะปรากฏตัวขึ้นตอนไหน

คนทั้งสามคนที่เดินอยู่ข้างหน้าเธอบอกว่าจะคอยปลอบโยนเธอ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาแค่พูดไปอย่างนั้นเอง นั่นทำให้เธอยิ่งหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเธอเรียกร้องให้หันหลังกลับและออกไปจากที่นี่

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่อชิพูดไว้ เธอก็กลั้นใจเดินต่อไป เพราะเธอต้องการเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกๆ

ในขณะที่เธอกำลังกระสับกระส่าย ขาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ

เธอชะงักทันทีที่เห็นอย่างนั้น และเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ภายใต้แสงสลัว มีใบหน้าขาวซีดที่กำลังแลบลิ้นปลิ้นตาลอยอยู่ตรงหน้าเธอ

“อ่า…” เมื่อเห็นเช่นนั้น หัวใจรษิกาแทบจะตกไปที่ตาตุ่ม เธอตกใจถึงขั้นที่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้สักแอะ

มันสายเกินกว่าที่อชิและเบนนี่จะรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับแม่พวกเขา

รษิกาสะบัดมือจนหลุดออกจากลูกๆ และรีบวิ่งกลับไปทางเดิมที่เดินเข้ามา

มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ฉันต้องการออกไปจากที่นี่!

“แม่!” เด็กๆ ตกใจกับท่าทีของเธอ และเมื่อเรียกสติกลับคืนมาได้ พวกเขาก็รีบวิ่งตามเธอไปทันที