หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 117

รษิกาหวาดกลัวจนแทบบ้า เธอสั่นไปทั้งตัว และพยายามซุกตัวเองในอ้อมกอดของเขาโดยสัญชาตญาณ

เมื่อเขารับรู้ได้ว่าร่างกายของเธอสั่น เลอศิลป์ก็ใจอ่อนลงพร้อมกับถามว่า “คุณจะเข้ามาที่นี่ทำไม? ถ้าคุณกลัวซะขนาดนี้”

เธอตกตะลึงเกินกว่าจะตอบอะไรออกไป เมื่อได้ยินเสียงเขา

“ผมจะพาคุณออกไปเอง” ชายคนนั้นพูดพลางถอนหายใจ

รษิกาค่อยๆ ดึงสติตัวเองกลับมา เธอรู้สึกว่าเสียงนั้นช่างคุ้นเคยจริงๆ และกลิ่นที่เตะจมูกเธอก็ทำให้หัวใจเธอแทบจะตกลงไปที่ตาตุ่ม

เลอศิลป์งั้นเหรอ? ไม่น่าจะใช่นะ เขาจะมาที่นี่ทำไม?

เธอเงยหน้ามองด้วยความสับสน และได้สบตากับสายตาที่แสนจะห่วงใยคู่นั้น

รษิกาตัวแข็งทันทีที่สบตากันกับเขา ใบหน้าของเธอไม่แสดงอารมณ์ และเธอก็พยายามดิ้นรนเพื่อสะบัดตัวเองให้หลุดจากอ้อมแขนเขา ดูเหมือนความกลัวทั้งหมดจะหายเป็นปลิดทิ้ง

เลอศิลป์รับรู้ได้ถึงการต่อต้านของเธอ เขาจึงเย็นชาใส่เธอทันทีพร้อมทั้งปล่อยให้เธอถอยห่างออกไปจากเขา

“คุณมาที่นี่ทำไม?” เธอถามพลางจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความระแวง

“มาตามหาคุณไง” เลอศิลป์ตั้งสติและตอบออกไปอย่างเฉยเมย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันว่าฉันก็อธิบายไปชัดเจนทุกอย่างแล้วนะ ที่คุณมาตามหาฉันแบบนี้ แสดงว่ามีสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม?”

อธิบายงั้นเหรอ? มีอะไรต้องอธิบายอีก? สองสามวันที่ผ่านมานี้เขายังสนุกไม่พออีกเหรอ?

เมื่อนึกเช่นนี้ ความเย็นชาก็แสดงออกมาทางดวงตาเธอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงห่างเหินว่า “คุณเลอศิลป์ คุณเป็นคนที่อำนาจมาก เพราะฉะนั้นคุณอยากทำอะไรก็ทำเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องมาชี้แจงเหตุผลในสิ่งที่คุณทำไปแล้ว ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “ผมมีสติกับทุกสิ่งที่ผมทำลงไป และไม่มีอะไรที่ผมจะไม่ยอมรับ แต่เรื่องนี้ผมไม่ได้ทำจริงๆ ผมถูกใส่ร้ายโดยไม่มีเหตุผล ผมยอมรับนะว่าผมเคยพูดกับผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลว่าให้ไล่อชิกับเบนนี่ออกเมื่อรู้ว่าพวกเขาเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับไอวี่ แต่หลังจากที่ไอวี่โวยวายในวันนั้น ผมสัญญากับลูกเลยว่าผมจะไม่ทำอีก เพราะนึกถึงความรู้สึกของลูกสาวผม เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะอัญชสา เธอไปส่งไอวี่ที่โรงเรียนและเห็นลูกๆ คุณเรียนที่นั่น เธอจึงถือวิสาสะไปบอกผู้อำนวยการให้ไล่เด็กๆ ทั้งคู่ออก ผมเพิ่งรู้เรื่องนี้ตอนที่คุณมาหาผมนี่แหละ”

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็บอกว่าอัญชสาอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด

สิ่งนี้ยิ่งทำให้รษิกายิ่งประชดประชันมากขึ้น “แล้วไง? แล้วคุณต่างอะไรจากเธอเหรอ? คุณพูดกับผู้อำนวยการก่อนด้วยซ้ำ และในฐานะที่เธอจะเป็นคู่สมรสของคุณ เมื่ออัญชสาไปพูดเรื่องนี้อีกครั้ง คุณคิดว่าผู้อำนวยการจะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่คุณพูดบ้างไหม? สุดท้าย เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะคุณนั่นแหละ!”

เมื่อได้ยินรษิกาเหมารวมเขากับอัญชสาอีกครั้ง เลอศิลป์ก็ห้ามตัวเองไม่ให้หงุดหงิดไม่ไหวอีกแล้ว “อัญชสาก็คืออัญชสา ส่วนผมก็คือตัวผม ทำไมคุณชอบเหมารวมอยู่เรื่อย? ไม่มีเหตุผลที่ผมจะไปก้าวก่ายชีวิตของอชิและเบนนี่ เมื่อคืนผมได้แจ้งผู้อำนวยการไปแล้ว ทั้งคู่สามารถกลับไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลได้ตลอดเวลา”