หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 117

รษิกาหวาดกลัวจนแทบบ้า เธอสั่นไปทั้งตัว และพยายามซุกตัวเองในอ้อมกอดของเขาโดยสัญชาตญาณ

เมื่อเขารับรู้ได้ว่าร่างกายของเธอสั่น เลอศิลป์ก็ใจอ่อนลงพร้อมกับถามว่า “คุณจะเข้ามาที่นี่ทำไม? ถ้าคุณกลัวซะขนาดนี้”

เธอตกตะลึงเกินกว่าจะตอบอะไรออกไป เมื่อได้ยินเสียงเขา

“ผมจะพาคุณออกไปเอง” ชายคนนั้นพูดพลางถอนหายใจ

รษิกาค่อยๆ ดึงสติตัวเองกลับมา เธอรู้สึกว่าเสียงนั้นช่างคุ้นเคยจริงๆ และกลิ่นที่เตะจมูกเธอก็ทำให้หัวใจเธอแทบจะตกลงไปที่ตาตุ่ม

เลอศิลป์งั้นเหรอ? ไม่น่าจะใช่นะ เขาจะมาที่นี่ทำไม?

เธอเงยหน้ามองด้วยความสับสน และได้สบตากับสายตาที่แสนจะห่วงใยคู่นั้น

รษิกาตัวแข็งทันทีที่สบตากันกับเขา ใบหน้าของเธอไม่แสดงอารมณ์ และเธอก็พยายามดิ้นรนเพื่อสะบัดตัวเองให้หลุดจากอ้อมแขนเขา ดูเหมือนความกลัวทั้งหมดจะหายเป็นปลิดทิ้ง

เลอศิลป์รับรู้ได้ถึงการต่อต้านของเธอ เขาจึงเย็นชาใส่เธอทันทีพร้อมทั้งปล่อยให้เธอถอยห่างออกไปจากเขา

“คุณมาที่นี่ทำไม?” เธอถามพลางจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความระแวง

“มาตามหาคุณไง” เลอศิลป์ตั้งสติและตอบออกไปอย่างเฉยเมย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันว่าฉันก็อธิบายไปชัดเจนทุกอย่างแล้วนะ ที่คุณมาตามหาฉันแบบนี้ แสดงว่ามีสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม?”