หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 120

เลอศิลป์เดินตามหลังมาติดๆ

จริงๆ ทางออกก็หาไม่ยาก แต่รษิกาเธอตื่นตระหนกกับลูกเล่นที่ซับซ้อนและน่ากลัว ทำให้เธอหลงและหาทางออกไม่เจอสักที

หลังจากที่เรียกสติคืนมาได้ เธอก็ออกจากบ้านผีสิงได้อย่างง่ายดาย

แสงแดดส่องกระทบใบหน้าเธอ ทำให้เธอตาพร่าเล็กน้อย

ส่วนเลอศิลป์ที่อยู่ข้างหลังรษิกา เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย

ณ จุดนี้ เขาทั้งสองคนมีความคิดที่ไม่ตรงกัน

เมื่อสังเกตเห็นบรรยากาศที่ตึงเครียด เมธินีดึงรษิกาไปข้างๆ และกระซิบเธอเบาๆ ว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เขามาขอให้เธอช่วยอะไร?”

รษิกาที่ตอนนี้มีสติครบถ้วน เธอจ้องหน้าเลอศิลป์และสังเกตเห็นว่าเขาเต็มไปด้วยความกังวล

เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา เธอก็นึกถึงสิ่งที่เลอศิลป์พูดในบ้านผีสิง

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้โกหก

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็เริ่มเป็นห่วงไอรดาขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ เธอคิดมาตลอดว่าไอรดาเป็นลูกของเลอศิลป์กับอัญชสา แต่พอได้รู้ว่าอัญชสาไม่ใช่แม่ไอรดา เธอก็รู้สึกเอ็นดูไอรดามากขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอก แค่เรื่องส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ” รษิกายิ้ม

แต่ถึงอย่างไรเมธีนิก็ยังอดที่จะสงสัยไม่ได้อยู่ดี

พวกเขามีเรื่องส่วนตัวอะไรที่ต้องคุยกันงั้นเหรอ? แถมเลอศิลป์ยังตามมาวุ่นวายตลอดทาง

ขณะที่เมธินีอยากจะจุ้นเรื่องนี้ต่อ เธอก็พบว่ารษิกาเดินหนีไปหาเลอศิลป์ซะแล้ว

ทำให้ความสงสัยของเมธินีทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

เมื่อเลอศิลป์เห็นว่ารษิกาตรงดิ่งเข้ามาหา เขาก็ขมวดคิ้วและไม่ล้มเลิกความต้องการที่จะขอความช่วยเหลือจากเธอ

“ไปดูไอรดากันเถอะ” รษิกาเอ่ยชวนก่อน