หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 119

สีหน้าเลอศิลป์เจื่อนลงทันที เขาจ้องรษิกาตาไม่กะพริบ แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงกิริยาที่ไร้มารยาทออกไปได้

ในที่สุด เลอศิลป์ก็เบือนหน้าไปทางอื่น หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก ตอนนี้เขาถูกรุมล้อมไปด้วยความสับสน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา รษิกาคิดว่าไอรดาเป็นลูกของอัญชสา!

เขารู้สึกมาตลอดว่าไอรดาถูกรษิกาทอดทิ้ง ตอนที่เธอกลับประเทศนี้มาและทำตัวห่างเหินไอรดา เขาก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แสนจะเลือดเย็น

แต่สิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้ว่าไอรดาคือลูกของเธอ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หรือว่าเธอตีบทแตกจนหลอกฉันได้?

เลอศิลป์ตกตะลึงและรู้สึกงุนงงไปหมด

หลังจากนั้นไม่นาน เลอศิลป์ค่อยๆ ดึงตัวเองกลับมาได้ เขาจับข้อมือของเธอและค่อยๆ พูดอย่างนุ่มนวลว่า “ผมบอกตอนไหนว่าไอรดาเป็นลูกอัญชสา?”

รษิกาเริ่มเจ็บข้อมือ แต่เธอไม่ได้สนใจใคำพูดที่เหลือเชื่อของเขา ตอนนี้ทั้งความตกใจและความสงสัยกำลังประดังเข้าเต็มหัวใจของเธอ

ไอรดาไม่ใช่ลูกของอัญชสา!

มิน่าล่ะ อัญชสาถึงไม่อยู่ในวันที่ไอรดาไม่สบาย

แต่เท่าที่เธอรู้ นอกจากอัญชสา เลอศิลป์ก็ไม่ได้คบกับใคร

จะเป็นใครได้อีกนะ? ใครคือแม่ของไอรดา?

คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัวของรษิกา และเธอก็พยายามที่จะไม่ถามอะไรเขา

“แม่!” สองเสียงที่คุ้นเคยเรียกรษิกา “ในที่สุดเราก็เจอแม่แล้ว! แม่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”