หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 118

รษิกาคิดว่าคำพูดเขาน่าขันชะมัด

เธอยังจำได้ชัดเจนว่า เมื่อหกปีที่แล้ว ชายคนนี้เคยสาบานว่าจะไม่แต่งงานกับใครถ้าไม่ใช่อัญชสา เขาปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชาเพราะเธอเข้ามาแทนที่อัญชสา

แต่แล้วเมื่อผ่านไปหกปี เขากลับตีตัวออกหากจากผู้หญิงคนนั้น

รษิกาสงสัยจริงๆ ว่าอัญชสาจะรู้สึกอย่างไรถ้าเธอมาได้ยินสิ่งที่เลอศิลป์พูด

คิดไปคิดมา ผู้อำนวยการเองก็ต้องทำตามที่เขาสั่งอยู่วันยังค่ำ และรษิกาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะตัดขาดจากเลอศิลป์อย่างเด็ดขาด

หากเรื่องแบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้มาครั้งหนึ่งแล้ว ก็อาจจะมีครั้งที่สองเกิดขึ้นได้ เธอไม่อยากให้ลูกๆ ของเธอเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำอีก แม้ว่าพวกเขายังไร้เดียงสาอยู่ก็ตาม

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็ปรับอารมณ์ของเธอ และไม่อยากหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้อีกต่อไป “ฉันได้ฟังคุณอธิบายทุกอย่างแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปก่อนนะ” เธอพูดอย่างเฉยเมย

เธอหันหลังจากไปทันทีที่พูดจบ

เธอไม่อยากอยู่ในบ้านผีสิงนี้อีกต่อไป ตอนนี้สภาพจิตใจเธอเริ่มคงที่มากขึ้น เธอคิดว่าเธอน่าจะหาทางออกไปได้อย่างรวดเร็ว ฉันไปรอเมธินีและเด็กๆ อยู่ข้างนอกก็ได้

แต่เธอก็ต้องหันกลับมาทันทีที่เลอศิลป์คว้าข้อมือเธอเอาไว้

รษิกาหยุดเดินและหันกลับไปถามอย่างเย็นชาว่า “คุณเลอศิลป์ คุณยังต้องการอะไรอีก?”

เลอศิลป์หยุดชั่วขณะ ก่อนที่จะตัดสินใจพูดความจริงออกไป “ผมต้องการให้คุณช่วยอะไรบางอย่าง”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด เธอกัดริมฝึปากล่างอย่างเย้ยหยัน

ว่าแล้วเชียว ถ้าไม่ใช่เพราะอยากขอความช่วยเหลือ เขาจะถ่อมาตามหาฉันถึงที่นี่ทำไม?

“คุณก็รู้ว่าไอวี่โวยวายเมื่อเธอไม่เจออชิกับเบนนี่ที่โรงเรียนเมื่อคราวก่อน เมื่อเธอรู้ว่าเด็กทั้งคู่จะไม่ได้ไปโรงเรียนอีกแล้ว เธอก็ยิ่งเอะอะโวยวายเข้าไปใหญ่ อาการออทิสติกของเธอกำเริบขึ้นมาเมื่อเธอเห็นคุณจากไปเมื่อเช้านี้ และเธอก็กลับบ้านไปขังตัวเองไว้ ต่อให้เราพูดกับเธอยังไงก็ไม่ได้ผล นักจิตวิทยาของเธอบอกว่ามันอาจจะดีขึ้นถ้าคุณไปเจอเธอ ผมเลยอยากให้คุณไปกับผม”

สีหน้าเลอศิลป์เคร่งขรึมขึ้นในขณะที่ยังคงกำข้อมือเธอไว้แน่น ราวกับว่าเขากลัวเธอจะจากไปอย่างไรอย่างนั้น

รษิกาตกตะลึงชั่วครู่กับสิ่งที่เขาพูด

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอาการของไอรดาจะแย่ถึงขั้นต้องจ้างนักจิตวิทยามาดูแล และดูจากที่เขาเล่ามา นักจิตวิทยาก็คงเอาเธอไม่อยู่

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะอชิและเบนนี่…

ฉันไม่รู้เลยว่าพวกเขามีความหมายต่อเธอมาก

เธอเริ่มใจไม่ดีเมื่อนึกถึงใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของไอรดาในครั้งสุดท้ายที่เจอกัน

แต่ทว่าเธอกลับฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าไอรดาคือลูกสาวของอัญชสา และดวงตาเธอก็ฉายแววมุ่งมั่นขึ้นมา

“คุณเลอศิลป์ คุณบอกว่าอชิและเบนนี่ถูกไล่ออกเพราะอัญชสา ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะช่วยคุณ? ทั้งที่เธอรังแกลูกๆ ฉันขนาดนั้น แล้วทำไมฉันต้องไปช่วยลูกสาวของเธอด้วย? คุณคิดว่าฉันเป็นแม่พระอย่างนั้นเหรอ?” รษิกาถามอย่างเย็นชาหลังจากเรียกสติกลับคืนมาได้

จากนั้น เธอก็พยายามสะบัดตัวเองให้หลุดจากมือของเลอศิลป์

แต่ชายคนนั้นจับเธอไว้แน่น พร้อมกับทำใบหน้างุนงง

เมื่อเห็นหน้าเขาเป็นเช่นนั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“คุณหมายความว่ายังไง? นี่คุณคิดว่าไอวี่เป็นลูกสาวอัญชสางั้นเหรอ?” เลอศิลป์ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพลางหรี่ตาลง

รษิกาคิดว่าเขาจะลากเธอออกไปอย่างแรง ทำให้เธอพร้อมที่จะโจมตีเขาทุกเมื่อ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ต้องผงะกับคำถามของเขา

ในตอนนั้น เธอรู้สึกราวกับถูกกระชากหัวใจออกมาทั้งยวง แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นนิ่งพร้อมถามกลับไปว่า “แล้วไม่ใช่หรอกเหรอ?”

เพราะนอกจากอัญชสาแล้ว เธอก็นึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนได้อีก