หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 118

รษิกาคิดว่าคำพูดเขาน่าขันชะมัด

เธอยังจำได้ชัดเจนว่า เมื่อหกปีที่แล้ว ชายคนนี้เคยสาบานว่าจะไม่แต่งงานกับใครถ้าไม่ใช่อัญชสา เขาปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชาเพราะเธอเข้ามาแทนที่อัญชสา

แต่แล้วเมื่อผ่านไปหกปี เขากลับตีตัวออกหากจากผู้หญิงคนนั้น

รษิกาสงสัยจริงๆ ว่าอัญชสาจะรู้สึกอย่างไรถ้าเธอมาได้ยินสิ่งที่เลอศิลป์พูด

คิดไปคิดมา ผู้อำนวยการเองก็ต้องทำตามที่เขาสั่งอยู่วันยังค่ำ และรษิกาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะตัดขาดจากเลอศิลป์อย่างเด็ดขาด

หากเรื่องแบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้มาครั้งหนึ่งแล้ว ก็อาจจะมีครั้งที่สองเกิดขึ้นได้ เธอไม่อยากให้ลูกๆ ของเธอเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำอีก แม้ว่าพวกเขายังไร้เดียงสาอยู่ก็ตาม

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็ปรับอารมณ์ของเธอ และไม่อยากหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้อีกต่อไป “ฉันได้ฟังคุณอธิบายทุกอย่างแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปก่อนนะ” เธอพูดอย่างเฉยเมย

เธอหันหลังจากไปทันทีที่พูดจบ

เธอไม่อยากอยู่ในบ้านผีสิงนี้อีกต่อไป ตอนนี้สภาพจิตใจเธอเริ่มคงที่มากขึ้น เธอคิดว่าเธอน่าจะหาทางออกไปได้อย่างรวดเร็ว ฉันไปรอเมธินีและเด็กๆ อยู่ข้างนอกก็ได้

แต่เธอก็ต้องหันกลับมาทันทีที่เลอศิลป์คว้าข้อมือเธอเอาไว้

รษิกาหยุดเดินและหันกลับไปถามอย่างเย็นชาว่า “คุณเลอศิลป์ คุณยังต้องการอะไรอีก?”

เลอศิลป์หยุดชั่วขณะ ก่อนที่จะตัดสินใจพูดความจริงออกไป “ผมต้องการให้คุณช่วยอะไรบางอย่าง”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด เธอกัดริมฝึปากล่างอย่างเย้ยหยัน

ว่าแล้วเชียว ถ้าไม่ใช่เพราะอยากขอความช่วยเหลือ เขาจะถ่อมาตามหาฉันถึงที่นี่ทำไม?

“คุณก็รู้ว่าไอวี่โวยวายเมื่อเธอไม่เจออชิกับเบนนี่ที่โรงเรียนเมื่อคราวก่อน เมื่อเธอรู้ว่าเด็กทั้งคู่จะไม่ได้ไปโรงเรียนอีกแล้ว เธอก็ยิ่งเอะอะโวยวายเข้าไปใหญ่ อาการออทิสติกของเธอกำเริบขึ้นมาเมื่อเธอเห็นคุณจากไปเมื่อเช้านี้ และเธอก็กลับบ้านไปขังตัวเองไว้ ต่อให้เราพูดกับเธอยังไงก็ไม่ได้ผล นักจิตวิทยาของเธอบอกว่ามันอาจจะดีขึ้นถ้าคุณไปเจอเธอ ผมเลยอยากให้คุณไปกับผม”