หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 116

ทุกอย่างมืดสนิททันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปข้างในบ้านผีสิง รษิกาจับมือเด็กๆ ไว้แน่น โดยมีเมธินีเป็นผู้นำทาง

อชิและแบนนี่หัวเราะคิกคักเบาๆ พวกเขาไม่คิดว่าแม่เขาจะกลัวผีขนาดนี้

ว่าแต่หลังจากออกไปจากที่นี่ แม่จะลืมความกลัวผีในบ้านผีสิงนี้ไหม?

เมื่อคิดได้อย่างนั้น พวกเขาตัดสินใจไม่บอกเธอว่ามือพวกเขาเจ็บแค่ไหนที่ถูกเธอกำมือไว้แน่นและลากเดินไปด้วย

ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไร รษิกาก็ยิ่งรู้สึกขนหัวลุกมากเท่านั้น

เธอกลัวเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก แม้เธอจะรู้ว่าผีไม่มีจริง แต่ด้วยบรรยากาศที่มีทั้งเสียงเพลงหลอนๆ และแสงไฟสลัวๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอไม่รู้ว่าตัวละครผีที่ชอบโผล่มาหลอกจะปรากฏตัวขึ้นตอนไหน

คนทั้งสามคนที่เดินอยู่ข้างหน้าเธอบอกว่าจะคอยปลอบโยนเธอ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาแค่พูดไปอย่างนั้นเอง นั่นทำให้เธอยิ่งหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเธอเรียกร้องให้หันหลังกลับและออกไปจากที่นี่

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่อชิพูดไว้ เธอก็กลั้นใจเดินต่อไป เพราะเธอต้องการเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกๆ

ในขณะที่เธอกำลังกระสับกระส่าย ขาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ

เธอชะงักทันทีที่เห็นอย่างนั้น และเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ภายใต้แสงสลัว มีใบหน้าขาวซีดที่กำลังแลบลิ้นปลิ้นตาลอยอยู่ตรงหน้าเธอ

“อ่า…” เมื่อเห็นเช่นนั้น หัวใจรษิกาแทบจะตกไปที่ตาตุ่ม เธอตกใจถึงขั้นที่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้สักแอะ

มันสายเกินกว่าที่อชิและเบนนี่จะรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับแม่พวกเขา

รษิกาสะบัดมือจนหลุดออกจากลูกๆ และรีบวิ่งกลับไปทางเดิมที่เดินเข้ามา

มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ฉันต้องการออกไปจากที่นี่!

“แม่!” เด็กๆ ตกใจกับท่าทีของเธอ และเมื่อเรียกสติกลับคืนมาได้ พวกเขาก็รีบวิ่งตามเธอไปทันที

เมื่อมองไปรอบๆ อชิก็จับมือน้องชายพลางปลอบว่า “นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาโทษตัวเองนะ ไปตามหาแม่กันเถอะ ถ้าหาไม่เจอจริงๆ เดี๋ยวเราไปแจ้งพนักงานเพื่อขอความช่วยเหลือก็ได้”

แล้วในตอนนั้น พวกเขาก็เริ่มตามหารษิกาในบ้านผีสิงกันต่อ

ในขณะเดียวกัน รษิกาไม่แม้แต่จะรับรู้ถึงความเป็นห่วงของพวกเขา ตอนนี้ความกลัวปกคลุมไปทั่วทั้งตัวและหัวใจของเธอ สิ่งเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอคือขาแข็งทื่อคู่นั้นและหน้าขาวซีดของผีปลอมที่โผล่มาเธอลืมแม้กระทั่งว่ามีพวกเขาสามคนอยู่กับเธอที่นั่น ตอนนั้นเธอคิดเพียงแค่ว่าต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้

รษิกาวิ่งวนไปทั่วบ้านผีสิงเป็นเวลานาน แต่เธอก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้สักที เธอสิ้นรู้สิ้นหวังเสียเต็มประดา เธอพึมพำพลางวิ่งไปเรื่อยๆ “ได้โปรดอย่าหลอกฉันเลย… ขอร้องล่ะ…”

ในความมืดมิดนั้น จู่ๆ เธอก็ชนเข้ากับหน้าอกแน่นๆ ของใครบางคน

เธอกลัวจนตัวแข็งทื่อก่อนที่จะกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง ตอนนี้จิตใจเธอหลุดลอยออกไปหมดแล้ว

ตั้งแต่เลอศิลป์และผู้ช่วยของเขาเข้าไปในบ้านผีสิง พวกเขาก็คลาดกันกับคนทั้งสี่ เพราะพวกเขาเข้าไปคนละทางกัน ทั้งคู่ใช้เวลานานมากในการตามหาแต่ก็ไม่เป็นผล แต่ในขณะที่เลอศิลป์กำลังหงุดหงิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีใครบางคนเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อเขากำลังจะผลักคนๆ นั้นออกไป เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอ เขาชะงักทันทีพร้อมกับรับเธอไว้ในอ้อมแขนตัวเอง